Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Is God een illusie?

23 september 2012 , 11:00 , door Gastauteur

ACHTERGROND - Wat heeft Maarten Keulemans van de Volkskrant gemeen met God? Meer dan je denkt, laat godsdienstfilosoof en theoloog Taede A. Smedes met een gedachte-experiment zien.

Het is een veelgehoorde claim: de CSR (cognitive science of religion) legt de mechanismes bloot die ten grondslag liggen aan het geloven in God, en daarmee is God een illusie geworden. De CSR bestrijdt dus niet direct het bestaan van God, maar ondermijnt de geloofwaardigheid van het bestaan van God door de mechanismen van godsgeloof bloot te leggen. Maar volgt die conclusie wel werkelijk uit de CSR? Is God een illusie als je het mechanisme achter geloof in God snapt? Een kleine filosofische exercitie.

Maarten Keulemans, wetenschapsjournalist bij de Volkskrant, deed op Twitter een interessante gevolgtrekking, die intuïtief nogal aantrekkelijk aandoet en je regelmatig bij (andere) atheïsten tegenkomt.

Klopt deze conclusie?

Twee manieren van input

Neurowetenschappers weten waarom een stok die dwars in het water steekt geknakt is. De stok is recht, maar lijkt geknakt. We zien dus een illusie. We snappen het mechanisme, en weten nu dus dat de geknakte stok een illusie is. Ja, de geknakte stok is een illusie, maar de stok en het water natuurlijk niet. Onze hersenen krijgen bepaalde informatie binnen van buitenaf, die geïnterpreteerd wordt door onze hersenen, en daardoor ontstaat het beeld van een geknakte stok. Met andere woorden, onze hersenen werken met input van buitenaf. Zonder die input gebeurt er niets. Hoe zit het dan met geloof in God? Wat is daarvan de input?

Foto: copyright ok. Gecheckt 02-03-2022

Zeg factchecker, controleer niet alleen feiten, maar ook visies

19 september 2012 , 16:00 , door Gastauteur

OPINIE - Leugentjes zijn voor de politiek wat doping is voor het wielrennen. Goed dat er controleurs zijn. Voor de politiek zijn dat factcheckers. Hopelijk checken die bij de volgende verkiezingen nog meer, namelijk ook de visies, stelt Timor El-Dardiry van denktank Politiek Ensemble.

Stel dat de afgelopen verkiezingscampagne een wielerkoers was. Dan hadden we na afloop kunnen concluderen dat de strijd een genot was voor de neutrale sportliefhebber. In gedachten hoor ik bij een samenvatting van de verkiezingen de voice over van Mart Smeets die vertelt hoe Roemer en Rutte lange tijd met z’n tweeën aan kop gaan. Samsom plaatst vervolgens een indrukwekkende demarrage en vindt in zijn eentje de aansluiting. In het zicht van de eindstreep moet de moegestreden Roemer afhaken, waarna Rutte in een bloedstollende sprint à deux wint van Samsom: senk joe!

Welke partijen in het uitgedunde peloton over de streep rolden en welke politici daarna nog op grote achterstand binnenkwamen, kunt u verder wel invullen. Mij gaat het nu even niet om de rugnummers, maar om de verrassende rol van de dopingcontroleurs van deze verkiezingen: de fact checkers. Ze maakten dit jaar hun debuut tijdens de live-uitzendingen en zijn nu al niet meer weg te denken. Zo pakte Nieuwsuur Politiek groots uit door een heuse war room in te richten, tijdens de uitzendingen bemand door Joost Karhof en een half dozijn redacteuren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van de Griekse zon profiteren

17 september 2012 , 11:00 , door Gastauteur

De Griekse staat heeft veertig onbewoonde eilanden te huur voor een periode tot vijftig jaar. De terreinen liggen dichtbij het vasteland en beschikken over een goede infrastructuur. Met de huuropbrengst moet de Griekse schatkist worden gevuld. Welke ondernemers durven het aan deze zonnige eilanden vol te zetten met zonnepanelen, vraagt Henri Bontenbal zich af.

Het idee om buitenlandse bedrijven te laten investeren in Griekse zonne-energieprojecten is niet nieuw. Het Helios-project beoogt een investering van 20 miljard aan zonne-energieprojecten in Griekenland voor de realisatie van 10 GW aan zonne-energie. De elektriciteit kan verkocht worden aan andere landen. Na aanvankelijk enthousiasme van de Duitsers zit het project nu in een moeilijke fase. De Duitsers investeren toch liever in de eigen duurzame energievoorziening. Ook is het Desertec-project een goede concurrent.

Toch is het een inspirerend idee om een aantal Griekse eilanden voor een deel te huren en daarop zonnepanelen te installeren. Het Griekse ‘Hellenic Republic Asset Development Fund’ heeft een shortlist gemaakt met eilanden variërend van 500.000 vierkante meter tot 3 miljoen vierkante meter. Stelt u zich voor± een groep ondernemers en particulieren één eiland van 500.000 vierkante meter zou huren. (Ter vergelijking: het eiland Tiengemeten in de Haringvliet is 10,5 vierkante kilometer, dus 21 keer zo groot.) Op dit eiland laten zij een installatie van 10 MW aan zonnepanelen neerzetten. De installatie zelf circa 15 miljoen euro kosten (ordegrootte). Wat de kosten voor installatie, bouwrijp maken, grondhuur en het aanleggen van infrastructuur (elektriciteitsnet) zijn, moet verder worden onderzocht en zal bepalen of het project rendabel is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Medicijnfraude

16 september 2012 , 15:00 , door Gastauteur

Frauderen met doktersrecepten, dat gebeurt steeds meer in Nederland. Criminologe Therese Klok, die ook als doktersassistente werkt, doet een suggestie om fraude te voorkomen.

Het KNMP, de Koninklijke Nederlandse Maatschappij ter bevordering van de Pharmacie, laat weten dat er een stijging is in het aantal fraudegevallen met recepten. Het gaat dan om twee vormen van fraude, zo licht woordvoerder Rob Sebes toe in een interview met BNR. De eerste groep gaat om personen die inmiddels ervaren zijn in het vervalsen van papieren receptjes, de tweede gaat om de zogeheten shoppers: “(…) dat zijn mensen die ’s avonds naar huisartsen gaan die waarnemen. Daar ontfutselen ze een echt recept met een zielig verhaal dat ze ziek zijn. En daarmee gaan ze vervolgens naar de apotheek.” Vooral weekend- en avond apotheken zijn het doelwit van deze fraudeurs, omdat die waarnemen voor alle artsen en dus de patiënten niet persoonlijk kennen.

Vroeger ging het om een handjevol meldingen, nu om 300 – 400 gevallen per jaar. Het KNMP denkt dat dit slechts het topje van de ijsberg is. Dat denk ik ook. De zorg, en dan met name huisartsen en apotheken zijn het niet gewend om te denken in termen van ‘fraude’, ‘valse recepten’ en ‘belazerij’; ze willen graag helpen en hebben daar ook een eed voor afgelegd. Bovendien levert het extra administratie op, waar ze niet echt op zitten te wachten. Tekenend is de manier waarop hier in 1996 mee om werd gegaan, toen het vervalsen van receptjes helemaal een fluitje van een cent was. Laat ik het zo zeggen: toen ik vroeger mijn kindertekeningen op receptenblokken maakte, wist ik nog niet welk goud ik in handen had.Te dik papier

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-11-2022

Volkspartij zonder Vrijheid en Democratie

15 september 2012 , 15:30 , door Gastauteur

VVD haalt de tondeuse door haar ideologische veren. Ze is niet meer de partij voor vrijheid, maar de partij van een sterke staat en een onderdanig individu. Want VVD heeft iets nieuws bedacht: het parlement moet internationale verdragen zelf interpreteren. Gastredacteur Mihai Martoiu Tico legt uit.

De VVD geeft als voorbeeld een nieuwe migrant. De VVD wilde dat de migranten niet meteen recht hebben op een uitkering (tegenwoordig kan je zelfs nationale collectieve zelfmoord verkopen als het slecht is voor migranten). Maar De Raad van State zei dat deze maatregel in strijd is met Europese verdragen, dus het ging niet door. Joost Taverne, VVD-kamerlid, voerde verkiezingscampagne met: “We willen de grondwet veranderen dat we ons in Nederland niet de wet laten voorschrijven door het buitenland en internationale verdragen.”

Op dit moment heeft internationaal recht directe werking in Nederland. Stel je voor dat je Geert Wilders heet en je terecht staat voor haatzaaien. Je advocaat kan tegen de rechter zeggen: “Er bestaat een mensenrechtenverdrag dat vrijheid van meningsuiting garandeert. Meneertje de rechter, als u Wilders schuldig vindt, dan schendt u dit verdrag.” En zo loop je vrij rond. De VVD vindt dit niet goed werken.

Wat wil de VVD?

Foto: copyright ok. Gecheckt 01-03-2022

Met dank aan Max Pam

13 september 2012 , 18:00 , door Gastauteur

Linkse politici zijn eerlijke idealisten. Rechtse politici zijn realistische jokkebrokken. Mihai Martoiu Ticu test een bewering van Max Pam.

In zijn column van woensdag in de Volkskrant verzekert Max Pam ons dat hij de verkiezingen met 99,9% zekerheid kan voorspellen. Waarom? Omdat hij het geheim van links en rechts kent:

“Ten eerste hebben linkse mensen als wereldverbeteraars de neiging om te optimistisch te zijn over hun eigen kansen. Links is altijd optimistisch, rechts pessimistisch, of zo men wil realistisch. Ten tweede hebben linkse mensen ook meer de neiging om te theoretiseren…”

Er zit wat in. Max Pam geeft geen echte voorbeelden, dus heb ik die er zelf bij gezocht.

Neem bijvoorbeeld Paul Feldman. Feldman was directeur van The Public Research Institute of the Center For Naval Analyses, maar hij nam ontslag om bagels te verkopen. Hij ging ’s ochtends bij bedrijven rond en legde er een mandje met bagels en een doos voor geld neer. ’s Avonds haalde hij zijn mandje en het doosje op.

Maar Feldman was ook wetenschapper; hij hield alles keurig bij, en ontdekte dat mensen niet altijd eerlijk zijn. Vlak voor de kerstdagen, Thanksgiving en Valentijnsdag nam de diefstal met 15% toe. Op Fourth of July, Labor Day, en Columbus Day werd er normaal betaald. Na 11 September daalde de diefstal met 15%. Met mooi weer nam diefstal af en met slecht weer toe. Bij grote bedrijven was de diefstal bovendien hoger; ik vermoed dat meer concurrentie tot meer vals spelen leidt. Het mooiste is dat Feldman ook een verschil ontdekte tussen arbeiders (zeg maar de PvdA-stemmers) en de bazen (zeg maar de VVD-stemmers). Bij sommige bedrijven werkten de verschillende sociale klassen op verschillende verdiepingen. Hoe hoger de klasse hoe hoger de diefstal.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

De Polder | De blauwe oceaan van Nederland

8 september 2012 , 14:00 , door Gastauteur

Sargasso duikt deze zomer de polder in. Per aflevering van de zomerserie vertelt een lezer over zijn of haar favoriete polder. Marcel Kolder is organisatieadviseur en heeft een eigen communicatiebureau. Hij woont in Almere en breekt een lans voor de jongste provincie van Nederland.

Flevoland is de jongste polder van Nederland en is letterlijk gemaakt en ontworpen om te produceren. Sinds de eerste akkerbouwers en tuinders zich in deze polder vestigden, ruim een halve eeuw geleden, hebben deze sectoren zich ruim ontwikkeld. Het nieuwe land onderscheidt zich duidelijk van het oude land. De overmaat aan ruimte, de bodemkwaliteit en de waterhuishouding is subliem ontworpen. Flevoland wordt in het buitenland de ‘green valley’ van Europa genoemd.

Als polderverzamelaar toon ik graag een van mijn dierbaarste polderbezittingen: het boek ‘De economische beteekenis van de drooglegging der Zuiderzee’ uit 1901. Daarin staat: ‘De Twaalfde Provincie geeft het land kracht, het Volk brood, dat is de Vrucht van de Onderneming. De onderneming moet een zaak des Volks zijn, ze moet een ‘national cry’ worden, gerealiseerd door eene Krachtige Regering, gesteund door den wil eener wakkere, van eigen kracht bewuste Natie. Niet om te moraliseren maar om de urgentie van het droogleggen te beantwoorden.’

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-03-2022

Vergrijzing niet overdrijven

7 september 2012 , 11:00 , door Gastauteur

Politici en bestuurders hebben in de campagne de neiging de feiten nogal te overdrijven. Bijvoorbeeld als het om vergrijzing en arbeidsparticipatie gaat, schrijft socioloog en loopbaancoach Mirjam Gaasterland.

Op woensdagavond spraken demissionair minister Edith Schippers (VVD), Fleur Agema (nr. 2 PVV), Mona Keijzer (nr. 2 CDA) en Renske Leijten (nr. 2 SP) in Nieuwsuur over de zorg. “Nu doet u het weer … ” dacht ik. Weer werd alarm geslagen over de toenemende vergrijzing die ervoor zorgt dat de kosten van de zorg in Nederland de pan uitrijzen. Het groeiend aantal gepensioneerden ten opzichte van het aantal werkenden werd als zorgwekkend gepresenteerd. De factcheck corrigeerde Schippers: er zijn niet vier maar drie werkenden op één 65-plusser. Volgens berekeningen van het FD werkten er in 2001 nog 2,7 mensen per pensioengerechtigde tegen 2,3 in 2011.

Zou het niet reëel zijn om naar de totale demografische druk te kijken en de feiten echt laten spreken? De totale demografische druk is in de periode 1950 – 2011 gedaald van 81,9% tot 64,2%. De groene druk is als gevolg van het teruglopend geboortecijfer sterk gedaald. Terwijl in 1950 tegenover ieder kind/ oudere 1,2 werkende stond, was dit in 2011 1,6 werkende. De arbeidsparticipatie is in deze periode gestegen van 39% naar 47%. Er is dus weinig aanleiding voor paniekverhalen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Naar een nieuwe samenleving

6 september 2012 , 18:00 , door Gastauteur

Waarin de architect Aad Breed uitlegt dat economische groei niet in ons belang is en een pleidooi houdt om alle werklozen aan een bijzonder project te laten werken.

Op 12 september gaan we naar de stembus. Democratisch kunnen we dan uitsluitend kiezen voor economische groei. Dat is raar. We beseffen nauwelijks dat economische groei de werkloosheid en armoede op de wereld zal vergroten. Sterker nog, economische groei leidt naar de ondergang van de democratie, de sociale voorzieningen en het milieu.

Een minimale eis om te bestaan is de individuele beschikking over kernproducten zoals een fatsoenlijke woning, voldoende voedsel, kleding. Daarnaast, maar niet echt nodig, is het aangenaam als de we tot op zekere hoogte kunnen beschikken over pretproducten.

Om onze sociale zekerheid te garanderen, hebben mensen de keuze uit twee soorten economie met beide een arbeidsplicht die veertig tot vijftig jaar duurt.

Ten eerste kunnen we een samenwerkingseconomie omarmen. Hierin zijn alle productiemiddelen in handen van de overheid. De overheid bepaalt dan wat wordt geproduceerd en geconsumeerd. Het streven is voor iedereen een gratis woning, voedsel en kleding door een goede samenwerking, waarbij eigenbelang geen rol speelt. Deze vorm van economie is mislukt, vanwege de slechte kwaliteit en kwantiteit van de producten als gevolg van de afwezigheid van concurrentie en eigenbelang.
Ten tweede is er de concurrentie-economie, waarin alle productiemiddelen in handen zijn van vrije ondernemers. Die produceren in concurrentie en uit eigenbelang alleen die producten waarvoor consumenten zijn die die producten kunnen en willen betalen. Het streven is voor iedereen minimaal een betaalbare woning en voldoende voedsel en kleding. Deze vorm van economie produceert echter bij dezelfde arbeidsplichtige periode steeds grotere hoeveelheden zeer kwalitatieve producten, waarvoor steeds minder arbeiders nodig zijn. Deze vorm van economie functioneert alleen als zowel de productie als de consumptie jaarlijks groeit.

Daniël Cohn-Bendit: ‘Ik ben niet links’

3 september 2012 , 21:00 , door Gastauteur

Afgelopen zaterdag organiseerde GroenLinks in de Beurs van Berlage de conferentie ‘Het Groene Antwoord op de Eurocrisis‘, met sprekers als Sony Kapoor, Sven Giegold en Daniel Cohn-Bendit. Sargasso stuurde Tjerk Muller op pad om dit icoon van Links te interviewen. Cohn-Bendit liet zich echter geen etiketten aanmeten.

Daniël Cohn-Bendit, voorman van de linkse studentenbeweging van de jaren ’60 en ’70 en huidig fractievoorzitter van de Groenen in het Europese Parlement, is nog altijd niet bang om tegen heilige huisjes te schoppen. In zijn rede over de toekomst van Europa voor zo’n vijftig verzamelde GroenLinksers en andere geïnteresseerden, wierp hij zonder pardon de natiestaat op de rommelhoop van de geschiedenis.

In onderstaand video-interview doet hij hetzelfde met zijn linkse actieverleden, marxistische maatschappij-perspectieven en ideologische loopgravenstellingen. Allemaal oude koek. Cohn-Bendit kijkt als ‘ecologisch hervormer’ liever naar de toekomst, zegt ‘ie zelf, om te werken aan een Europa gefundeerd op gedeelde ecologische en fiscale verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid en solidariteit.

De volledige lezingen van kredietcriticus Sony Kapoor, lijsttrekker Jolande Sap, europarlementariër Sven Giegold en Daniël Cohn-Bendit vindt u hier.

Leve de kamelenteen

3 september 2012 , 13:00 , door Gastauteur

Waarin Oud Zeikwijf een lans breekt voor de kamelenteen.

Ik wil het hebben over kamelentenen. Of liever gezegd: over de uit de VS overgewaaide afkeer daarvan. Voor degenen die het niet weten: de kamelenteen is de vorm van het vrouwelijke geslachtsdeel, onder bepaalde strakke broeken zichtbaar. Strakke broeken die de boel omhoog trekken zal ik maar zeggen. Die in de gleuf binnen dringen. You get the picture.

Liever nog dan het hebben over, breek ik een lans voor de kamelenteen. Want, zeg nou zelf, waarom zou je dit bijzonder stukje uitzicht veroordelen, laat staan verbieden? (Want dat is wat die trutten daar doen, in de VS, door het te veroordelen, verbieden ze het.) Het is toch best sexy? Ikzelf vind het eigenlijk wel mooi. Een mooie vrouw met een mooie kamelenteen, daar is toch niets op tegen? De Amerikanen, die vermaledijde puriteinen, hebben ons dit stukje schaamte weten op te dringen. Ze grossieren er tenslotte in.

Met hun naaktfobie à la Zuckerberg. Of met hun afkeer voor tepels. Ja! Tepels mogen niet in Amerika, in ieder geval niet onder een t-shirt. Toen ik in de twintig was, had je die volop, kamelentenen én tepels. Geen haan die daar naar kraaide, want niemand wist dat het not done was. Tegenwoordig zijn de kamelenteen en de tepels verscholen achter een dikke laag stof. Bij het kopen van een broek zal een vrouw niet meer vragen: ‘Krijg ik hier een mooie pan van?’, maar: ‘Heb ik geen kamelenteen?’ Bij het kopen van beha’s is het heel makkelijk: BH’s zijn heden ten dage ware pantsers, uit ondoordringbare petrochemische stoffen vervaardigde joekels van bustiers geworden, waar enkel tepels van een centimeter of drie doorheen zouden kunnen prikken. Je zweet je daarin een ongeluk, maar een kniesoor die daarop let. Want, dames en heren, de bustier van de jaren tien werkt cupmaat vergrotend. En niet zo’n beetje ook. Je zou wel gek zijn om déér tegen te zijn niet waar? Maar ondertussen is de tepel verdwenen. Het kind en het badwater.

Droom. Verdiep. En strijd tegen het Europa van de banken

2 september 2012 , 16:00 , door Gastauteur

Waarin ZeitGeist-voorman Seth Lievense en companen een dringende oproep doen voor een discussie over de banken in Europa. We moeten weer durven te dromen, daar begint het mee. Bekijk ook hun fraaie video (onderaan) die zijn première heeft op Sargasso.

‘Europa is teveel geweest van diplomaten en politici, maar nu dreigt Europa van bankiers te worden’. Treffender had Alexander Pechtold het niet kunnen formuleren. Alleen linksom of rechtsom lijkt dit Europa van de banken vrij spel te hebben.

De bancaire wereld wordt nog steeds met fluwelen handschoenen behandeld door de overheden en het geld blijft -zij het nu via Brussel stromen naar de financiële wereld. Waar zijn de hervormingsvoorstellen? De scenario’s die alternatieven bieden? En waar zijn de parlementariërs die de fundamentele vragen stellen over ons bancaire proces van geldcreatie welke ons deze schulden brengt?

Europa is ooit begonnen met de intentie oude rivalen tot samenwerking te brengen met vrede in het verschiet. Mettertijd ontwikkelde zich een economische unie met de belofte en verwachting dat een politieke unie onvermijdelijk zou zijn. Deze politieke unie is echter nooit gerealiseerd.

Eenzelfde belofte doet zich nu voor met de monetaire eenwording van Europa. Vanuit de financieel-monetaire wereld wordt politici en volk een noodzaak tot snelle besluitvorming gedicteerd om deze monetaire eenwording te realiseren waarbij slechts zijdelings wordt gepraat over politieke eenwording. Bij monde van Jan Kees de Jager blijkt dat deze financieel-monetaire sector zelfs kan dicteren wat politici zeggen onder -een overigens onware- dreiging van verhoogde rentepercentages.