Gastauteur

GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor interessante gastloggers, deze maal voor David Rietveld. Het is een reactie op de laatste bijdrage van Reinder Rustema, waarin hij inging op een vorig artikel van David. Dat kon hij natuurlijk niet op zich laten zitten…

Bijlezen? Lees hier het eerste artikel van Rustema, hier het antwoord daarop van David, en hier de verdediging van Reinder Rustema.

Hebben politieke partijen nu wel of geen toekomst? Een tijdje terug betoogde ik – onder andere op deze plek – samen met Arno Bonte van wel. Reinder Rustema persisteerde in zijn mening dat er geen toekomst was voor deze archaïsche organisatievorm. Hij verpakte zijn beweringen in stevige taal. Daarom eerst maar even wat misverstanden uit de weg ruimen, voordat ik nog eens in ga op de centrale vraag of politieke partijen nu wel of geen toekomst hebben.

Ons stuk was in eerste instantie een reactie op het ontstaan van ‘bewegingen’ als alternatief voor partijen. Rustema maakt hiervan dat we ‘nieuwe ontwikkelingen’ niet willen zien, of zelfs ontkennen. Wij zijn – als ‘partijleden van de linkse partijen’ – bezig met een achterhoedegevecht. Zo zie ik het natuurlijk niet. Ik neem de nieuwe ontwikkelingen wel degelijk waar, en kom na zorgvuldige analyse tot de conclusie dat ze ongewenst zijn. Wat dat betreft komen we misschien niet verder dan de droge constatering dat we het oneens zijn.

Tweede punt betreft de subsidiëring. Net als de financiële tegemoetkoming voor volksvertegenwoordigers is die wat mij betreft te laag. In beide gevallen geldt dat een pleidooi voor verhoging nu eens niet in termen van ‘monumentenzorg’ of zakkenvullerij moeten worden gezien, maar tegen de achtergrond van hun maatschappelijke functie. Het is in die zin logisch dat Rustema dit voorstel niet steunt, want hij ontkent de maatschappelijke functie van politieke partijen.

GeenCommentaar heeft altijd ruimte voor interessante gastloggers, deze maal voor David Rietveld en Arno Bonte. Dit artikel stond al eerder op de site van David, en is naar ons ingestuurd als een reactie op de gastlog van Reinder Rustema, die eerder op de dag verscheen.

Wie ‘de partij’ zegt, roept beelden op van communistische partijcongressen, stoffige zaaltjes met dito aanwezigen of achterkamertjes. Nee, de politieke partij mag al lang niet meer op warme belangstelling rekenen. Integendeel: als men iets nieuws wil beginnen noemt men het bij voorkeur géén partij. Wilders is nog steeds aan het puzzelen hoe hij verder wil, en Verdonk verklaarde ronduit dat ze ‘geen partij, maar een beweging’ oprichtte. Het verschijnsel politici zonder partij, die zonder programma en partijorganisatie meedeinen op de wispelturige kiezersgunst, betekent op lange termijn een aantasting van de democratie.

Zes jaar geleden betoogden we in de Volkskrant dat politieke partijen beter verdienden. We namen dat letterlijk en pleitten voor meer subsidie voor politieke partijen. Onder verwijzing naar de opkomende Lijst Pim Fortuyn maakten we duidelijk dat partijen een cruciale rol vervullen in het scouten, selecteren en opleiden van mensen. Bij de LPF ontbrak het daar aan, en dat is één van de oorzaken geweest van het vroege einde van die partij.

De les die daaruit getrokken lijkt te zijn, is om maar helemaal geen partij op te richten. Hoe minder (lastige) leden, hoe minder ruzie, lijken de politieke spindocters te denken. Ook gevestigde politieke partijen durven niet meer voor het instituut partij op te komen,
waarmee het nieuwe organisatiemodel voor de politiek een beweging met eenhoofdige leiding lijkt te zijn geworden.