COLUMN - “Ja, maar ik snap niet dat ik de rotzooi van een ander op moet ruimen!” De oudste was pissed. Dat snap ik best, maar ik was het zat. Mijn dagelijkse wandeling door de bossen begint steeds meer te lijken op een tocht over de vuilnisbelt, dus ik had een geweldige zondagmiddagbesteding bedacht. Dacht ik.
Hij slenterde sloffend achter me aan. “Ik vind het smerig mam. Weet ik veel waar dat plastic vandaan komt. Misschien heeft er wel een hond over gepist!” Hij keek mij met een prepuberaal smoelwerk aan. Ik vrees wat me over een jaar of vijf te wachten staat. De jongste rende van hot naar her. Het ene bierblik na de andere wijnfles verdween in zijn plastic zak. “Ik mag hier zeker niet van drinken hè?” riep hij. “Wat denk je zelf?” snauwde zijn broer terug. Stukken papier werden onder zand vandaan getrokken, plastic werd uit struiken geplukt. Vergeten rotzooi van een speurtocht uit de bomen getrokken. Die kleine ging als een speer.
“Soms moet je gewoon iets doen voor de natuur, of je het nou leuk vindt of niet”, gaf ik als antwoord. Dat vond hij niet voldoende.
“Ik vind het goor. Laat die mensen hun eigen rotzooi weggooien! Zij hoeven toch ook mijn kamer niet op te ruimen? Zij gooien het hier neer, zij maken rommel in het bos en dan moet ik die vieze troep ook nog eens aanraken!”
“Ja, precies, jij moet die vieze troep aanraken. Daar zijn de herten, de egels, de vossen, de vogels en ik jou heel erkentelijk voor.”
“Wat betekent in godsnaam erkentelijk?” vroeg hij met wegdraaiende ogen. Hij vond mij reuze irritant. Een diepe zucht volgde. Bij ons allebei.
De jongste riep ons bij iedere paddenstoel die hij zag. Het wordt herfst, je struikelt over de prachtigste soorten nu. Het bos is op zijn mooist. Met het juiste licht weet je niet wat je meemaakt. De temperatuur is goed, de bomen verkleuren langzaam van groen naar goud en daar wil ik van genieten zonder dat ik over een verpakking van roze koeken struikel of bij het bankje met mijn voeten in een gebruikt condoom ga staan. Dat vind ik niet fijn. Zo raar.
Uiteindelijk ging de oudste ook op jacht. Hij had door dat hij er niet onderuit kwam. Ik hield mijn poot stijf. Ik was hem nu nog de baas. Als stil protest liet hij zijn broer nog even struikelen om als eerste bij een lege Fantafles te zijn en ze raceten om het hardst om het zakje met boterhammen dat onder een bankje half lag te verschimmelen te bemachtigen. Vanaf nu gaat er iedere keer een zak mee. De troep wordt waarschijnlijk neergegooid door recalcitrante pukkelige pubers en die krijg je sowieso niets aan het verstand gepeuterd, hoe graag je ook zou willen. Ik begin dus nu alvast met drillen. Hopelijk houden mijn slopers tegen die tijd hun rotzooi in hun zakken. Hoop doet leven.
Reacties (19)
Nou ja, als ze nu veel opruimen, dan bouwen ze nu een rotzooi-offset op, waardoor ze met wat geluk aan het eind van de pubertijd rotzooineutraal zijn.
Wat vind je oudste overigens van dit soort stukjes?
@Joost De oudste heeft nog geen idee dat hij lijdend voorwerp is. Dat wordt straks vast ook nog een dingetje als hij daar achter komt. Misschien kan ik hem tegen die tijd omkopen. Daar kun je ook niet vroeg genoeg mee beginnen ;-)
Toch ironisch dat Juliette hier denkt een verhaal te vertellen waarin een ‘goede’ opvoeding doorklinkt terwijl uit de woordkeuzes en achterliggende overtuigingen voor mij blijkt dat ik alles verwerpelijk vind aan je ‘opvoeding’.
Een van mijn beste vrienden heeft hiervoor een heel concept opgezet (geheel belangeloos) waarbij hij kinderen meeneemt op het strand, in het bos en dan allerlei troep verzamelt om hier vervolgens met die kinderen prachtige kunstwerken van te maken. De kinderen vinden het prachtig, de omgeving wordt schoner en langzaam maar zeker insprireert hij ook nog eens mensen om zelf beter met hun omgeving om te gaan. Trashure hunt: https://www.facebook.com/pages/TrashUre-Hunt/219200488280787
http://www.trashurehunt.org
Ik ruim een enkele keer ook wel wat afval van een ander op, maar ik vind dat jouw oudste een punt heeft.
Het is niet een wijd verbreide opvatting dat het opruimen van afval van een ander tot een normale opvoeding behoort.
Als een kind dan dat deel van zijn opvoeding afwijst, heb ik daarvoor begrip.
(nog even los van eventueel pestgedrag als iemands opvoeding zichtbaar afwijkt van het gemiddelde).
Ik heb er ook begrip voor als een kind van vegetarische ouders besluit dat het op schoolkamp wel vlees wil eten. (een kroket verbieden zou wat mij betreft wel kunnen, op grond van de gezondheid).
“De troep wordt waarschijnlijk neergegooid door recalcitrante pukkelige pubers en die krijg je sowieso niets aan het verstand gepeuterd, hoe graag je ook zou willen. ”
Die troep wordt waarschijnlijk weggegooid door “keurige” gezinnetjes.
@sjap: Zo hee! Vertel eens wat je er zo verwerpelijk aan vindt?
“terwijl uit de woordkeuzes en achterliggende overtuigingen voor mij blijkt dat ik alles verwerpelijk vind aan je ‘opvoeding’”
Alles nog wel. Tsja, niet iedereen voedt zijn kinderen op tot egocentrische jihadstrijders natuurlijk.
Ik vind over dit soort snelle oordelen ook wel wat. Heb je dat van je moeder geleerd? ;)
@Joost (en @Klokwerk)
Ik zet even een vijftal citaten op een rijtje, lees het ajb even door:
-“Hij keek mij met een prepuberaal smoelwerk aan. Ik vrees wat me over een jaar of vijf te wachten staat.”
-” Ik mag hier zeker niet van drinken hè?” riep hij. “Wat denk je zelf?” snauwde zijn broer terug.”
-“Uiteindelijk ging de oudste ook op jacht. Hij had door dat hij er niet onderuit kwam. Ik hield mijn poot stijf. Ik was hem nu nog de baas.”
-“Als stil protest liet hij zijn broer nog even struikelen om als eerste bij een lege Fantafles te zijn (…)”
-“Ik begin dus nu alvast met drillen. Hopelijk houden mijn slopers tegen die tijd hun rotzooi in hun zakken.”
Er spreekt allemaal zooo ontzettend weinig liefde uit (prepuberaal smoelwerk, poot stijf houden, drillen, slopers). Een autoritaire verhouding van moeder richting kinderen en ook de kinderen onderling vertonen dat gedrag (snauwen naar elkaar, elkaar expres laten struikelen).
Een typische ouder-kind relatie gebaseerd op macht. Zodra de macht voorbij is omdat het kind simpelweg te groot, te sterk en volwassen wordt is die relatie niet meer effectief. Je kan prima regels stellen binnen een meer democratische opvoeding. Ik verwacht ook dat Juliette aan ’time-out’ en andere vormen van straffen doet, dat vind ik walgelijk. Daarbij de overvloed aan liefdeloos, kleinerend taalgebruik jegens haar kinderen maakt het verwerpelijk.
Volgens mij trek je wel heel snel conclusies. Ik lees wat jij leest er helemaal niet in.
Hmm, een vleugje sarcasme en een beetje humor is niet aan iedereen (#8) besteed.
#10 Het staat er. Alleen dat van die time-out is een aanname maar de rest staat er zwart op wit. Ik zou het als oudste zoon zijnde kleinerend vinden als ik dit stukje van mijn moeder zou lezen.
#11 Goedpraterij. Wellicht dat het door #0 allemaal wat sterk aangezet is maar feit is dat de kinderen elkaar laten struikelen en elkaar afsnauwen terwijl moeder zichzelf als ‘de baas’ ziet.
Het staat er niet. Tenzij je alles heel letterlijk neemt en normale Nederlandse uitdrukkingen als ‘de baas zijn’ niet begrijpt natuurlijk. En als je al schrikt van jongetjes die elkaar laten struikelen in een bos… tsja…
#3 leuk he, op internet anoniem anderen de maat nemen… Ik raad aan: cursus Mindfulness met name het onderdeel oordeel uitstellen en mild zijn voor jezelf. Het feit dat dit je zo raakt (en dat leid ik af omdat je met zulke sterke emoties reageert (verwerpelijk, walgelijk)) zegt iets over jezelf. Ik zou je gunnen dat je dit soort luchtige blogjes kunt lezen voor wat ze zijn; luchtige blogjes over alledaagse dingetjes. En doorrr…
#13: Het is alles bij elkaar. If it quacks like a duck…
#14: Niet leuk om te zeggen wat ik zeg en het klinkt misschien keihard maar ik hoop oprecht iets bij te dragen.
Algemeen: Moet je je voorstellen dat de man van Juliette over hun alledaagse beslommeringen blogt. Haar beschrijft als een snauwend iemand met een pre-overgang smoelwerk dat gedrilld moet worden.
Kinderen zijn net zo goed mensen.
Ja, het stoort me als mensen niet fatsoenlijk over hun kinderen praten.
Whahaha, Sjappie, wat zou ik jou graag in het echt tegenkomen. Jij zou mijn dag helemaal opfleuren. Tiepjes als jij, ik hou er wel van. In het echte leven volkomen onzichtbaar, maar op internet ben je Baas.
Ik poneer bij deze het onderwerp voor (thans het Lijdend Voorwerp van) de volgende column: Sjap!
En kan je nu echt niet tussen de regels door lezen dat moeder stiekem vindt dat de oudste ergens wel een punt heeft? Hoe zou jij trouwens een confrontatie met een bokkend kind beschrijven? Of vind je dat sowieso respectloos en mogen we alleen maar schrijven over stralende kinderlachjes als de plaatjes in de folders van Jehova’s getuigen, om de Sjappies te bewijzen wat voor geweldige ouders we wel niet zijn?
@flvg, sokpop van Juliette, met maar twee reacties op Sargasso en allebei onder een stukje van Juliette waarin je haar fel verdedigd. Is dat voor een columnist geen reden voor ontslag?
Begin een beetje te vrezen voor de thuissituatie bij Sjap.