Uit de kast komen

Hallo ik ben Steeph.
Ik schrijf op een weblog onder een nickname. Ik schrijf dus eigenlijk anoniem.
En dat is kennelijk not done.

Blankesteijn: Ik erger me aan al die flauwe schuilnamen, dus wees een vent – ook als je een meisje bent.

De Vlieger: Als verborgen mollen zitten zure mannetjes met een 10 voor lafheid de hele goegemeente te beledigen. Of het nou Balkenende of Holleeder is, het maakt ze niets uit. Hoe kwetsender hoe beter. Op zich maakt dat kwetsende niet uit maar ik kots op de anonimiteit. Wees toch een kerel en zeg wie je bent!

Nou gaan deze opmerkingen niet alleen over webloggers, meer ook over reaguurders. Maar toch raakt het me. Omdat ik “anoniem” blog, word ik kennelijk niet serieus genomen. Eigenlijk word ik dus gewoon gediscrimineerd. En dat steekt omdat mijn mening daarmee kennelijk minder meetelt.
Daarom zet ik een stap en kom ik uit de kast. Maar voordat ik dat doe, eerst even nader naar het onderwerp van het anoniem zijn kijken.

Waarom is anoniem bloggen en reaguren nou zo moeilijk voor deze heren? Kennelijk omdat ze het laf vinden. Laf als je iets stoers zegt maar niet jouw eigen naam gebruikt. Laf omdat ze je dan niet op je bek kunnen meppen als ze het er niet mee eens zijn? Dat kan ik me niet voorstellen. Laf omdat ze denken dat ze geen dialoog kunnen aangaan omdat je nooit zeker weet of je wel de oorspronkelijke schrijver voor je hebt? Welcome to the virtual world.
Of zijn ze soms bang voor wat er geschreven wordt? Bang omdat iemand een mening durft te geven die misschien wel heel echt, terecht en gefundeerd is.
Of hebben ze moeite iets serieus te nemen als niet een bekende of gerenomeerde schrijver zijn naam eronder zet? Hebben argumenten geen of minder waarde als ze anoniem opgeschreven worden?
Of zijn ze misschien jaloers omdat anderen in vrijheid kunnen schrijven en zij niet. Omdat zij dan hun baan of neveninkomsten verliezen? Ik hoop dat ze dan beseffen dat dit voor sommige webloggers nou precies het probleem is. Alleen is hun baan niet het schrijven. Nee, ze hebben een politiek gevoelige functie of een hoge baan in het bedrijfsleven. En het dan publiekelijk spuien van bepaalde ideeën betekent een mogelijk zeer abrupt einde aan hun carriere omdat zij die gaan over hun baan niet altijd even ruimdenkend zijn.

En wat is nou precies het probleem met “die mannetjes” die inderdaad inderdaad misbruik maken van de anonimiteit om hele ernstige dingen te roepen? Lul ze omver of laat ze in hun eigen sop gaarkoken. Of ze nu wel of niet schrijven, “die mannetjes” zijn er toch altijd en zullen er ook altijd blijven. En je denkt toch niet dat de meerderheid van de lezers van weblogs en de commentaren ineens hun mening gaat radicaliseren omdat een anonieme oetlul een stevige uitspraak doet? Nee, waar je pas echt bang voor moet zijn, zijn de publieke mensen met “autoriteit” die ineens subtiel opschuiven richting radicaliteit en dan volledige volksstammen met zich mee krijgen.

Maar goed, het is dus kennelijk zo dat sommige mensen moeite hebben met anonimiteit. En aangezien ik graag wil dat mijn stukjes (en reacties) serieus genomen worden, rest mij niet anders dan in de openbaarheid te treden.
Ik heb er lang over nagedacht. En toen ik eenmaal een beslissing had genomen, heb ik het eerst nog aan de familie voorgelegd. De schok was groot. Dat hun zoon/partner zoiets deed! Dat hij dat allemaal maar durfde op te schrijven! Maar vooral ook dat ik daarmee nu naar buiten durfde te treden. Ze hadden het moeilijk maar accepteerden en steunden het. Ik ben blij zulke fijne mensen om me heen te hebben.
Ik ga ervoor. Ik ben sterk.

Mijn naam is Stephan Okhuijsen.

Zo, het is er uit. Achter de nick Steeph zit een heus persoon. En die moet nu leren leven met de consequenties. Ik zal ook offline mijn mening moeten gaan verdedigen. Ik zal er aan moeten wennen dat mensen mij midden op straat in het gezicht gaan uitlachen om wat ik geschreven heb. Ik zal misschien mijn baan verliezen omdat mijn baas nu weet wat voor waanbeelden ik eigenlijk heb. Ik zal nooit de politiek in kunnen omdat ik veel te duidelijke uitspraken heb gedaan die iedereen er op kan nalezen.
Maar het zijn offers die ik er voor over heb.

En laat ik dan ook gelijk maar een stevige uitspraak doen. De heren de Vlieger en Blankesteijn zijn vastgeroeste fossielen uit de vorige media eeuw die niet in staat zijn vorm en inhoud te onderscheiden. Ik wens ze veel sterkte met het leren leven met hun beperkingen.