Het Schotse Sons and Daughters ontstond min of meer tijdens een tournee van het inmiddels opgeheven Arab Strap. Zowel zangeres/gitariste Adele Bethel als drummer David Gow maakten deel uit van deze tournee en hadden waarschijnlijk genoeg van de nogal sombere toonzetting van de heren Middleton en Mofat. De toevoeging van bassiste/mandoliniste/pianiste Ailidh Lennon en van gitarist Scott Paterson (die altijd in de platenzaak van Adele kwam) zorgde voor de geboorte van de band in 2002. De muziek van Sons and Daughters wordt vaak omschrijven als countrypunk, maar wellicht is, of beter gezegd was, de term indiefolk meer op haar plaats.
De gemene deler van de band is hun voorliefde voor Johnny Cash en als eerbetoon aan de ‘The Man in black’ werd de eerste single naar hem vernoemd. In 2004 verscheen daarop hun eerste cd Love the Cup, gevuld met sympathiek dwarse nummers waarbij vooral het ingetogen spel van Patterson en de samenzang van hem en Bethel voor een fris nieuw geluid zorgden. De ingeslagen weg werd voortgezet op Repulsion Box in 2005, hetgeen het bescheiden poppy hitje Dance me in opleverde, terwijl nummers als Hunt en Rama Lama veel spannender qua compositie zijn.
Maar het zijn juist nummers als Dance me in die aanslaan bij de radiostations en daaruit lijkt Sons and Daughters lering te hebben getrokken. Producer Bernard Butler (ex-Suede) werd in de hand genomen voor het album This Gift dat eind januari verscheen. De eerste single Gilt Complex was goed te verkroppen, maar lijkt een eenzaam overblijfsel uit het verleden. Nummers als Darling en The Bell zijn meer poppy en eigenlijk is de rest van het album niet veel anders. Het is behoorlijk wennen en tot dusverre is het mij nog niet gelukt. Het heeft ze echter geen windeieren gelegd gezien het uitgebreide tourschema in de Verenigde Staten en Europa en de vele aandacht die ze in de media krijgen. Het is echter te hopen dat ze snel weer van dit uitstapje terugkeren en weer schatplichtig worden aan hun roots. Sommige bands hoeven niet zo nodig groot te worden.
Sons and Daughters speelt op 20 februari in de kleine zaal van Paradiso
Reacties (8)
Hoe kan je als naamopvolger van the Mama’s and the Papa’s nou iets anders maken dan middle of the road (ook leuke band trouwens)?
Spelen vast “fijn” maar ik moet eens mijn aversie overwinnen tegen beelden van ernstig kijkende musicanten.
sorry van het vlees..tis weg;)
Ik dacht al @ Larie, uw nick wordt wel extreem, wordt u serieus. Gelukkig herziet u uw naam alhier en staan we weer met beide benen op de grond.
Heb overigens mijn lieve kat opgegeten en kan u zeggen dat uw vorige nick ongelijk had.
Leuke muziek overigens.
En Middle Of The Road is helemaal geen leuke band trouwens @ Steeph. Een van de meest verschrikkelijke ooit zelfs. De stem van die zangeres is werkelijk niet om aan te horen.
Veeeeerrek! Die linkse lijkt wel op de bassist van Placebo…
Is dit nieuw voor Sargasso, bandbesprekingen?
Had de plaat al op luisterpaal gehoord, maar heb na één luisterpaalbeurt besloten dat het daar bij bleef.
Sorry hoor, maar IK krijg die nieuwe S&D niet meer uit de kop. Sell-out of whatever, het zijn eng pakkende deuntjes!
En ik vind hun vroegere repertoire ook al goed.
Geen smaak waarschijnlijk…