Een bijstandstrekker met 1737 auto’s

En wederom komen we op de koffie in Straatsburg. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft Nederland weer veroordeeld. Niet voor boerkaverboden of voor het terugsturen van gemartelde asielzoekers. Wel omdat ene Romet te Maastricht door ‘het systeem’ de vernieling in was geholpen. Zijn rijbewijs was namelijk gestolen. Hij doet aangifte, maar heeft kennelijk geen behoefte aan een nieuw rijbewijs. Pas anderhalf jaar later vraagt hij een nieuwe aan, en krijgt hij die ook. De geldigheid van zijn oude rijbewijs komt daarmee te vervallen. Dat had hij eerder gewild.

In het kentekenregister is zijn naam dan inmiddels al verbonden aan 1737 auto’s, kennelijk door degenen die zijn rijbewijs gestolen hebben. En terwijl de aanslagen motorrijtuigenbelasting binnenstromen trekt de gemeente zijn uitkering in. Bezitters van een dergelijk omvangrijk wagenpark kunnen namelijk nooit rechtmatig steun trekken. In plaats van de maandelijkse uitkering begint een stroom verkeersboetes op gang te komen, die hij natuurlijk niet kan betalen. Dat levert hem gijzeling op. En dan moet het Waarborgfonds nog langskomen in verband met de schade die berokkend is door het onverzekerde deel van het omvangrijke wagenpark.

Romet probeert uiteraard wel een paar telefoonnummers, maar hij vangt nul op het rekest. Had hij maar eerder een nieuw rijbewijs aan moet vragen, want dan vervalt de geldigheid van het oude. Tot die tijd draagt hij de volle risico-aansprakelijkheid. Jaren later pakt hij het formeler aan en probeert hij de instanties te bewegen tot schrapping van al die auto’s, maar daar doen ze bij de Afdeling niet aan. De rechtszekerheid stelt ook zo zijn eisen.

Hoewel het niet handig klinkt allemaal van Romet, is het ook wel heel absurd dat er nergens iemand ingreep. Dat vindt het EHRM ook:

The Court does not consider it necessary to delve into the question, debated between the parties, whether the applicant took sufficient action in respect of the false registrations of vehicles in his name. It observes that on 3 November 1995 the applicant reported his driving license stolen. It considers that from that day onward the domestic authorities were no longer entitled to be unaware that whoever might have the applicant’s driving license in his or her possession was someone other than the applicant.

Yet the applicant’s driving license was invalidated only on 14 March 1997, when the applicant obtained a replacement. After that date, apparently, no further vehicles were unlawfully registered in the applicant’s name. Plainly, therefore, swift administrative action to deprive a driving license of its usefulness as an identity document was possible and practicable. The Government have not satisfied the Court that such action could not have been taken immediately after the applicant reported that he had lost possession and control of the document.

Blijft natuurlijk de vraag staan wat het EHRM hier eigenlijk mee te maken heeft. Bevat het EVRM een recht op een schoon kentekenregister? Nee. Het EHRM verschafte zich toegang via artikel 8 EVRM, het recht op private life.

The Court takes the view that the failure to invalidate the applicant’s driving license as soon as the applicant reported it missing, which made abuse of the applicant’s identity by other persons possible, constitutes an “interference” with the applicant’s right to respect for his “private life”.

Hoe dat past in de lijn van de jurisprudentie kan ik niet heel goed beoordelen. Maar het doet in ieder geval denken aan de zaken die de laatste tijd veel kritiek uitlokken. Die zal dan hier ook wel over losbranden. In de tussentijd moet Nederland Romet 9000 euro overmaken. En sinds 1 oktober 2006 is aangifte van vermissing of diefstal van een rijbewijs al een reden om de geldigheid ervan in te trekken.