Emine Uğur reageert op het PVV-verkiezingsprogramma In 1997 gaf Ed van Thijn de Cleveringa-lezing met de titel "Ons kostelijkste Cultuurbezit: over tolerantie, non-discriminatie en diversiteit" en in het kader daarvan gaf hij in 1998 een keuzevak, waar ik me als een van de eersten voor had ingeschreven. Een van de boeken die behandeld werden was The Clash of Civilizations van Huntington, dat tijdens een werkcollege voor een stevige discussie zorgde tussen Van Thijn en een student die zo de oudere broer van Thierry Baudet had kunnen zijn. Op een gegeven moment zei Van Thijn: "Moslims staan op hun punt de nieuwe Joden te worden" en met deze opmerking viel de zaal helemaal stil. Niet alleen de strekking van de opmerking en dat het van iemand van Joodse afkomst kwam, maar vooral de stelligheid waarmee hij het poneerde en de student vanachter zijn bril doordringend bleef aankijken maakte dat iedereen even stil viel. Naderhand zaten we met andere allochtone medestudenten in de trein erover te praten en ik weet nog dat @guvercinzahmin en ik tegen elkaar zeiden dat we het nogal gechargeerd vonden, want ondanks onze individuele ervaringen met racisme en discriminatie, die ik zelfs in hoorcolleges met andere docenten had ervaren (!), was dit nog steeds het Nederland van de wereldberoemde tolerantie. En zo stellig als Van Thijn zijn opmerking had geplaatst, waren wij stellig in de overtuiging dat het in Nederland ón-denk-baar zou zijn dat een minderheidsgroepering ooit weer tot tweederangs burger gedegradeerd zou worden of dat Nederlanders dit zouden toestaan. (Vergeet niet: dit was vóór 9-11, vóór Pim Fortuyn en Leon de Winter of all people had een paar jaar daarvoor nota bene nog een boek geschreven om zich te verzetten "tegen groeiende vreemdelingenhaat en de politieke pleitbezorgers daarvan". De wereld was nog lang niet zo (openlijk) vol moslim- en islamhaat als nu.) Fast forward naar 22 jaar later en we hebben een politieke partij die niet schroomt met zulke voorstellen te komen, waarin staat dat ik als moslima met hoofddoek een tweederangs burger zou moeten worden wier grondrechten ontnomen mogen worden vanwege de simpele reden dat ze een gesluierde moslim is met een tweede nationaliteit. “De PVV wil Nederland ’de-islamiseren’. De partij wil dat doen door uit de EU te stappen, een asiel-stop in te voeren, net als een verbod op het verspreiden van de islam. Een nog op te richten ministerie moet daarbij helpen: het ministerie van Immigratie, Remigratie en De-islamisering (IRD). Het dragen van hoofddoekjes in overheidsgebouwen moet stoppen. Mensen met een dubbele nationaliteit krijgen als het aan de PVV ligt geen stemrecht meer en mogen geen politieke functie meer uitoefenen.” (Uit de Telegraaf) Nou zullen mensen ongetwijfeld wijzen op de juridische onhaalbaarheid of zeggen dat deze partij toch niet wil meeregeren. Maar dat is niet mijn grootste zorg. Mijn zorg is niet deze partij, maar het aantal mensen dat hier op stemt, en dat hier geen bezwaar in ziet. En de politieke partijen die er geen bezwaar in zien om eventueel met deze partij samen te werken. Wilders was bij mij met zijn Fitna-film al zo'n beetje zijn shock-effect kwijt, alles wat er daarna kwam heeft bij mij niet veel meer dan een "tja, ach" weten te krijgen, want Geert is gonna Geert. Waar ik me over blijf verbazen en me zorgen over maak zijn de mensen en de partijen die de PVV, en in het verlengde daarvan het gedachtegoed en dit soort voorstellen, legitimiteit willen verlenen. Als ik in gesprek ga met mensen die PVV of FvD stemmen vraag ik altijd of ze vinden dat ik hier hoor; hun partij betoogt immers dat ik weg moet. Ik krijg altijd "Nee want jij bent anders, dit gaat niet over jou", te horen, oftewel het beroemde maar-jij-bent-een-uitzondering argument dat voor veel allochtone Nederlanders herkenbaar zal zijn. Op de een of andere manier denken veel mensen, ook PVV’ers, dat hun stemgedrag geen gevolgen zal hebben voor die aardige Marokkaanse slager die hun vlees altijd precies zo voor ze snijdt zoals ze dat hebben gevraagd, of die gesluierde oncoloog die hun moeder zo goed had behandeld in de laatste maanden van haar leven of die Turkse buurvrouw die altijd eten komt brengen. Alsof Geert een uitzondering gaat maken voor Hasan, omdat Henk & Ingrid zo gesteld zijn op deze tandarts of rekening gaat houden met Emine, omdat mensen haar draadjes zo graag lezen en hij gaat toestaan dat zij dan toch nog wel met haar hoofddoek mag blijven werken. De verkiezingen staan voor de deur en ik ga me niet richten tot PVV- of Fvd-stemmers. Ik wil me graag richten tot de mensen die van plan zijn te stemmen op een partij die er geen bezwaar tegen heeft om samen te werken met een partij die zonder gêne en zonder schroom groepen mensen tot tweederangs burger wil maken. Ik en mensen zoals ik, hebben niets aan jullie verbijstering en ferme afkeuring op social media, als jullie vervolgens stemmen op een partij die er geen moeite mee heeft met de PVV (of een FvD) in zee te gaan. Ik ga mensen niet vertellen waar ze op moeten stemmen, maar laat op zijn minst je stem horen bij je partij, als je deze invloed niet wilt hebben in een regering. Want elk beetje invloed is een stap in een richting die mij en anderen met mij, in het ergste geval uit wil laten zetten en in het beste geval tot tweederangs burger wil maken. Misschien niet nu, maar ooit. Elke stap in die richting is een stap in een gewenningsproces, elke stap is een stap dichter bij dat "ooit". Want ik dacht 22 jaar geleden nog dat überhaupt zo'n tekst in een partijprogramma ondenkbaar was, and yet here we are. Deze tekst van Emine Uğur verscheen op 8 januari als draad op Twitter.
Niemand lijkt precies te weten waarom de muziek van Vatican Shadow (ook bekend als Prurient en andere aliassen) een militair thema heeft – misschien is het kritiek op de War on Terror, verzet, een gimmick of gewoonweg een bron van inspiratie. Maar is er een beter genre voor dit thema denkbaar dan industriële ambient-techno? Dit nummer komt van het laatste album Persian Pillars Of The Gasoline Era.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
COLUMN - We horen regelmatig dat het kabinet niet meer weet welke maatregelen nog te nemen. Dan toch maar die avondklok? Er is een simpele en effectieve maatregel die direct genomen kan worden. En laat dat onderdeel zijn van een pakket verzwaringen en versoepelingen die de lasten evenrediger verdeelt.
Wellicht is de angst voor de Engelse variant terecht en moet het ergste nog komen. Tegelijkertijd dalen de besmettingscijfers significant. Het 7-daags gemiddelde positieve tests is sinds 22 december gehalveerd. En de ziekenhuisopnames die later volgen dalen ondertussen ook gestaag. Wellicht is het verstandig om het voor de zekerheid gewoon nog even vol te houden. Maar pas dan wel het pakket maatregelen aan.
Zo nu en dan hou ik me op in hartje Rotterdam, waar ik woon. Daar lopen in winkels nog steeds regelmatig mensen zonder mondkapje. En niet alleen bezoekers, maar ook het personeel. Op straat zie je regelmatig groepen groter dan de toegestane grootte, overdag, maar zeker in de avonduren. Ja, wat voor extra maatregelen moet je nemen, als mensen zich niet aan de bestaande maatregelen houden? Handhaven misschien?
Het is ondertussen duidelijk dat Mark Rutte niet graag direct ingrijpt in de levens van mensen. Dat siert een liberaal. Ondertussen doet hij niets anders dan ingrijpen in de levens van mensen. Althans, de mensen die zich vrijwillig houden aan de decreten uit Den Haag. En in plaats van hun levens nog ingewikkelder te maken, zou je ook kunnen proberen af te dwingen dat meer mensen zich aan de bestaande maatregelen houden. Van handhaving heb ik hier nog nooit iets gemerkt en dan worden mensen laks. Laat de politie controleren in winkels en op straat. Vriendelijk blijven, boetes uitdelen en als het nodig is een keer een Albert Heijn sluiten. Graag wat precedentwerking.
ANALYSE, BRIEF - Beste Marcel,
In onze eerste twee stukken (een, twee) in deze reeks hebben we al een hoop aspecten de revue laten passeren. Ik vermoed dat we nog iets vergeten zijn: het informatieoveraanbod, meer in het bijzonder brownwashing en junknieuws. Dat zijn methoden om mensen met correcte informatie verkeerd te informeren.
Mijn eerste kennismaking met het informatieoveraanbod was in Apeldoorn, de stad waar ik ben opgegroeid. Daar is rond 1970 een tunnel onder de spoorweg aangelegd waar destijds nogal wat om te doen was. Een burgercomité wilde meer weten over de besluitvorming en kreeg toen niet de relevante stukken maar alle stukken, verdronk in informatie en kon geen vuist meer maken.
Een variant hierop staat bekend als brownwashing. Deze term is ontleend aan de kunsthandel. Bij een veiling is het belangrijk te weten waar een voorwerp vandaan komt. Zo kun je uitsluiten dat het is gestolen en weet je zeker dat het echt is. De verkoper van een bedenkelijk voorwerp kan ervoor kiezen het voorwerp eerst te exposeren in een gerenommeerd museum. Of hij kan een wetenschapper uitnodigen er een artikel over te schrijven. De klant die daarna de veilingprospectus doorbladert, ziet allerlei op zich correcte en vertrouwenwekkende informatie, die verbergt dat het voorwerp in feite dubieus is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Elliott Smith, God hebbe zijn ziel – en dat is niet een wens, maar meer een sterk vermoeden: als er een God is, dan heeft Hij zich zeker bekommerd, vol erbarmen, om de ziel van Elliott Smith, die er voor koos om voortijdig (depressie) uit zijn leven te stappen.
Want iemand die zulke prachtige verzorgde liedjes maakte en ze zo mooi kon vertolken met zo’n passende stem, daar is plek voor in de hemel. Dit liedje, Walsje nummer twee, is ook een walsje. Erg plezierig om naar te luisteren. Maar met een deels bittere tekst die verhaalt over gekwetstheid, liefde, pijn, verleden (gescheiden ouders) en tevergeefsheid.
Enig idee hoeveel kunst we weggooien? Misschien zijn we zo nonchalant omdat we het gratis en in enorme hoeveelheden krijgen aangeboden. En dikke kans dat die berg weggegooide kunst in tijden van corona fiks groter is geworden.
We gaan eens kijken naar ‘verpakkingskunst’. Daar moet je nog goed mee oppassen, want het coronavirus schijnt het goed vol te kunnen houden op plastic en ook op karton blijft het een dag in leven. Een kartonnen preventiescherm biedt dus misschien niet de beste bescherming.
Maar er wordt met ‘verpakkingskunst’ nog aardige dingen gedaan. Bijvoorbeeld de vet fraaie kunst op pizzadozen.
Een voor de hand liggende variant: reproducties van meesterwerken op de doos. De Finse Kirsi Karppinen beschilderde tien pizzadozen met oude kunst. Hier haar versie van de Narcissus van Caravaggio.
Kirsi Karppinen – Pizza box 8, 2014, oil on pizza box. cc Flickr
Is de spotprent kunst? En kunt u zich dan voorstellen dat een Nederlandse horecaondernemer een cartoonist vraag zijn pizzadozen te voorzien van een Rutte, De Jonge. Koolmees en Wiebes die het land opvreten? In Italië meende een pizzabakker in Turijn dat Berlusconi en coalitiegenoten het land aardig verdeelden.
régine debatty Pizza Box Flickr CC BY-SA 2.0
COLUMN - Nieuw woord geleerd: zeeleeuwen. Althans, in het Nederlands is het nog niet zo gangbaar in de nieuwe betekenis (al kun je het wel vinden) maar in het Engels wordt het in sommige kringen op de sociale media vrijelijk gebruikt: sealioning.
Het is een verschijnsel dat zich geloof ik ook vooral op die sociale media voordoet. Je beweert iets, liefst iets dat betrekkelijk oncontroversieel hoort te zijn, laten we zeggen “Baudet liegt dat hij zijn tweet ter ondersteuning van Trump niet tijdens maar voor de bezetting van het Capitool heeft geplaatst.” Vervolgens komt er een onbekende, liefst anonieme Twitteraar, die heel vriendelijk vraagt of je dat kunt ‘onderbouwen’. Je laat hem een screenshot zien van de tweet, met de datum en tijd.
Dan vraagt die persoon ook weer heel vriendelijk of je kunt aantonen dat die screenshot inderdaad echt is en niet vervalst? Hij of zij suggereert dat ze heel graag nieuwe dingen wil leren, en natuurlijk altijd bereid is zijn of haar mening te wijzigen, maar dan wel op basis van bewijs. Je zegt dat deze of gene de afbeelding heeft geverifieerd. Maar wat zijn dan precies de credentials van deze of gene?
Dat is sealioning. Je vraagt voortdurend op een heel vriendelijke en constructieve manier door naar steeds meer onderbouwing. Maar omdat we leven in een wereld waarin zekerheid alleen te verkrijgen is in de wiskunde, kan dat spel eindeloos doorgaan. Op het moment dat jij afhaakt, kan de zeeleeuw tevreden constateren dat het kennelijk toch allemaal niet zo zeker is. Word je boos, dan ben jij onbeleefd. Ga je wel eindeloos door, dan verlies je ook eindeloos veel tijd.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Laat ik het maar gelijk zeggen, dan is dat uit de wereld: ik hou van het kijken naar flashmobfilmpjes.
Daar haal ik plezier uit. Zo’n filmpje waarvan je weet dat het spontaniteit en verrassing moet verbeelden maar waarvan je inmiddels weet dat het grotendeels gescript is. Vaak is de geldschieter achter zoiets een commercieel bedrijf, dan krijg je dat. De professionals op het gebied van regie, geluid, choreografie bemoeien zich er dan mee. Ik heb over dit fenomeen zelfs een keer een gedicht geschreven. Ja kom op zeg, het was tijdens de lockdown, je moet toch wat met je tijd dan? En ik keek toen waarschijnlijk iets teveel youtube-filmpjes. Maar, dit alles wetende en even vergetende: een gratis verrassingsconcert blijft een leuk cadeau aan het nietsvermoedende winkelend publiek. Deze Flashmob vond plaats in Sadabell, iets ten noorden van Barcelona. Ode an die Freude van Beethoven. Ach, en kijk die kinderen toch ‘ns enthousiast met hun armen meedirigeren.
OPINIE - Een van de oorzaken achter het drama van de kinderopvangtoeslagen zou gelegen zijn in de Rutte-doctrine, de neiging van de premier om ‘bij problemen zo weinig mogelijk informatie te verstrekken’. Nadat Trouw en RTL in 2018 via Wob-procedures stukken boven tafel hadden gekregen over onterechte terugvorderingen van toeslagen door de Belastingdienst, werden Kamerleden die er meer over wilden weten consequent met een kluitje het riet in gestuurd. Een onderzoekscommissie onder leiding van oud-lid van de Raad van State Piet Hein Donner (foto) liet nog veel vragen open.
foto: Roel Wijnants CC
Volgens onderzoek van FTM heeft de commissie Donner beschikbare informatie laten liggen en hield zij het ministerie van Sociale Zaken en toenmalig verantwoordelijk minister Asscher uit de wind. Pas in december vorig jaar kwamen de enorme omvang en de ernst van het probleem aan het licht in de ‘snoeiharde’ conclusies van het eindrapport van de parlementaire onderzoekscommissie Ongekend Onrecht. ‘De commissie zegt dat de informatievoorziening vanuit de rijksoverheid op allerlei fronten onvoldoende is. Volgens het rapport was die in meerdere gevallen ingegeven door gewenste juridische of politieke uitkomsten. De commissie constateert dat de Tweede Kamer bij herhaling geconfronteerd is met ontijdige, onvolledige en onjuiste informatie.’
Vroegâh, toen Sargasso alleen nog maar oud was in internetjaren, hadden we threaded comments. Het grote voordeel van reacties op reacties in ‘draadjes’ bij elkaar houden is dat het overzichtelijker is voor zowel de mensen die reageren, als voor de mensen die meelezen. Ook het feit dat je niet helemaal naar beneden hoefde te scrollen om een reactie te geven nam een drempel weg.
Maar die overzichtelijkheid had ook zijn beperkingen. Want als je zich ontwikkelende discussies probeerde te volgen, werd dat – zeker als er veel reacties waren – al snel onmogelijk. Want wat zijn nou de nieuwe reacties, en waar zijn ze nu precies terechtgekomen?
Uiteindelijk resulteerde dit erin dat we bewust weer terug zijn gegaan naar een platte reactiestructuur. Het effect was dramatisch, van het ene op het andere moment halveerde het aantal reacties. Dat herstelde zich daarna iets, maar het is nooit meer geworden wat het was.
Bij het ontwikkelen van de nieuwe site stonden threaded comments daarom ook weer hoog op de wensenlijst, op voorwaarde dat we de inherente problemen ervan zoveel mogelijk konden voorkomen of oplossen. Dat heeft geresulteerd in onder andere een andere reactienummering, zodat je weet waarop je reageert. De lijnen aan de linkerkant helpen je om te zien hoe diep je in een reactiedraadje zit.
Bazarow is een verkopende boekensite, waar je ook recensies, nieuws, een agenda en een digitaal magazine kan vinden. Nog niet alles is af, maar veel boeken zijn al te vinden en er komt de komende maanden steeds meer bij.
Het doel van Bazarow is om een site te vormen die evenveel gemak biedt als de online giganten maar die wél teruggeeft aan de boekensector. Tegen roofkapitalisme, en voor teruggeefkapitalisme, bijvoorbeeld door te zorgen dat een flink deel van de opbrengst terug naar de sector gaat en door boekhandels te steunen.
Bazarow is een verkopende boekensite, waar je ook recensies, nieuws, een agenda en een digitaal magazine kan vinden. Nog niet alles is af, maar veel boeken zijn al te vinden en er komt de komende maanden steeds meer bij.
Het doel van Bazarow is om een site te vormen die evenveel gemak biedt als de online giganten maar die wél teruggeeft aan de boekensector. Tegen roofkapitalisme, en voor teruggeefkapitalisme, bijvoorbeeld door te zorgen dat een flink deel van de opbrengst terug naar de sector gaat en door boekhandels te steunen.