Nederland heeft al de tien verboden van Balkenende, maar daar kan natuurlijk meer bij. Daarom grijpt de GC-redactie het reces aan om inspiratie op te doen voor het kabinet, om de lijn van betutteling vanaf Prinsjesdag met volle kracht te kunnen voortzetten. Waar zouden we immers zijn zonder het geheven vingertje? Help het kabinet mee de zomer door en noteer even mee welke verboden u deze week bent tegengekomen die we zo kunnen overnemen in Nederland! In Rusland, bij Balkenende's grote vriend Putin, kan onze premier van normen en waarden tijdens het reces nieuwe inspiratie opdoen. Daar is namelijk emomuziek verboden. Volgens Nederlands muziekblad OOR wil de Russische overheid een wet invoeren die emomuziek en de gothic subcultuur verbiedt in heel Rusland. Het parlement heeft namelijk uitgesproken dat de emocultuur zelfverminking stimuleert en biseksualiteit aanmoedigt. Het lijkt me nu koren op de molen van de normen en waarden-politie van Balkenende om jongeren te verbieden donkere kleding te dragen en jammerende muziek te spelen. Je hoeft maar het gemiddelde schoolplein in Nederland op te lopen en je ziet hoeveel kommer en kwel de teenager met zich meedraagt. En ongelukkige jeugd gaat zich immers maar misdragen. Zwarte kousen dragen mag dan natuurlijk nog wel. Behalve als je ze over je hoofd trekt.
Ik ben niet zo van de gothic (ik zei het al eerder), en heb 0,0 verstand van de Argentijnse muziekscene, maar hey, hier toch een heel album Argentijnse gothic. Van Crucifix Nocturnal Christians, van harte aanbevolen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Velvet Acid Christ is een van de meest bekende elektronische acts (Electro-Industrial / EBM) binnen de underground scene. De band is het geesteskind van Bryan Erickson. Hij is de enige constante factor binnen VAC (Velved Acid Christ) en soms zelfs het enige lid. De naam VAC wordt daardoor vaak in een wisselwerking gebruikt om of de band in geheel of Erickson als individu aan te duiden. Toch is VAC begonnen als een volwaardige elektronische outfit bestaande uit vier bandleden. Bryan Erickson was echter vanaf het begin de drijvende kracht achter de outfit.
De muziek van VAC in het kort te beschrijven als een van de meest smerige, vieze, anti-utopische dance/electro die er op deze aardbol te vinden is. Niets is heilig, niets is goed, drugs gebruik wordt verheerlijkt en de muziek voelt vaak aan als een zeer slechte trip. Mocht je bekend zijn met het werk van Skinny Puppy denk dan aan deze band, maar dansbaarder en nog zieker dan het album ‘Too Dark Park‘. Daarnaast heeft Erickson waar hij over schrijft ook echt beleeft. Hij is junk geweest en heeft aan de rand van onze samenleving geleeft.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Nee. Dit is eigenlijk onvergeeflijk. Dat een instituut als Paradise Lost, dat al meer dan 30 jaar bestaat, grote invloed heeft gehad op verschillende subgenres in de metal, 15+ albums heeft uitgebracht, er een paar miljoen verkocht heeft, nog steeds op de podia staat, hier nog nooit een CT’tje heeft gehad.
Belachelijk.
Hier, om het goed te maken, nog een hele cd:
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Disclaimer: ik heb geen jota verstand van gothic (als in: de muziekstroming – een spitsboog van een rondboog onderscheiden lukt me nog wel). Ja, de gothic-metal, dat kan ik zeker wel waarderen: melodie, emotie, vaak mooie duetten tussen zanger en zangeres.
Maar Malochia is, naar ik begrepen heb, pure gothic. Wat heel wat anders is. Niettemin kan ik enorm genieten van de melodie, de emotie, en de duetten tussen zanger en zangeres. Tragisch dat deze Nederlandse band het slechts bij één album (Dreamhunter) heeft gelaten, want wat ze doen is erg mooi.
Daoko was achttien toen ze drie jaar geleden door MTV in Japan werd uitgeroepen tot Next Break Artist. Haar muziek is moeilijk te classificeren. Beetje gothic synth, sporen van traditionele J-Pop, wat hiphop en stuiterende breakbeats.
Stoa is een Duitse neo-klassieke gothic band, bestaande uit Olaf Parusel en zangeres/violiste Conny Levrow. In latere jaren verliet ze de band, om vervangen te worden door celliste Christiane Fischer. Sinds 1992 zagen vier verstilde albums het levenslicht.
Een stukje romantiek deze keer – nee, niet het gezwijmel met kaarslicht, maar de echte, onversneden pijnlijke romantiek van doodswensen en zelfmoordneigingen.
Meer gothic/darkwave dan Sopor Aeternus & the ensemble of shadows kunt u het niet krijgen: melancholisch, pessimistisch, een romantische hang naar dood en verderf, gekoppeld aan een instrumentarium dat uit vorige eeuwen lijkt te stammen. Het is het levensproject van Anna-Varney Cantodea. Het leven van deze getormenteerde ziel is een bron van inspiratie voor vele albums vol: doodswensen, zware depressies, een zelfgekozen sociaal isolement en een neiging tot occultisme. Daarbij is ze ook nog transsexueel, en waardt ze rond in bizarre uitdossingen.
Lacrimosa is een Duits/Zwitsers/Fins gothic-duo. Ze maken gothic met metal-invloeden, vaak gecombineerd met een instrumentarium dat zwaar tegen klassieke orchestratie aanleunt. Hun album Echos uit 2003 is een van hun meer ingetogen werkjes. Het springt er uit in een genre dat nogal eens zwelgt in de bombast.
Zoals op dit Sacrifice.
]
Moonspell is een gothic metal band uit Portugal, die al meer dan twintig jaar meegaat. Bovenstaand nummer staat op hun eerder deze maand verschenen album Extinct.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.