Er zijn twee soorten klimaatontkenning volgens Michael Hoexter:
1. Harde klimaatontkenning . Donald Trump bijvoorbeeld.
2. Softe klimaatontkenning . De grote meerderheid van de mensen die cynisch zijn geworden over de mogelijkheden om er nog wat aan te doen.
De eerste groep kunnen we frontaal aanvallen, maar de tweede groep is veel lastiger om aan te pakken. Deze is bovendien ook veel groter. De auteur stelt een aanpak voor zoals ‘war on poverty’ of ‘war on cancer’.
Hij legt een verband met de halfslachtige aanpak in de jaren negentig door het opkomende neoliberalisme en het geloof in de markt. De anti campagne beschikt bovendien over flinke financiële reserves.
Reacties (25)
En nog een derde soort: degene die het niks meer uitmaakt. Zoals ikzelf. Jarenlang heb ik me druk gemaakt over de gevolgen van de opwarming, maar die zorgen zijn voorbij. Ik zing mijn tijd uit (hopelijk nog zo’n 50 jaar, dan ben ik in de 80), en na mij de zondvloed. Kinderen heb ik bewust niet, die kunnen mij niks kwalijk nemen, de aarde en de natuur zal het niet uitmaken, en wat er van de mensheid overblijft zal me een rotzorg zijn (om het even heel kort door de bocht te zeggen: als er één diersoort is die het verdient om uit te sterven…).
@1: Nee, is juist perfecte illustratie van soft.
En nu actie! Maar hoe? Ik heb m’n daken bedekt met zonnepanelen, ga met de fiets zo veel mogelijk en eet geen vlees meer. En toch heb ik een gigantische CO2 voetprint. Beetje moedeloos word ik er van… Dus ik vrees dat ik bij de tweede groep hoor.
“Er zijn twee soorten van klimaat ontkenning”
—>
“Er zijn twee soorten klimaatontkenning”
(Sorry, beroepsmatige afwijking.)
“mogelijkheden om er nog wat aan te doen”.
Daar heb je wetenschap en realisme voor nodig. Maar dan ben je al snel klaar. Beiden bieden weinig soelaas. Wetenschap en realisme zijn allang ingeleverd voor metafysica en fantasie. Maar dan krijg je windparken, die al sinds eergisteren stokstijf stilstaan.
Daar worden mensen dan weer cynisch van.
http://www.windstats.nl/
Hoe kan iemand nu een klimaatontkenner zijn en tegelijkertijd cynisch zijn over de mogelijkheden om er nog wat aan te doen?
Als je klimaatontkenner bent, dan ontken je dat er wat aan de hand is met het klimaat wat door de mens veroorzaakt wordt.
Nummer 2 kan logisch geredeneerd niet bestaan. Daarnaast is dat cynisch een frame. Cynisch is 1) Bijtend 2) Bitter 3) Gevoelloos 4) Hatelijk 5) Honds 6) Koudweg 7) Ongevoelig 8) Onbeschoft 9) Onbeschaamd 10) Schaamteloos 11) Spottend 12) Sarcastisch 13) Verbitterd 14) Zeer spottend
Kortom: nummer 2 wordt al bij voorbaat niet serieus genomen. Waar hebben we het dan eigenlijk nog over?
@4: Dit is helemaal off-topic, maar vooruit:
Ik kan er niets aan doen. Ik schrijf veel, maar ik lees ook heel veel, vooral Duits en Engels. Mijn woordbeeld (woord beeld?) is daardoor niet scherp in de eerste plaats.
Verder heb ik die regels voor aan elkaar en los nooit goed begrepen.
En tenslotte, waarom mag je niet zeggen dat er twee soort zijn van iets?
@6: Mensen ontkennen het niet, maar denken dat het niet zo’n vaart zal lopen. De reden is natuurlijk dat je het niet kan zien.
Ze zijn cynisch over het beleid – en dat is terecht, want tot nog toe is nauwelijks wat gedaan. De reden? Men denkt dat het te duur is. Mijn stukje op Prinsjesdag dat je misschien wel gezien hebt gaat in waarom dat zo is.
@7: Het was mij wel duidelijk dat die zin een geval van Engelse ziekte is.
In het Nederlands worden zelfstandige naamwoorden altijd als één woord geschreven. Als je het ervoor schrijft, is het een bijvoeglijk naamwoord. Lees de zin maar eens met een korte pauze bij iedere spatie, dan hoor je wel waar het fout gaat.
Een korte termijnplanning is iets anders dan een kortetermijnplanning, bijvoorbeeld.
“Soorten van” is misschien niet direct fout, maar wel lelijk.
@9: Ik doe mijn best, maar sorry, ik ‘hoor’ het gewoon niet. Klimaat ontkenning en klimaatontkenning blijft voor mij het zelfde (hetzelfde – ook zoiets) klinken. Verwarrend (maar ik negeer het zo veel mogelijk) is dat de spellingchecker over klimaatontkenning klaagt, maar niet over de losgeschreven vorm. (In Word zet ik de spelchecker (spel checker) dan ook uit, een verademing bij het schrijven, op het eind ga ik één keer door de tekst.)
Nogal wiedes dat de spellingchecker niets zegt. Immers de woorden “klimaat” en “ontkenning” bestaan ook los van elkaar. De spellingchecker is een hulpmiddel, je moet er nooit blind op varen.
Maar nu hou ik op, hoor.
@10: De spellingchecker lijkt inderdaad helaas op Engelse leest geschoeid en wil veel te veel samengestelde worden apart zien.
Voor een goede vindbaarheid in Google zou ik trouwens vooral klimaatontkenning gebruiken.
Dank voor de redactie, heb het aan gepast.
@6: Ik zou niet zeggen 1 frame. Gezien het hele rijtje betekenissen, herken ik wel een paar groepen (waarvan exemplaren bij Sargasso gepost hebben):
-Mensen die Gevoelloos/Ongevoelig zijn geworden over de mogelijkheden om er nog wat aan te doen (zie bv. #1 hier).
-Mensen die Spottend/Sarcastisch/Zeer spottend zijn geworden over de mogelijkheden om er nog wat aan te doen.
-Mensen die Verbitterd zijn geworden over de mogelijkheden om er nog wat aan te doen (eerlijk gezegd neig ik hier zelf naar).
@14
Het punt is dat het kennelijk niet mogelijk is om het bestaan van klimaatverandering te erkennen en tegelijkertijd daar niet cynisch in al haar betekenissen te zijn.
#1 drukt zich misschien wat rot uit, maar ik zou hem niet cynisch noemen. Het is een constateren dat het een verloren zaak is. Een conclusie welke ik deel.
Zelf lijk je die mening ook te zijn toegedaan. Maar waarom die verbittering? Er kan toch een constateren zijn dat het er slecht uit ziet voor de mens en daar verder geen gevolg aan geven? En waarom moeten die mensen aangepakt?
Men vroeg ooit aan Martin Luther King: “Wat zou je doen als morgen de wereld zou vergaan?” Hij antwoordde: “ik zou vandaag nog een boom planten.” Dat vind ik een van de mooiste uitspraken die ik ken.
Een mens kan onverstoorbaar zijn, ook al vergaat de wereld. Ik ga daarom niet mee in het geplaatste frame.
@15: “#1 drukt zich misschien wat rot uit, maar ik zou hem niet cynisch noemen. Het is een constateren dat het een verloren zaak is. Een conclusie welke ik deel.”
Tja, dat je hem niet cynisch zou noemen doet niet ter zake, hij (en jij blijkbaar) zijn het wel.
“En waarom moeten die mensen aangepakt?”
Als je nog iets wil gaan doen aan klimaatverandering, dan helpt het niet erg als er een legertje cynici bij staat dat alle pogingen daartoe verwerpt. Die groep mensen staat oplossingen misschien nog wel meer in de weg dan de struisvogels.
“Dat vind ik een van de mooiste uitspraken die ik ken.”
Ik kan die menig niet delen, het is puur sadisme. Je gaat vandaag een boom plaatsen die morgen zal gaan sterven. Je zet toch ook geen baby ter wereld midden in een oorlog?
Een oorlog beginnen is niet zo moeilijk. Gewoon iemand vinden die de eerste steen werpt. Een oorlog eindigen is een ander verhaal. Bovendien hebben we al zo verschrikkelijk veel oorlogen. Kunnen we niet gewoon beginnen met het nemen van de noodzakelijke maatregelen. Is het echt nodig om eerst iedereen in de Wereld te bekeren? Misschien beginnen met in het volgend kabinet een minister van klimaat te benoemen? Gewoon Iets constructiefs doen. Oorlog maakt meer kapot dan ons lief is.
@17: zomaar beginnen is lastig in een democratie. Je moet draagvlak hebben. Je moet mensen ook overtuigen. In het algemeen werkt dat ook beter. De hele wereld bekeren is natuurlijk weer het andere uiterste, maar inderdaad, begin in eigen land.
Probleem is dat men denkt dat het niet kan omdat men overal economische beren ziet: de markt, ‘het geld is op’ (zie mijn verhaal voor Prinsjesdag). Tot nog toe zijn dan ook alleen neoliberale oplossingen geprobeerd (CO2 markt). Er kan veel, en veel meer dan we nu doen, maar we maken ons wijs – en dat is de neoliberale indoctrinatie – dat een gezamelijk aanpak niet mogelijk is. Het there is no such thing as society zit heel diep.
@17: En na posten van mijn #18 bedacht ik nog: de oorlog metafoor bevalt me ook niet echt.
@16
En daarom is 2. Softe klimaatontkenning een misvatting. Ik ontken het klimaatprobleem c.q. de opwarming niet. Jij ook niet. Ik kijk alleen heel anders tegen de materie aan. Jij neigt naar verbittering. Ik neig nergens naar. Ik constateer een klimaatprobleem. Welke alleen nog te hanteren is als we onmiddellijk stoppen met CO2 emissie. Dat gaat niet gebeuren. Maar ik plant nog wel een -spreekwoordelijke- boom.
@18: Je geeft het probleem goed weer. Waar te beginnen. Hier zou een minister voor klimaat een begin van een antwoord op kunnen geven. Ik heb geen uitgewerkt plan maar je zou kunnen denken aan zaken als: Een klimaat effecten Rapport (KER), Een CO2 emissie reductie(CER) CO2 compensatie maatregel(CCM). En dit voor iedere maatregel die je in gedachten hebt. Of het nu om iets voor de hand liggend is als een windmolenpark of minder voor de hand liggend als de vraag of de missie in Mali wilt voortzetten. Zoiets als de begroting maar dan niet in geld maar in CO2-emissies per maatregel. Op deze manier krijg je inzicht in wat het effect is van het overheidshandelen. Nu gaat alles ad hoc en zonder de minste geringste samenhang. Klimaatafspraken gaan zo niet gehaald worden hetgeen de ontkenners in de kaart speelt. Kennis is macht en gebrek eraan leidt tot onmacht.
@21: Je gaat veel te hard; Eerst moet er een discussie komen op basis van ratio en eenduidigheid en niet op basis van dubbelzinnigheid en (opzettelijk) slecht gedefinieerde begrippen als duurzaamheid, vergroening en klimaatverandering. Maatregelen om klimaatverandering tegen te gaan, betreffen rechtvaardigheid en opofferingen voor iedereen. Overheden en belanghebbenden hebben de verdomde plicht om zich duidelijk en eenduidig uit te drukken. Onduidelijkheid en taalnonchalance is altijd in het voordeel van machthebbende partijen. Zwakkeren krijgen dan een verkeerd of fictief beeld van de werkelijkheid.
@22: Voor zover ik opmaak uit bronnen die ik volg over klimaat, is doortastend optreden wel nodig. Daarom ook die taal over ‘oorlog verklaren’ en dergelijke. Het idee is dat we alles mobiliseren wat hebben zoals in een echte oorlog. Het probleem is natuurlijk dat het tegenwoordig een cliché is (oorlog tegen armoede, tegen kanker, tegen terreur) niemand neemt dat nog echt serieus.
We moeten nu echt alles op alles zetten: echt gaan zoeken naar andere energie bronnen, fossiele brandstof die er nog is in de grond laten zitten en energie verbruik minderen. Dat is nog niet goed tot de mensen doorgedrongen. Misschien hebben we nog maar een paar jaar. Het is probleem is dat we op een gegeven moment een proces in gang zetten dat we niet meer kunnen stoppen.
@23: Je paniekaanval mist het meest essentiële: Maatregelen om klimaatverandering te “bevechten” (niet mijn ding, maar goed), kunnen niet anders dan gebaseerd zijn op ideeën van wetenschap en techniek. Alle dat soort ideeën en relevante georganiseerde menselijke prestaties, kunnen niet anders dan gebaseerd zijn op waarheid. Waarheid is de kern van alles. Als je waarheid en pragmatiek loslaat op de tot op heden genomen maatregelen, kom je in de knoei met efficiëntie. Daarom zijn die maatregelen ook zo ongelofelijk armoedig. Noodzakelijkheid is maar zelden gelijk aan mogelijkheid.
@24: Dan moet ik weer terugverwijzen naar wat ik eerder schreef: we leven in een democratie en die kun je niet zomaar even uitzetten. Of wil je noodtoestand afkondigen, iets dat inderdaad in oorlogssituaties wel gebeurd?
Mij lijkt het toch beter om draagvlak te creeeren. Daarvoor is echter wel wat meer nodig dan een Socutera spotje. Helaas zijn media in handen van het bedrijfsleven en wat er verder nog in publieke handen is wordt door deze regering vakkundig afgeknepen omdat het te duur is. En wie zijn brood moet verdienen met advertenties (de rest van de media) zal het wel uit zijn hoofd laten met een moeilijke boodschap te komen.