Het NRC propageert de mythe van het Gele Gevaar, aldus hoogleraar Noord-Koreastudies Remco Breuker.
Auteur Frank van Kolfschooten herkauwt stereotypen die regelrecht lijken weggelopen uit Fu Manchu-romannetje
Het NRC propageert de mythe van het Gele Gevaar, aldus hoogleraar Noord-Koreastudies Remco Breuker.
Auteur Frank van Kolfschooten herkauwt stereotypen die regelrecht lijken weggelopen uit Fu Manchu-romannetje
Reacties (9)
Drie keer het gebruik van het woord ‘onderbuik’ doet Breuker’s uitval naar de prullenmand verwijzen.
Peter Breedveld beweerd zelf dat Chinezen beschaafder zijn dan Nederlanders omdat er in Shanghai vrouwen met korte rokjes rondlopen. Ongefundeerde en onjuiste uitspraken over de Aziatische cultuur mogen dus wel, maar op feiten beruste uitspraken als “”De titel zet de toon door te verwijzen naar de vermeende kenmerkende (en vaak geveinsd geachte) beleefdheid van ‘de Aziaat’. Het is meteen duidelijk. Hier wordt op het onderbuikgevoel gespeeld. ‘We’ weten immers nooit wat ‘ze’ denken.”” Mogen dan weer niet.
Verder weer de klassieke rode haringen “” Ook lezen we niets over de verschillende wetenschappelijke culturen in al die verschillende stukjes Azië.””
,stromannen “”Dat is een probleem. Hier wordt namelijk cultureel essentialisme bedreven. Oftewel de notie dat essentie aan bestaan vooraf gaat.”” en de continuum drogredenering “”En over welke Aziaat hebben we het trouwens? Azië is namelijk erg groot, erg divers. “” die we van Peter Breedveld gewend zijn.
Hij beschuldigd anderen van “”cultureel essentialisme”” en maakt zich in dezelfde alinea zich daar zelf aan schuldig.
“”Dat is een probleem. Hier wordt namelijk cultureel essentialisme bedreven. Oftewel de notie dat essentie aan bestaan vooraf gaat. Dat sommige dingen ‘gewoon zo zijn’. Dat Aziaten prima goedkope plastic radiootjes kunnen namaken, maar dat ze het denkwerk vooral aan ‘ons’ moeten overlaten. De stereotypen over de hiërarchisch denkende, groepsgerichte, autoriteitsgevoelige Aziaat zijn diep verankerd in ons denken over Azië. “”
Thallman beweerd weer van alles.
@Thallman heeft het artikel “De plagiaat-Aziaat bestaat niet” blijkbaar zo grondig doorgespit, dat hij helemaal over het hoofd heeft gezien dat het niet door Japanoloog Peter Breedveld, maar door hoogleraar Noord-Koreastudies Remco Breuker is geschreven.
Terwijl dat gewoon ook nog eens een keer in het stukje hierboven wordt vermeld.
Maar de vraag is hier natuurlijk niet of PB zich in een ander artikel zelf schuldig heeft gemaakt aan generalisaties over Chinezen, maar of Remco Breuker een (stevig) punt heeft als deze stelt dat je op grond van een handjevol voorbeelden van plagiaat geen conclusies kunt trekken over ‘de Aziatische (wetenschappelijke) cultuur’, en dat Van Kolfschooten een aantal koloniale stereotypen van stal haalt.
En als dat laatste het geval is, dan roept dat natuurlijk de vraag op: waarom keren dergelijke stereotyperingen eens in de zoveel tientallen jaren terug, en waarom gaan ze er bij redacties en lezers in als zoete koek?
Denk daar eens over na ipv steeds in het defensief te springen.
Dus er zijn geen culturele verschillen? Observaties af doen als stereotypen is cognitieve dissonantie.
Is het bestaan van stereotypen over Aziaten zelf trouwens ook niet een stereotype?
@5 – Welke culturele gemeenschap wil je precies met welke vergelijken, Thallman?
Citaatje uit het artikel van Breuker:
“Welke cultuur? De ‘Aziatische cultuur’ soms? Die van het hoogontwikkelde Seoul (nota bene al jaren hoofdstad van de meest innovatieve economie ter wereld), het futuristische Tokyo, het populaire Bangkok, het kosmopolitische Shanghai, het verarmde Pyongyang? Ook lezen we niets over de verschillende wetenschappelijke culturen in al die verschillende stukjes Azië. Of over de verschillende culturen van verschillende wetenschappelijke vakgebieden. Het blijft bij een appèl op stereotypen. Enige kennis over hoe wetenschap in Seoul/Tokyo/Beijing/Delhi/Islamabad wordt bedreven blijft onvermeld.”
Je kunt aan de hand van een flink aantal voorbeelden, zoals René Diekstra, Diederik Stapel, de plagiator van werk van Linda Duits, etcetera net zo goed het beeld opwerpen dat wetenschapsfraude onderdeel uitmaakt van de Nederlandse cultuur.
Dat zou net zo goed onzin zijn.
@6
En dat is dus de continuüm drogredenering. Dat iets uit componenten bestaat betekend niet dat er over het geheel niks gezegd kan worden.
In Azië bestaat er een cultuur van kopiëren, en niet alleen op wetenschappelijk gebied. Wetenschappers zijn geen mensen die los staan van de rest van de wereld.
Je begrijpt overduidelijk de continuüm drogredenering niet (of past ‘m toe op een voorbeeld waar ‘ie niet van toepassing is).
“In Azië bestaat er een cultuur van kopiëren…”
Ja, en McDonalds, Burger King, Kentucky Fried Chicken en al die Pizza-fastfoodketens in de VS zijn schoolvoorbeelden van originaliteit, nou goed?
Ik denk dat Breuker plagiëren en kopiëren door elkaar haalt. Van Chinezen is mij door deskundigen verteld dat zij heel goed zijn in imiteren, als een hen sierende cultuurtrek.
Door deze eigenschap heeft China zich in snel tempo kunnen moderniseren. Nergens voor nodig steeds zelf weer het wiel uit te vinden. Verder is kopiëren lang niet altijd makkelijk. Ook goed een atoombom namaken, vergt veel kennis en inzicht.
Dus cultureel essentialisme is reëel. Fabrikanten hier die een mooie auto willen produceren, huren artistieke Italianen voor de lijn, wil je een ingewikkeld project goed laten verlopen, is er grondige Duitsers voor aantrekken geen slechte keus, voor goede TV-beelden moet je Nederlandse camara-lui inhuren. Kunnen goed zien (schilderen!)
Maar plagiëren (kennis stelen) komt in Azië ook voor en kan het zijn dat de kunst van het nabootsen daar wel al te snel in plagiëren overgaat. Uit gewoonte dus, een Aziatische gewoonte. Dus toch! Neem India.
Pelika Bazaar (PB) is een ondergronds winkelcentrum in New Delhi. Er worden cd’s, video spelletjes voor de ‘gameboy’ en dergelijke verkocht. Dit tegen spotprijzen, want niets is origineel en alles illegaal kopie. De autoriteiten doen er niets aan. Volgens sommigen is piraterij geen misdaad.
Er is een academische software vereniging genaamd Sarai. In de kelders van de afdeling voor Sanskrietstudies – toevallig daar? – hield deze vereniging een bedrijfsopening waar je ‘hackers’ achter de monitor kon zien zitten om bevei¬ligde programma’s te ontsluiten. Dat ze ‘beveiligd’ zijn, zou die academici iets moeten zeggen. Neen! Het patenteren en het willen beschermen van eigendom vindt Sarai maar een typische uiting van laatkapitalisme. Het is geen zaak van recht op het stelen van brood, oordeelt die club, het is het weigeren te betalen voor de uitvinding van brood. (NRC, 03.03.2001).
Breukers geeft nogal op over kenniscentra als:
‘het hoogontwikkelde Seoul (nota bene al jaren hoofdstad van de meest innovatieve economie ter wereld), het futuristische Tokyo, het populaire Bangkok, het kosmopolitische Shanghai,’
en vermoed ik zal hij daar ook wel PB in Delhi onder vatten. Maar die centra zijn moderne eilanden, los lijkt het van hen omringende Aziatisch cultuur.
Of toch niet echt! Het zijn schier-eilanden, wat Pelika Bazaar bewijst. Intellectueel eigendom lijkt daar geen waarde. De Indische cultuur is er essentieel binnen geslopen.