Het uitreiken van de Nobelprijs voor de vrede 2007 zou wel eens de meest controversiële ooit kunnen worden. En misschien wel terecht, want velen zien het verband niet tussen een kruistocht tegen milieuvervuiling en de wereld een stuk(je) vrediger maken. Het voorkomen van toekomstige klimaatoorlogen misschien? Ze zijn er in ieder geval nog nooit geweest, en men is het er nog lang niet over uit of ze wel zullen komen.
Nobelprijzen worden over het algemeen uitgereikt aan mensen en organisaties die tastbare resultaten hebben behaald. Gore voldoet eigenlijk niet aan dit profiel. Volgens het Nobelcomité krijgen hij en het IPCC de prijs:
“for their efforts to build up and disseminate greater knowledge about man-made climate change, and to lay the foundations for the measures that are needed to counteract such change”
Ik zie hier hoogstens een Nobelprijs voor educatie in, maar waar ik hier het verband met vrede moet zien en vooral wat hij daarvoor betekend heeft? Ik weet het niet.
Als persoon is Al Gore hoogst controversieel. Recentelijk kwantificeerde een Engelse rechter het aantal (al dan niet bewuste) fouten in Al Gore’s documentairefilm “An inconvenient truth”: het zijn er negen. Hoewel dit een fractie is van de fouten en verdraaiingen die zijn aangetroffen in de Gore-killer “The great global warming swindle“, zijn het toch fouten waarmee hij mensen verkeerd voorlicht. Deze negen fouten ondermijnen de basis van zijn film geenszins, hoewel het Gore zou sieren als hij ze zou herstellen in een volgende versie van de documentaire. Dit sommige media aan het verstand brengen zal waarschijnlijk onmogelijk blijken.
Helaas zorgt juist deze omstredenheid ervoor dat de Nobelprijs verder gepolitiseerd wordt, wat de geldigheid en het aanzien van de Nobelprijs kan aantasten. Ook al is er nog amper wetenschappelijk debat over de waarde van het IPCC-rapport waar Gore zijn documentaire op baseert, de bevolking van de wereld ziet dat anders en categoriseert het nobelcomité nu misschien als de zoveelste milieulobby-organisatie.
Gepolitiseerd, dat was de prijs altijd al, maar een Nobelprijs geven aan een dissident “zo maar” ergens maakt niet zoveel uit, daar kan een groot deel van de wereld het mee eens zijn. De prijs geven aan een Clinton en Arafat ook. Dat zagen we als een steuntje in de rug van een universeel als nuttig beschouwd vredesproces. Vorig jaar was het de beurt aan een microkredietverstrekker. Veel gefronste wenkbrouwen, maar men zag over het algemeen wel in dat het iets was dat hielp. Maar Al Gore? Waar een substantieel deel van de wereld het fundamenteel mee oneens is, en vindt dat hij een onheilsprofeet is?
Hoe zeer ik het ook eens ben met de boodschap die Al Gore brengt, ik vind niet dat hij de prijs had moeten krijgen. Omdat ik de waarde van zijn werk voor vrede niet zie én omdat het verkiezen van zo’n controversieel persoon het nobelcomité meer schade doet dan goed.
Reacties (7)
U was wellicht nog niet helemaal wakker toen u het volgende schreef?
Vervang klimaatoorlogen door energieoorlogen, en je omschrijft de Eerste Wereldoorlog en elk conflict dat door het westen in het middenoosten is aangesticht, dan wel toegejuichd, dan wel aan meegedaan.
Euh, met “het volgende” bedoelde ik: “Het voorkomen van toekomstige klimaatoorlogen misschien? Ze zijn er in ieder geval nog nooit geweest, en men is het er nog lang niet over uit of ze wel zullen komen.”
@1: Ik zou graag het “energie” gekoppeld willen zien aan WOI. Kan je je claim illustreren?
“de bevolking van de wereld ziet dat anders en categoriseert het nobelcomité nu misschien als de zoveelste milieulobby-organisatie”????
De bevolking van de wereld? Dit ene zinnetje geeft precies het soort fouten aan, dat ook in de film van Gore zitten. De fout van de schromelijke overdrijving. Met ´de bevolking van de wereld´ bedoel je immers niet de miljarden mensen, die op aarde leven en die samen de wereldbevolking vormen, maar slechts de kleine minderheid van die bevolking, die nog steeds denkt, dat menselijk handelen geen enkele invloed op ons leefmilieu heeft.
Imho zou trouwens het nobelcommittee er niet eens over gedacht hebben om Al Gore een nobelprijs uit te reiken, wanneer de aanvallen op zijn film niet zo onwetenschappelijk waren. Imho is de toekenning van de prijs veel meer een teken van het meest gerespecteerde wetenschappelijke instituut ter wereld, dat de overgrote meerderheid van de wetenschappers achter de algemene lijn in de film van Gore staan. Het is dus geen voorbeeld van het nobelcommittee als vertegenwoordiger van de milieulobby, maar van het committee als vertegenwoordiger van de wetenschappelijke lobby en een poging om de wetenschap te beschermen tegen de politiek. Het is een poging de wetenschappelijke achtergrond van de milieuproblematiek te beschermen tegen de meestal ongefundeerde kritiek, die er op geuit wordt. De reactie van de grote industrie en haar volgelingen is voorspelbaar: wie de wetenschappelijke conclusies over het milieu ondersteunt, wordt in het hokje ´milieulobby´ gecategoriseerd. Of dat ook maar iets met de waarheid te maken heeft (zie Schopenhauer discussie), doet niet ter zake. Het gaat er om, dat je mensen kunt overtuigen of tenminste twijfel kunt zaaien bij de mensen, dat het nobelprijscomite geen wetenschappelijk instituut is, maar een onderdeel van de milieulobby. Het voorkomt, dat je een discussie over de wetenschappelijke inhoud hoeft te discussieren, omdat je weet, dat je die discussie gaat verliezen.
“Ik zou graag het “energie” gekoppeld willen zien aan WOI. Kan je je claim illustreren?“
Ja hoor. Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw was er een wapenwedloop aan de gang tussen onder andere Duitsland en het VK. Om de boel niet al te zeer uit de klauwen te laten lopen, werden er middels pacten twee grote blokken gevormd die elkaar in evenwicht moesten houden.
Op 28 juni 1914 schoot een Serviër een Oostenrijker dood. Dankzij een keten van verbonden werden de twee grote machtsblokken volledig in een oorlog getrokken.
Duitsland bezig geweest een spoorlijn naar Irak aan te leggen, naar Basra. Deze zou ’t enorm veel gemakkelijker hebben gemaakt om de enorme olievoorraad die het Duitse oorlogsapparaat nodig had om te kunnen functioneren op peil te houden.
’t Kwam ’t VK dan ook niet slecht uit dat WO I begon; de eerste oorlogshandeling van de Britten was dan ook een infanteriebataljon naar Basra te sturen, om op die manier de Iraakse olievoorraad “veilig te stellen.”
Sinds 1914 heeft het VK Irak (een land dat niet eens bestond voordat de Britten er zich mee gingen bemoeien) meer dan 50% van de tijd bezet gehouden of geholpen bezet te houden, daarbij meehelpen aan de massamoord op miljoenen Mesopotamiërs.
Mwah… Dan kwam WO1 Engeland misschien goed uit. Naar of het dan meteen een energie-oorlog te noemen? Maar energie-oorlogen zijn sowieso beside the point voor wat betreft Al Gore. Bij hem gaat het om de gevolgen van het energiegebruik, niet om hetgeen het energiegebruik mogelijk maakt.
De Bagdadbahn zou het het Osmaanse Rijk, toen verbonden met Duitse Rijk, mogelijk moeten maken snelle troepenverplaatsingen uit te voeren, immers het Arabische schiereiland was onderdeel van het Osmaanse Rijk en opstand broeide overal uit onvrede van het toen afbrokkelende Osmaanse Rijk. Er waren dus veel meer belangen dan alleen olie. Bovendien zou de spoorlijn kynnen worden gebruikt voor de aan- en afvoer van pelgrims naar Mekka. Delen van de Bagdadbaan zijn nog steeds in gebruik.
De Bagdad Spoorlijn
The Train that disappeared into History :een historisch werk van grote betekenis
Auteur; Dr.Kathie Somerwil
Uitgeverij; Aspekt, Soesterberg
Verschijnt; Zomer 2007
The Train that disappeared into History is het verhaal van de Berlin-Bagdad spoorweg van Constantinopel tot Bagdad, gepland en bijna voltooid door de Duitsers net voor het uitbreken van de Eerste Wereld Oorlog.
Dit Duitse concept zou niet slechts een gewone spoorbaan maar een ?super-spoorlijn’ worden die Berlijn/Hamburg via Constantinopel en Baghdad tot Basra in de Perzische Golf zou verbinden, vier duizend kilometer lang. Verder waren er plannen om deze spoorlijn tot Bombay in Brits Indië, te verlengen. De financiering van het project geschiedde in hoofdzaak door de Deutsche Bank De nodige concessie werd in 1903 verkregen.
Bijna van meet af aan waren er zware politieke geschillen en bijna onoverkomelijke logistieke moeilijkheden te overwinnen. Desondanks had het project in 1916 grote vorderingen gemaakt en haar toekomst zag er rooskleurig uit. De laatste moeilijkheden met Frankrijk en Engeland waaren juist voor het uitbreken van de Eerste Wereld Oorlog opgelost. Vier jaar later echter, met de geallieerde overwinning in 1918, kwam aan dit belangrijke en prestigieuze project een plotseling en jammerlijk einde