COLUMN - Alwin is met negen jaar veruit de jongste van onze groep. Zijn plaatsing bij ons is tijdelijk. Hij staat sinds drie maanden op een wachtlijst voor een behandelgroep voor kinderen met psychiatrische problematiek. De diagnose: een combinatie van ADHD, hechtingsstoornis en een trauma opgelopen doordat zijn vader voor zijn ogen zelfmoord pleegde.
De situatie in zijn vorige groep was onhoudbaar. Mijn collega’s konden hem geen seconde uit het oog verliezen. Groepsgenootjes waren bang voor hem, durfden alleen te slapen met hun kamerdeur op slot. Met als gevolg dat ze ’s nachts, als ze moesten plassen, in hun slaperige toestand in paniek raakten omdat ze hun deur niet open kregen. Overdag trok Alwin broeken van groepsgenootjes naar beneden, sloeg schijnbaar uit het niets knutselwerkjes kapot en maakte hatelijke opmerkingen tot de ander uit z’n dak ging.
Als Alwin geen prikkels van buitenaf kreeg, zag je hem ontspannen. Hij kon minutenlang aan tafel zitten kleuren. Af en toe vroeg hij: ‘Vind je hem mooi worden?’ Na een complimentje straalde hij.
Op zijn vorige groep gaf Alwin regelmatig aan ongelukkig met zichzelf te zijn. Hij voelde wat de onrust in zijn groep met hem deed. Hij kon daar niet mee omgaan. Hij zei letterlijk: ‘Als het te druk is, voel ik dat ik een andere Alwin word. En die Alwin vind ik niet leuk, want die gaat klieren.’
Haast met overplaatsing naar een voor hem geschikte groep was geboden. Maar het verlossende telefoontje kwam niet. De angst voor escalatie groeide. Ook Alwins moeder maakte zich grote zorgen en had Alwin het liefst weer in huis genomen, maar wilde dat haar andere kinderen niet aandoen.
Als noodoplossing kwam Alwin in mijn groep. De samenstelling van de groep was op dat moment zodanig, dat er een kans van slagen was. Alwin kende zowel zijn nieuwe groepsgenootjes als de medewerkers al. Bovendien kon hij op zijn huidige school blijven. Hoewel het een verhuizing naar vijftig meter verderop betrof, bleef het ingrijpend voor een kind van negen. Maar het was kiezen tussen twee kwaden.
De eerste twee weken lijkt de overplaatsing een succes. Zijn groepsgenootjes doen hun best positief te blijven, hoewel ze zich af en toe behoorlijk aan hem ergeren. ’s Ochtends om vijf uur is Alwin al wakker en het gerommel in zijn kamer haalt de andere kinderen uit hun slaap. Een televisieprogramma ongestoord afkijken is lastig met ‘zo’n stuiterbal naast je’.
Maar er zijn ook mooie momenten. Alwins groepsgenoten weten dat zijn plaatsing tijdelijk is. ‘Anders zouden we gek van hem worden.’ Maar ze ontzien Alwin door zich rustig te houden als hij in de huiskamer is. Ze geven hem complimentjes en helpen hem met zijn huiswerk. En Alwin verzucht een keer: ‘Ik ben echt blij dat ik hier woon. Ik ben nu veel vaker de leuke Alwin.’
Na twee weken is een collega ziek en komt er een invalkracht. Hierdoor gebeuren de dingen nét even iets anders. Alwin is zijn veilige gevoel kwijt. Hij gooit met stoelen, weigert naar school te gaan, slaat de invalkracht letterlijk van zich af als zij te dichtbij komt en sluit zichzelf op in zijn kamer.
Een collega van zijn oude groep wordt ingeschakeld en de rust lijkt weer te keren. Voor zolang het duurt. En dat is niet lang.
Als ik tijdens mijn dienst twee minuten uit de huiskamer ben, hoor ik herrie. Alwin en David schelden tegen elkaar. Alwin geeft David een schop, zie ik nog net. David haalt uit en slaat Alwin op zijn neus. Bloedneus. In paniek rent Alwin naar zijn kamer, een spoor van bloeddruppels achter zich. Dit alles binnen een paar seconden. Op zijn kamer lukt het me om Alwin rustig te krijgen, maar ik ben er niet gerust op.
Een dag later word ik gebeld: rond half zes in de ochtend vloog Patricia Alwin in de haren. Ze wilde hem een lesje leren voor alle keren dat hij haar uit haar slaap hield. Ze schold hem de huid vol, waarna Alwin haar bekogelde met alles wat los en vast zat. Daarna sloot hij zichzelf op in zijn kamer. Zijn deur had hij zodanig gebarricadeerd dat zij niet naar binnen kon. Wel hoorde ze verontrustende geluiden van gebroken glas.
Uiteindelijk heeft de brandweer de deur opengebroken. Alwin is nog diezelfde dag overgeplaatst naar een crisisopvanggroep met een isoleerkamer waar hij zichzelf en anderen geen kwaad kon doen.
Wat een succesvolle plaatsing had moeten worden, werd een traumatische ervaring in Alwins al bewogen leven. En ook in dat van zijn groepsgenootjes.
Alle cliëntnamen zijn gefingeerd.
Roselinde van Berkel is pedagogisch medewerker bij TriviumLindenhof, een jeugdzorginstelling in Zuid-Holland. Ze is auteur van het boek Sannah! en schrijft voor Sargasso over de jeugdzorgpraktijk van binnenuit.
Reacties (42)
Respect voor je, wat een baan….
Drie maanden wachtlijst! Verschrikkelijk. Arm jochie.
Ja en zo is het overal. ik stel toch de politiek, en zijn schandalige bezuinigingen over de rug van deze kwetsbare en beschadigde jongeren, verantwoordelijk voor deze ellende.
@0, mooi en makkelijk leesbaar geschreven, maar ik heb tot tegenstelling van @1 geen respect voor je beroep. Arme kinderen overplaatsen om daar maar een beetje geld aan te kunnen verdienen.
@3: Ik hou de volwassene die hiervoor betaalt worden persoonlijk verantwoordelijk.
Welke schandalige bezuinigingen heb je het over? De zorg heeft nog nooit eerder dit enorme budget gehad. 95 miljard euro hadden ze te besteden in 2013.
@2: Vraag eens of die drie maanden wachtlijst alleen bij hun organisatie was of ook bij de concurrent. Ik weet namelijk voor een feit, dat dit soort opvang hun klanten/clienten enkel en alleen binnen hun eigen organisatie overplaatsen. Het gaat hier helemaal niet om het kind, puur en alleen centen verdienen over de rug van kinderen die het al slecht getroffen hebben.
Die 3 maanden had ook direct gekund, als ze het belang van het kind voorop hadden gesteld.
@4, dat blijft nergens op slaan. Dat er met dit kind gesleept wordt van plek naar plek is schrijnend en beschamend en daar valt van alles over te zeggen, maar net niet jouw commentaar. De motivatie van deze overplaatsingen is niet om er geld aan te verdienen. Ik zou haast zeggen dat dit een voorbeeld is van penny wise pound foolish.
@7: Ik heb in reactie 6 uitgelegd hoe er geld aan overplaatsingen wordt verdient.
@8, dat heb je eigenlijk niet. Je hebt uitgelegd hoe men kinderen binnen de organisatie houdt om het budget ook binnen de organisatie te houden. Da’s wel kwalijk, maar niet hetzelfde.
Of het ook direct gekund had – ik zou het niet weten. Het had direct gemoeten. Maar zonder accurate cijfers weet ik niet of het had gekund, al dan niet op een andere plek.
@6:
TriviumLindenhof doet niet aan psychiatrische behandelingen. Dus die overplaatsing zou hoe dan ook naar een ‘concurrent’ zijn.
Met andere woorden: je bent in het wilde weg mensen valselijk aan het beschuldigen.
@Stoere: ja, voor een overplaatsing krijgt een zorginstelling een vergoeding. Maar daar staan ook weer kosten tegenover. Ik kan je verklappen dat vanuit bedrijfseconomisch oogpunt het handhaven van stabiele groepen dé manier is om een goed resultaat te halen. Bovendien kán er in de meeste zorginstellingen veel te weinig vanuit bedrijfseconomische belangen worden gestuurd, ze hebben de benodigde stuurinformatie vaak niet op orde. Dus je idee dat een jeugdzorginstelling vanuit kwaadaardig winstbejag overplaatsingen organiseert is echt te veel eer voor de managementcapaciteiten van ze.
@10: Ik snap je opmerking niet helemaal. (eigenlijk helemaal niet)
Ik beschuldig het TriviumLindenhof helemaal nergens van, mijn god ik ken die hele organisatie niet eens, hoe kan ik instellingen beschuldigen van iets terwijl ik deze niet ken? <- dit is GEEN retorische vraag, ik wil hier graag antwoord van jou (Jeroen Lamers).
Ik insinueer wel dat de organisatie waar Mv Roselinde van Berkel werkzaam is, niet of nauwelijks toedraagt aan gezondere kinderen.
Wie het weet mag het zeggen : Is er een protocol welke organisaties voorkeur genieten bij overdracht klanten/clienten , mocht de organisatie zelf de specifieke doelgroep niet behandelen.
@11: Ik geloof ook niet in kwaadaardig gedrag. Ik geloof wel dat hier op microniveau succes word geboekt, terwijl op macroniveau de gierput openstaat.
@13: Je spreekt jezelf tegen.
@14: Prima, ik geloof niet in “bewust kwaadaardig” gedrag.
@12:
Simpel door het volgende te schrijven (in #6):
Of wilde je soms ontkennen dat het bovenstaande een beschuldiging is die mede is gericht aan de werkgever van de schrijfster?
@12:
Insinueer dan ook niet allerlei beschuldigingen.
@16: Ik destilleer uit jouw reactie dan de Lindehof de werkgever is van de auteur van dit artikel?
Laten we eens de reactie’s op chronologische volgorde zetten :
Ik stel dat de Jeugdzorg corrupt is (met niet zoveel woorden). Jeroen zegt : Je mag deze instelling niet valselijk beschuldigen.
Ik zeg : ik ken jouw instelling helemaal niet.
Snap je zelf de verwarring?
Goed dan for the sake of argument.
Ik stel dat ook de Lindehof hier puur en alleen centen verdienen over de rug van kinderen die het al slecht getroffen hebben.
Alleen de slogan al : Maakt normaal opgroeien mogelijk?
Idioterie ten top, hoe kun je normaal opgroeien als je tussen de tokkies en de ADHD medepatienten zit?
Hoe krijg je ooit een beeld van de wereld als je al opgroeit in een wereld waar drugs normaal zijn?
Wie het weet mag het zeggen 2 : Is drugs verboden in deze instelling? Tuurlijk hoor ik u denken, “dat zou niet goed zijn als dat zelfs niet verboden is”
Ik ken meerdere (5+) jeugdopvang instellingen waar drugs niet zijn toegestaan. Een nuance verschil denkt u? Fout, praktisch komt dit er op neer dat bijna alle kinderen gebruiken die in zo een instelling wonen. En dat er feitelijk geen consequenties op staan. Dat praktisch alle kinderen van <18 al harddrugs hebben gebruikt.
En u probeert dit systeem te verdedigen? U vind dit een goed systeem?
Dit is niet de schuld van de kinderen of van de slechte begeleiding, dit is het resultaat van een compleet menselijk fenomeen. Je ziet de wereld zoals jij deze relativeert. Als iedereen om je heen slechte cijfers haalt en iedereen om je heen drugs gebruikt is dat normaal. Want iedereen doet het toch?
@17: Ben jij er zo eentje die op het schoolplein vieze rijmwoorden op andermans naam verzon? Dit is namelijk de inhoud van jouw reactie hierboven.
@18
Dat hoef je niet uit de reactie van Jeroen Laemers te destilleren hoor – dat staat gewoon open en bloot onder elk stukje:
Verder haal je er allemaal dingen bij die er geen zak mee te maken hebben, net als in je vorige reacties.
Laten we het terugbrengen tot de basis. Afgaande op het artikel hebben we een jongetje, Alwin, dat zwaar getraumatiseerd is, daardoor bijzonder moeilijk gedrag vertoont, en een moeder met meerdere kinderen die net haar man verloren is en niet een goede omgeving voor zowel Alwin als haar andere kinderen kan bieden. Dat is de situatie. De oplossing is op een of andere manier dat Alwin geholpen wordt z’n trauma te verwerken terwijl het gezin ondertussen ook wat rust vindt.
Daarbij gaan er dingen duidelijk niet goed: in zo’n situatie een kind 3 maanden aan z’n lot overlaten is verschrikkelijk en een groot probleem. Ik denk dat die vertraging tot onherstelbare schade leidt, en dat is een punt waarop kritiek terecht is.
Er zijn ook dingen die totaal niet relevant zijn – je hele harddrugsverhaal, of het mechanisme van overplaatsingen. Je kunt ook niet stellen dat er geen jeugdzorg had moeten bestaan en dat iedereen beter af was als het jongetje thuis was gebleven, want niks doen en het gezin ten onder laten gaan is OOK niet echt een ideale optie.
Er zouden wellicht andere en betere wegen zijn om het uiteindelijke doel te bereiken (Alwin die beter met zijn trauma om kan gaan), maar daar heb je het niet over. Je verwijt in het wilde weg allerlei zaken, en toont geen enkel inzicht in de fundamenteel moeilijke situatie. Daarmee bereik je niks.
@Stoerecurry, ik volg je niet. Ik denk dat je op ‘macroniveau’ een betere wereld (cq jeugdzorg) wil, waarvan je niet uitlegt hoe die er volgens jou uit ziet. Vervolgens richt je je kritiek op de schrijfster en haar jeugdzorginstelling, die op haar microniveau haar best doet. Dat is op zich prima, maar het helpt niet bij aan het bereiken van het macrosysteem. Wat dan wel?
Stel dat ik het nu 100% met jou eens zou zijn, wat zou ik dan moeten doen? Ik heb namelijk echt geen idee.
@21: Scherpe samenvatting.
Ik neem aan dat er veel mensen met me eens zijn, mits de gehele waarheid wordt belicht. Het eerste punt zou bewustwording kunnen zijn, het bewust worden dat ons systeem niet goed werkt, en dat we een hele kaste aan kinderen kansloos buitenspel zetten door onze aanpak. Wanneer dit doel is bereikt, stel ik voor om eens alle kosten van de jeugdzorg goed onder de loep te nemen. Hoeveel geld gaat hier nu werkelijjk in om?
Als dat duidelijk is gelijk alle jeugdzorginstellingen sluiten, en alle kinderen terug naar huis. Geen gezeik van dat je dat je andere kinderen niet wilt aandoen. Jouw kind, jouw verantwoordelijkheid, hert geitewolleonderbroeken politiek ben ik een beetje zat aan het worden in NL. Laat de mensen eens hun eigen verantwoordelijkheid nemen, als je een kind wilt ben je er ook verantwoordelijk voor.
Ik neem aan dat de meeste kinderen met reden uit huis worden geplaatst, er is iets goed mis blijkbaar. Die mensen hebben hulp nodig, en in sommige gevallen toezicht.
Wat we nu doen en ik vindt het echt te gek voor woorden :
Kind functioneert niet, onze reactie hierop : laten we het in een huis zetten met allemaal andere niet functionerende kinderen. Op hun 18 verjaardag schoppen we ze op straat en verwachten dat ze ineens vanzelf goed functionerende leden van onze maatschappij zijn geworden.
(oh wat zal ik veel commentaar krijgen op de aliniea hierboven) En natuurlijk zijn er allemaal randvoorwaarden te bedenken en er zullen ook situaties voordoen waarbij dit verhaal niet van toepassing is. maar ik denk dat we hiermee een significante proportie van de jeugdzorg te pakken hebben. voordat iemand hierop reageert van dat is echt niet zo : Ik heb meerdere instellingen van dichtbij gezien, en echt waar, dit is hoe ze werken.
@20: Uit jouw bravoure insteek proef ik dat jij waarschijnlijk zelf ook een zorgverlener bent (misschien zelfs wel de auteur van deit artikel).
Dat is niet erg, maar ik vindt dat jij diegene bent die het geheel vertroebelt. Laten we inderdaad weer terug gaan naar de basis, dit is de basis :(en niet het tranentrekkende verhaal van arme Alwin)
Ik stel dat de jeugdzorg een erg slechte ondoordachte oplossing is, en dat erg veel situaties hierboven te verkiezen valt.
Ik argumenteer dit met het hele harddrugs verhaal, en het hele relatieve verhaal.
Aangezien jij dit niet ontkent, onderschrijf je hiermee mijn argumenten.
@22: In het geval van Alwin dringt zich de vraag op of hij in de tehuizen beter af was dan thuis.
Maar er zullen altijd kinderen zijn bij wie het thuis nog erger is dan in een tehuis, gewoon doordat ze thuis last hebben van niet-functionerende volwassenen.
En als het goed is functioneren de volwassenen in een tehuis zo goed, dat het geen ramp is als 1 van de kinderen een keer zich verkeerd gedraag.
In een notendop :
Ik denk dat (uitzonderingen daargelaten) alle kinderen in een kansloze situatie terecht komen wanneer ze uit huis worden geplaatst.
Iedereen ziet de wereld door hun eigen bril, wanneer je gehele omgeving zich met drugs bezighoud, is dat normaal geworden. Iedereen spiegelt, je kijkt om je heen en daar relateer je de werkelijkheid aan. Wanneer jouw werkelijkheid eruit bestaat dat het vrij normaal is om sexueel misbruikt te worden of zelf sexueel te misbruiken, is dat ook normaal. Zo kan ik wel doorgaan er zijjn namelijk talloze voorbeelden te noemen, vooral omdat iedereen die uit huis is geplaatst een goede reden hiervoor hebben.
Vandaar ook mijn statement die nog steeds onverandert is : Jeugdzorg is per definitie slechter dan bijna alle alternatieven.
Er is nu ook al een aantal keren ana mij gevraagd wat mijn alternatief dan is, het maakt niets uit wat het alternatief is, bijna alles is beter dan wat we nu doen.
nb ik heb in mijn reacties ook twee keer genoemd : wie het weet mag het zeggen. Dit is niet retorisch bedoeld, ik wil erg graag antwoord op die vragen. Misschien van de auteur van dit artikel, of van een andere hulpverlener.
@23, nee, ik ben absoluut de auteur niet, en ik ben niet werkzaam in de zorg. Die aannames kloppen dus alvast niet.
Jij ontwijkt nu (opnieuw) de situatie die hier centraal staat, en probeert een algemeen punt te maken. Maar dat is niet terecht. Ik heb het al vaker gezegd en zal het nog wel eens herhalen: schrijf je eigen stuk, en als je het netjes onderbouwt wordt het wellicht gepubliceerd. Maar HIER gaat het niet om ‘het systeem jeugdzorg’ maar om Alwin. En hoe je het ook wendt of keert, Alwin heeft hulp nodig. Daar wil je niet op ingaan, maar daar gaat het wel om.
Wat het systeem ook is, het gaat ook om kinderen en jongeren, als individu.
Eh, nee, zo werkt het niet.
@24: Per definitie misdragen de kinderen zich, anders zaten ze daar niet. Ik denk ook niet dat de sporadische betaalde hulpverlener even met een alwetende vinger omhoog vertelt wat er wel en niet maatschappelijk geaccepteerd is ook maar iets doet aan de vorming van die kinderen.
Het helpt niet als je 8u later weer buiten staat en verder gaat met je eigen leven. Die kinderen vormen zichzelf (alle kinderen vormen zichzelf).
@26: Ik heb al een eigen website waarop ik schrijf. Ik kom hier enkel voor inspiratie.
”
#26 Maar HIER gaat het niet om ‘het systeem jeugdzorg’ maar om Alwin. En hoe je het ook wendt of keert, Alwin heeft hulp nodig. Daar wil je niet op ingaan, maar daar gaat het wel om.”
Je hebt gelijk wanneer je zegt dat dit artikel hier niet om gaat en dat dit niet de insteek is van de auteur. Het is wel mijn insteek, vooral omdat ik het niet eens ben met het geromantiseerde beeld wat hier wordt neergezet.
Dit artikel is eigenlijk een sigaar uit eigen doos, de jeugdzorg haalt een kind uit een kansarme situatie en maakt hier een kansloze situatie van, vervolgens word er een kleine overwinning behaald, en dit moeten we vieren? Nee sorry, daar pas ik voor.
Oorzaak en gevolg, net als de zalf analogie die ik in een vorig topic heb geschetst.
@26: ”Alwin heeft hulp nodig. Daar wil je niet op ingaan, maar daar gaat het wel om.
Wat het systeem ook is, het gaat ook om kinderen en jongeren, als individu.
” Alwin heeft idd hulp nodig, maar zeer zeker niet van de regen in de drup, en dat is waar jeugdzorg voor staat.
”
Aangezien jij dit niet ontkent, onderschrijf je hiermee mijn argumenten.
”
Eh, nee, zo werkt het niet.
Ik had gehoopt dat je dan inhoudelijk in mijn valide argumenten ingaat, ipv alleen maar te typen dat ik dat niet doe.
@28, ik zie geen overwinning in dit stukje, ik zie juist een nederlaag.
En @29, ik pieker er niet over om inhoudelijk op dergelijke misplaatste argumenten in te gaan. Schrijf je eigen stukje en dan zal ik erop reageren. Hier niet.
@22/25: Dank, het wordt me wat duidelijker. Ik ben het met je eens dat opvang/hulp in het gezin de voorkeur heeft boven uit huisplaatsing. Dat moet echt een allerlaatste oplossing zijn, want het is traumatisch.
Maar eerlijk gezegd heb ik het idee dat het al zo werkt: een ‘gewoon’ lastig/opstandig/gedragsgestoord/beschadigd kind wordt niet zomaar uit huis geplaatst. Al was het maar omdat er daar zoveel van zijn, daar is niet eens genoeg plaats bij jeugdzorg voor beschikbaar.
De situatie moet dus al behoorlijk bont zijn. En dan zijn er verschillende redenen waarom de ‘slechte’ oplossing van uithuisplaatsing tóch beter is: ter bescherming van andere kinderen in het gezin, omdat er geen capabele ouder/familie is, omdat het kind zelf niet veilig is voor de grijpgrage of losse handen van een ouder, et cetera.
Of een situatie zo slecht is, is aan de rechter om te beoordelen. Of de toetsing goed is, weet ik niet. Ik weet niet of het zo kan zijn dat een Jeugdzorginstelling een ‘klant’ naar binnen kan trekken, omdat ze (zoals jij vermoed) daar geld aan verdient of omdat ze met een behandelbril naar de wereld kijkt en in ieder lastig kind een klant ziet. Wie helpt de rechter bij de toetsing van het probleem en of het medicijn niet erger is dan de kwaal?
En wanneer vervolgens de uithuisplaatsing een feit is, start de behandeling. En daarin moet wederom het belang van het kind voorop staan en geen perverse prikkels voor de instelling bestaan. Dus niet geld verdienen aan verplaatsingen moet voorop staan, maar het welzijn van het kind. Kortom: wie toetst de behandeling van het kind, los van het organisatiebelang?
Dus nu heb ik twee concrete punten genoemd: onafhankelijke toetsing bij de intake en onafhankelijke toetsing van de behandeling. Als dat is wat jij zou willen, is je eerste stap het aantonen dat het probleem (organisatiebelang en financiën gaan boven welzijn van het kind) ook echt bestaat.
@30: Met de “overwinning” doelde ik eigenlijk op ons voorgaande gesprek (het vorige artikel).
Als jij niet op mijn argumenten in wilt gaan, zijn we uitgediscussieerd lijkt me.
@31: Constructieve reactie, verfrissend.
Ik denk wanneer de jeugdzorg “vol” zit, en met een budget van 95 miljard (1/5 van het BNP) dat er geen ruimte meer is voor de discussie of de toetsing voldoet aan onze normen. Dit is evident aan de hand van de cijfers.
Help me even: 95 miljard? Dan moet ik even van branche gaan verwisselen. Vooral omdat er volgens het brancherapport 2011 de inkomsten 592 miljoen zijn. Zie p. 22 in: http://www.jeugdzorgnederland.nl/contents/documents/brancherapportage-2011.pdf
Weer iemand met een vete tegen een of andere Jeugdzorginstantie… Flikker toch op! Je zit hier verkeerd om te zeiken over ‘de Jeugdzorg’. Daar hebben de anekdotes van Roselinde geen fuck mee te maken. Ga ergens anders je frustratie uiten…
@34: Ah juist. Ik baseerde die 95 miljard op de totale zorg die in Nederland werd gespendeerd, in 2013.
@35: Blijkbaar hebh jij geen enkele reactie van mij gelezen, anders zou het je duidelijk zijn dat dit juist met de blogs van Roselinda heeft te maken.
Natuurlijk is het makkelijker om gewoon net te doen of alles okey is, maar dat is het bij lange na niet. Dat jij het minder plezant vindt om te lezen, doet niet af aan de waarheid. Dit verschijnsel wordt het “dunning kruger effect” genoemd.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dunning-krugereffect
Stoercurry@ je moet toch eens goed lezen. Er wordt over de politiek gesproken niet over de betreffende organisatie. Als er een orgaan is die misstanden kan aanpakken dan is het de politiek. Dat organisaties niet optimaal werken en dat er overbodige, duurbetaalde managers rondlopen zal tegenwoordig iedereen beamen. En voor de duidelijkheid, pas nog 250 miljoen bezuinigd op so en vso. Kinderen zijn geplaatst op reguliere scholen waar ze verdrinken.
@38: Ik denk dat ik wel goed lees hoor, ik maak me er tenminste weinig zorgen over (snap je de woordgrap?).
Persoonlijk denk ik dat de ambtenaren en daarmee dus de regering last heeft van overregulering en te veel en te duur betaalde managers, dus om die nu aan te wijzen als de oplossing krijg ik een beetje een wrange bijsmaak van.
Als die hun hand zelf niet in eigen boezem kunnen steken, wat mogen we dan verwachten van de resultaten uit die hoek?
Dat kinderen verdrinken op school, dat wil helemaal niemand, maar ik denk niet dat dit toevoegelijke waarde heeft voor deze discussie, en kwalificeer die opmerking dan ook als een rode haring.
Ik wil deze discussie wel gaan kwantificeren : Een jongere die uit huis is geplaatst krijgt per week €355 tot €2048.
Dat is dus 1526,5 tot 8806 per maand. Daar kun je behoorlijk wat verpleging voor krijgen denk ik zo.
@34: Sorry dat ik hier voor de tweede keer op terug kom. Er staat op de door jou aangeleverde link dat de opbrengst 592 mijoen euro bedraagt , hoe kan jeugdzorg geld verdienen? Lees ik dit nu niet goed, of ligt het aan mij?
Hier is een link (weliswaar discutabele bron) waarin staat dat alleen de uit huis plaatsingen al 1.2 miljard euro bedroegen in 2011.
http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/financieel-en-cijfers/12-miljard-euro-aan-uhp-kosten-jeugdzorg-in-2011-r940
20.000 kinderen zijn uit huis geplaatst (volgens deze link), en we vragen ons af of het systeem wel goed werkt?
stoercurry@ de managers en de ambtenaren worden niet aangewezen als de oplossing. Zij zijn slecht uitvsoerend, de politiek wordt aangewezen als de oplossing. En scholen en de hulp die zij kunnen bieden is juist een kern van het probleem.