Tweede Kamer maakt zichzelf belachelijk

OPINIE - Twee christelijke Kamerleden hebben dinsdag een gelukkig moment beleefd. Een motie van Joël Voordewind (CU) en Kees van der Staaij (SGP) tegen het betalen van vergoedingen van de Palestijnse Autoriteit aan gevangenen in Israëlische gevangenissen, is aangenomen. In de motie wordt de Nederlandse regering, in casu minister Timmermans, gevraagd er bij de Palestijnse Autoriteit op aan te dringen niet meer van dit soort salarissen aan gevangenen te betalen. Het geld komt immers onder meer terecht bij mensen die terroristische aanslagen hebben gepleegd waar ‘onschuldige kinderen, vrouwen en mannen het slachtoffer van zijn geworden.’ En dat zou opgevat kunnen worden als het ‘aanmoedigen van misdrijven.’

Zo staat het tenminste in de motie. En dat is wel wat neutraler geformuleerd dan de gebruikelijk termen die Voordewind en Van der Staaij hanteren als ze het over de salarissen voor Palestijnse gevangenen hebben. Want dan heet het – in navolging van het CIDI dat deze motie aanstuurde – ‘het verheerlijken van geweld.’

Ik vermoed dat de formulering nodig was om een wat bredere steun in de Kamer te krijgen. Met hulp van de PVV en de VVD komt je een heel eind, maar haal er een paar CDA-ers erbij en je haalt de eindstreep.

Een opmerkelijk feit, deze motie. Toen ik vorige week las dat hij was ingediend, dacht  ik dat hij kansloos zou zijn, omdat ik me niet kon voorstellen dat het Nederlandse parlement zo onbenullig kon zijn dat het zich met zo´n motie achter het militaire bezettingsrecht van de Israëli’s zou gaan scharen. Want dat is wat deze motie doet, indirect wordt hierin vertrouwen uitgesproken in de militaire rechtspraak van het Israëlische bezettingsregime.

Een “rechtspraak” die zich van geen enkel ander bezettingsregime – inclusief het Duitse destijds in bezet Nederland – onderscheidt. Een systeem dat wordt uitgevoerd door aanklagers en rechters in militair uniform, op grond van een juridisch bouwsel dat van militaire orders aan elkaar hangt en hoogstens in de verte een soort bedrieglijke overeenkomst vertoont met een systeem van wetten en rechten. Een systeem dat een ongekend aantal veroordelingen oplevert, om niet te zeggen een wereldrecord: In 2010 werd een keer de balans opgemaakt. Dat jaar leidde 99,97 % van alle aangebrachte zaken tot een veroordeling. En dan hebben we het nog niet gehad over de op dit moment ruim honderd Palestijnen (op een bevolking van in totaal een kleine 5.000 gevangenen) die zelfs niet eens veroordeeld zijn, omdat ze op administratieve gronden worden vastgezet, een manier om mensen op te bergen waar geen verweer tegen mogelijk is.

Natuurlijk zitten er tussen de mensen die uitkeringen krijgen ook plegers van aanslagen. ‘Mensen met bloed aan hun handen,’ om in de (gebruikelijke maar niet in de motie gehanteerde) terminologie van het CIDI, Van der Staaij en Voordewind te spreken. Maar de motie van de christelijke parlementariërs gaat er volledig aan voorbij dat de bevolking van de Israëlische gevangenissen heel wat heterogener van samenstelling is. Ook geweldloze protesten en verzet in woord en geschrift worden door Israël als misdrijven beschouwd. Mede daardoor heeft sinds 1967 zo´n 40% van de mannelijke bevolking (20% van de bevolking als geheel) van de Palestijnse gebieden een Israëlische gevangenis van binnen gezien. Klein detail: alleen al de afgelopen maand werden in een stad als Hebron 110 arrestaties verricht.

Ooit is de Palestijnse Autoriteit begonnen met het betalen van vergoedingen aan aan gevangenen en hun families. Het volgde daarmee een eerdere politiek van de PLO om op te komen voor mensen die als gevolg van het conflict in de Arabische wereld of daarbuiten in gevangenissen terecht kwamen. Het ging om politieke gevangenen, plegers van aanslagen, mensen die  in conflictsituaties aan de verkeerde kant terecht waren gekomen – van alles wat. Omdat kaf en koren moeilijk van elkaar te scheiden waren, en omdat het anders scheve politieke verhoudingen binnen de Palestijnse gemeenschap zou geven zou geven, koos de PA – net als destijds de PLO – voor het betalen aan alle gevangen zonder onderscheid des persoons.

Het Nederlandse parlement kiest er nu voor om het betalen van toelagen aan álle mensen die onder een bezettingsregime in de gevangenis terecht komen in gevallen als ‘het aanmoedigen van misdrijven’ te bestempelen. Dat is eigenlijk te ongelofelijk voor woorden. Blijkbaar heeft een meerderheid van de Tweede Kamer geen enkel benul van wat het is om 46 jaar lang te leven te midden van sluipende annexatie en onder een bezetting als de Israëlische. En wat dat betalen van toelagen aan plegers van aanslagen betreft, daarbij zouden de geachte afgevaardigden misschien kunnen bedenken dat het recht in dit soort gevallen echt alleen maar het recht van de overwinnaar is. Palestijnse moordenaars van ‘onschuldige kinderen, vrouwen en mannen’ eindigen in de gevangenis, Israëli’s die zich schuldig maken aan dezelfde dingen (en meestal op heel wat  grotere schaal) worden generaal of zelfs minister-president, zoals de cv’s van Menachem Begin, Yitzhak Shamir, Ariël Sharon, of Ehud Barak om er een paar te noemen, bewijzen.

Nu zal het vermoedelijk volstrekt niets uitmaken wat de Nederlandse regering over dit onderwerp straks tegen de PA gaat zeggen. Maar de Tweede Kamer heeft met het goedkeuren van deze motie zichzelf eens te meer te kijk gezet als een lichaam dat volstrekt niet in staat is tot het geven van een genuanceerde opinie als het gaat om het Palestijns-Israëlische probleem.