ELDERS - In de VS is de ene werknemer de andere niet. En dat heeft weinig met prestaties te maken. Zou het in Nederland anders zijn?
Business Week berichtte een week of twee geleden dat steeds meer grote bedrijven, naast gouden handdrukken voor vertrekkende bestuurders, ook nieuwe bestuurders voorzien van een gouden handdruk, een zogenaamde welkomstbonus. Nog voordat de nieuwe bestuurder ook maar iets heeft gepresteerd, worden al de nodige miljoenen op zijn bankrekening bijgeschreven.
Zo ontving de voormalige CEO van JC Penny, een Amerikaanse warenhuisketen, een welkomstbonus van een kleine 53 miljoen dollar. Zeventien maanden later was deze CEO, Ron Johnson, alweer ontslagen. In de tussentijd had hij zijn nieuwe bedrijf alleen maar dieper in de zorgen gedrukt.
Bedrijven rechtvaardigen het uitdelen van dergelijke welkomstbonussen doorgaans met het argument dat hun nieuwe bestuurder, door bij de oude werkgever te vertrekken, geen aanspraak meer kan maken op bepaalde toegezegde beloningen. En het is natuurlijk niet de bedoeling dat mensen als CEO’s financieel risico lopen vanwege de carrièrekeuzes die ze maken. Dat is meer iets voor gewone werknemers.
Ron Johnson is overigens niet de enige CEO waarmee het misging in de retail business. Ook hedge fund manager Eddie Lampert werd ooit verwelkomd als grote redder van de Amerikaanse winkelketen Sears. Geïnspireerd door het vrije marktfundamentalisme van zijn grote idool Ayn Rand, liet hij zijn managers tegen elkaar concurreren, vanuit de gedachte dat de drang tot lijfsbehoud en ordinaire zelfzucht mensen tot grootse economische prestaties aanzet.
Het resultaat was voorspelbaar: in plaats van gezamenlijk in het belang van het gehele bedrijf te werken, begonnen individuele managers elkaars divisies te ondermijnen in een gevecht om financiering, persoonlijke carrièrekansen en de gunst van de grote baas. Inmiddels sloot Sears de helft van alle winkels en verloor daarnaast meer dan de helft van zijn beurswaarde.
Liever dan in fysieke winkels of bedrijfsvoering te investeren, liet Lampert Sears een deel van de eigen aandelen terugkopen, om zo de beurskoers de beïnvloeden en – als grootaandeelhouder – zijn eigen zakken te vullen. In tegenstelling tot de rest van zijn bedrijf, gaat het Lampert, na acht jaar wanbeleid, dus nog steeds voor de wind.
Terwijl CEO’s van grote bedrijven goed voor zichzelf zorgen, ziet de situatie op de werkvloer er heel anders uit. Zelfs in de Amerikaanse bankensector, waar inmiddels weer recordwinsten worden geboekt (en recordbonussen worden uitgekeerd), hebben gewone werknemers het zwaar. Drie van de tien baliemedewerkers bij banken verdienen zodanig weinig dat ze afhankelijk zijn van enige vorm van publieke ondersteuning. Dit kost Amerikaanse belastingbetalers zo’n 900 miljoen dollar per jaar. Nóg een manier, zeg maar, waarop lagere en middeninkomens mogen bijdragen aan het rendement van aandeelhouders en de bonussen van miljonairs in de financiële sector.
Niet omdat het redelijk is, maar omdat het kan.
Reacties (21)
Ah, nog een vorm van staatssteun aan de banken.
Het is dus een driedubbele rariteit:
– staatssteun
– salaris is te laag om van te leven
– verhouding hoogste en laagste salaris is zoek.
De kloof tussen laag en hoog betaalt is al jaren sterk aan het groeien. Ik begrijp werkelijk de rationale niet achter de factoren verschil tussen laag en hoog betaalt: http://www.epi.org/publication/ceo-pay-2012-extraordinarily-high/
*betaald
Ayn Rand maakt meer kapot dan je lief is.
Overigens lijkt me dit logje niet zozeer bij ‘Elders in de Wereld’ te horen, eerder ‘dieven’ en ‘Ayn Rand’. *verwarrend*
Ik ga haast denken dat de redacteur moeite heeft met lieden die meer verdienen dan hijzelf; nooit zal ik die malle stukjes vergeten waarin hij zich verontwaardigd toonde over die paar zzp-ers die er wel in slagen behoorlijk te verdienen, dan waren belastingmaatregelen wenselijk, want gedwongen in loondienst genieten zzp-ers schaalvoordelen van bedrijven of zo iets wonderlijks. En het is niet aan de bedrijven om hun winst ‘eerlijk te verdelen’. Dat heet private sector, en als ze daar hun kont willen afvegen met hun eigen geld dan staat ze dat vrij. In deze contreien is een duidelijke meerderheid van de bevolking afhankelijk van de overheid voor inkomsten. Je hoort hier dan ook nooit een politieke partij die probeert te paaien met belastingverlaging. Een meerderheid die neemt van een minderheid die waarde heeft gecreeerd, en de rest lenen we gewoon bij, nota bene van landen als Brazilie. Is dat eerlijker? Socialisten (alle kinderen, en een afnemend percentage naar mate leeftijd en succes vorderen) vinden van wel, maar er valt wel het een en ander tegenin te brengen als het gaat om de meest elementaire opvattingen over het mijn en dijn. En kom alsjeblieft niet aan met negentiende eeuwse riedeltjes over ‘het kapitaal’, schrijnende gevallen en misstanden moeten natuurlijk door de overheid worden aangepakt, maar ik weet zeker dat ik ook werk om de drugs en de vakanties te betalen van mensen die liever iets leuks en hips doen, dan de hele dag op duffe kantoren zitten, of klussen in de bagger.
@4:
Je bedoelt dit (ene) stuk.
Ik zou het bijzonder op prijs stellen dat als je zo nodig mijn gedachten over een bepaald onderwerp moet weergeven, je tenminste een minimale inspanning verricht om dit enigszins accuraat te doen. Wat je hierboven hebt gedaan, is een aanfluiting (en ronduit onfatsoenlijk).
Een paar citaten uit het stuk waar je naar verwijst:
Dat je hier ‘verontwaardiging’ over goedverdienende ZZP’ers in leest, of een pleidooi in ziet voor het ‘gedwongen’ in loondienst werken door mensen die welbewust voor het ondernemerschap hebben gekozen, is eerder een kwestie van kwade wil dan van een redelijke interpretatie van wat er staat.
Maar misschien valt zoiets ook wel te verwachten van iemand die – afgaande op de eerste zin van bovenstaande reactie – inhoudelijke sociaal-economische kritiek direct in verband brengt met persoonlijke afgunst.
Ofwel: ad hominem én straw man binnen de eerste paar regels. En de rest van je reactie is niet van hoogstaander niveau.
@4
Huh? Dat is toch precies wat er gebeurt bij werkgevers die geld verdienen aan hun werknemers? De werknemers doen het werk maar krijgen daar maar een klein beetje voor, terwijl de winst naar de kapitaalhouders gaat? Vind je dat nu wel of niet een probleem?
@4: Klassiek, een schoolvoorbeeld.
“En zo, jongens en meisjes, rijg je een bende cliché’s en vage klachten aaneen tot iets wat bijna een betoog lijkt maar dat niettemin elke samenhang ontbeert.”
Bravo, een tien met een griffel.
@7: Klassiek, een schoolvoorbeeld.
“En zo, jongens en meisjes, probeer je onwelgevallige geluiden gewoon te diskwalificeren. Beetje arro, maar beproefd en lekker goedkoop.”
Bravo, een tien met een griffel.
@8 Het lijkt me een beetje overbodig om elk cliché dat jij noemt in #4 naar voren te halen, te ontkrachten; elke vage klacht naar voren te halen en het terecht zo te typeren; je betoog onderuit te halen (#5 heeft die moeite al geprobeerd); en elke relatie in #4 te ‘ontmaskeren’ als niet-bestaand.
#7 Komt met reële argumenten, inderdaad niet uitgewerkt, op jouw #4. Jij komt in #8 met huilie-huilie “zij zijn gemeen”. Anders reageer je even op #5, als je zo van de inhoud bent…
@6 bij ondernemers (ook werkgevers) ook het verlies Inca.
@10, daar heeft men toch de spook-BV’tjes en de faillissementsfraude voor uitgevonden? Volgens mij hoef je als ondernemer / werkgever niet zo vaak persoonlijk verlies te lijden. Dat is een deel van het probleem. Ze claimen risico’s die ze in de praktijk eigenlijk helemaal niet lopen.
@11
Onzin.
Er zijn ondernemers die altijd de mazen van de wet weten te vinden, maar zo zijn er ook mensen in de bijstand of politici.
Een paar redenen waarom wat je zegt soms van toepassing is, maar heel vaak niet:
* Sinds kort bestaat de oude BV structuur niet meer, alleen de flex BV (met terugwerkende kracht zijn ‘oude’ BV’s dit geworden). Hier is de hoofdelijke aansprakelijkheid fors uitgebreid.
* Veruit de meeste ondernemers zijn eenmanszaak (of maatschap of VOF). Hierbij is prive en zakelijk vermogen niet gescheiden.
* Zodra je iets groeit ga je, ook als BV, vaak een lening met de bank aan voor financiering debiteurenkrediet. Dit is anno 2013 bijna altijd met prive bijtekenen.
Bovenstaande is nog even los van het feit dat voor een faillissement vaak een langere periode vooraf gaat waarin de ondernemer zelf geen salaris heeft of vanuit prive ‘bijstort’ om de salarissen, loonheffingen, pensioenen en de huur te kunnen betalen.
Ik ken beroepshalve vele ondernemers die op dit moment geen/nauwelijks salaris hebben, de bedrijfs-reservepot hebben opgebrand om de kosten te kunnen dekken en die nu zich afvragen wat de volgende stap moet worden. Faillisement? Staken onderneming (maar de bank komt het geleende geld wel prive ophalen) of lenen bij familie in de hoop op beter? Tot het moment dat zowel zakelijk als prive spaargeld op is en er geen andere weg meer rest dan betalingsonmacht bij de fiscus aanvragen en de medewerkers naar het UWV sturen.
Komt er een faillissement dan is dat heel zuur voor toeleveranciers, die zelf ook in de problemen komen. Medewerkers komen in de WW, maar kunnen de hypotheek nog even betalen gelukkig. En de ondernemer heeft al zijn reservepotjes opgebrand, en komt in de bijzondere bijstand. Huis verkopen, etc.
* http://ondernemerinbusiness.nl/ondernemen/exitstrategie/faillissement/faillissement-aanvragen/3737/persoonlijke-gevolgen-faillissement/
Het is niet fair je beeld te laten bepalen door die paar slechten, terwijl en zo veel ondernemers zijn die gewoon met hard werken brood op de plank willen krijgen. En daar momenteel helemaal niet zo veel mee verdienen:
* http://www.onl.nl/wp-content/uploads/2013/12/2013-04-12-FD-Meer-ondernemers-leven-in-armoede.pdf
Dit botte hakken op ondernemers, dat wel vaker op Sargasso gebeurt, alsof ze allemaal VVD stemmen, allemaal onethisch zijn, allemaal zuiver uit eigenbelang handelen en allemaal zichzelf verrijken, vind ik storend.
Edit: als ondernemen allemaal zo makkelijk is, je geen risico’s loopt, je bakken met geld verdient (over de ruggen van medewerkers), je alle vrijheid hebt, wat let iemand dan zelf ondernemer te worden? Dan is loondienst wel het stomste wat je kan doen.
@12:
Ik heb de indruk dat dat hier juist wel meevalt. En zelf durf ik me op economische vragen gerust behoorlijk links te noemen, maar ik zal nooit “hakken” op mensen die gewoon een eerlijk bedrijf draaiende proberen te houden. Ik weet dat je dat wel tegenkomt bij aanhangers van de Simplistiese Partij maar ben ik niet van.
Ik zal heus wel eens sarcastische, cynische en afkeurende opmerkingen maken over “het bedrijfsleven”, maar daarbij heb ik eigenlijk altijd de megabedrijven voor ogen waar incompetente managers en CEO’s de dienst uitmaken en met het geld gaan lopen.
Voor zover dat onderscheid niet duidelijk genoeg was zal ik daar in de toekomst beter op letten.
@12, je haalt nu eenmanszaken aan om iets te verdedigen over ondernemers, dat je aanhaalde om mijn punt over werkgevers te weerleggen. Klopt niet helemaal. En dat doe je ook nog eens omdat je mijn oorspronkelijke punt uit z’n verband rukt.
Maar werkgevers profiteren over het algemeen natuurlijk wel van het werk van hun werknemers, en kapitaalhouders hoeven daar zelfs niet altijd wat voor te doen, het hebben van de middelen kan genoeg zijn. Dat is een beetje het hele punt. Ik vind juist de selectieve verontwaardiging van hoeheetieookalweer Jauqes de Baque, die even een sneer wilde doen naar mensen die geld ontvangen terwijl ze zelf het werk niet doen, daarbij even vergetend dat dat ook voor werkgevers en kapitaalhouders geldt.
En verder: nee, ik word geen ondernemer want je verwart jaloezie met verontwaardiging.
Mijn ambitie is verder helemaal niet om bakken met geld te verdienen, en ook niet om alle vrijheid van de wereld te hebben.
En ik wil aan #13 wel toevoegen dat het bij mij ook meer gaat om de grote werkgevers.
Maar het is wel zo dat ik zo uit de losse pols een stuk of 10 mensen op kan noemen, bij uiteenlopende werkgevers, die worden ontslagen, minder ingezet of weggepest, niet omdat het slecht gaat met het bedrijf, maar omdat ze op een of andere manier niet wenselijk meer zijn (te oud en duur bv, of omdat ze de euvele moed hebben om de eisen die de wet aan de werkgever stelt ook echt op te eisen.)
Ook bij kleinere werkgevers trouwens: taxibedrijven of kleinere ondernemers in de bouw, zelfstandige winkels etc.
Daar is veel te weinig morele verontwaardiging over, en het wordt veel te makkelijk toegedekt. Bovendien geldt zeker dat er in heel veel gevallen daadwerkelijk niemand aansprakelijk is of enig risico loopt voor beroerd personeelsbeleid. Denk aan al die grote bedrijven waar je niet een ondernemer aan het hoofd hebt maar een RvB / CEO, of de (semi)-overheid waar niemand hoofdelijk aansprakelijk is.
Dat niet iedereen uit MKB op de VVD stemt lijkt me logisch: ze zullen niet allemaal zo dom zijn om te stemmen op een partij die hun concurrentiepositie ten opzichte van de multinationals doorlopend verzwakt. Toch?
Hoi @inca, ik kom later even wat uitgebreider terug. Maar voor nu: weet je dat je met een eenmanszaak mensen in dienst kan hebben? En dat waarschijnlijk de slager, de bakker en de bloemenwinkel om de hoek, met die medewerkers, eenmanszaken zijn? Dat zou namelijk deels je reactie @14 kunnen verklaren.
@8: Niet goedkoop gewoon geen trek in studentikoze duurdoenerij waar niks in zit. Draag iets bij of zeg niks.
Nee, daar was ik me niet meteen bewust van, ik heb het even nagezocht.
Ik wil voortaan best de eenmanszaken in een disclaimer zetten. Wat ik niet kon vinden op het CBS is hoeveel werknemers die eenmanszaken hebben. Om welk aandeel bij de werknemers gaat het?
@13
Het hangt een beetje van het draadje en de poster af. Waar volgens mij verwarring zit is dat CEO’s van beursgenoteerde ondernemingen zich op een gegeven moment ondernemer zijn gaan noemen. Er dit is een beetje in het dagelijks spraakgebruik terug te zien.
Er wordt op Sargasso vaak gebruik gemaakt van woorden als “bedrijf”, “werkgever”, “ondernemer” etc. dan worden soms de grote beursgenoteerde ondernemingen bedoeld, maar soms worden alle ondernemingen over een kam geschoren. Vaak met negatieve connotatie. terwijl de bakker om de hoek en AKZO echt een wereld van verschil is.
@19, je ziet over het hoofd dat ik het helemaal niet had over ondernemers maar over werkgevers en kapitaalhouders. Jij maakte zelf de vertaling naar ondernemers. Nou zijn veel ondernemers wel werkgever, maar nog veel meer werknemers zijn geen werknemer bij een ondernemer.
Overigens zijn er ook bakkers op de hoek die die leuke bureautjes ‘hoe kom ik goedkoop van mijn werknemer af’ inschakelen. Of die vinden dat je best wel even een kwartiertje – half uurtje eerder aanwezig moet zijn (onbetaald), en het opruimen en afsluiten na afloop ook wel even gratis kunt doen. En hier en daar en nog wat vaker de hogere taken, terwijl ze nog steeds alleen als verkoopster worden uitbetaald. Misschien hebben ze het niet breed op dat moment, maar helemaal jofel is dat evenmin. Maar zoals gezegd: ik wil voortaan best een uitzondering maken voor kleinere ondernemingen met als rechtsvorm eenmanszaak.
@Inca
Ik interpreteerde je opmerking in #6 als werkgevers in Nederland, mede door de versmalling die door #34 was aangebracht (zzp-ers).
In Nederland is de grootste werkgever het MKB (gebundeld). Dat was de reden dat ik op #6 reageerde met de aanvulling dat voor ondernemers verlies ook persoonlijk telt. Vervolgens trek je zelf de discussie veel breder door over foute constructies te beginnen en hier nogal een boude en nauwelijks correcte statement over te doen.
Voor beursgenoteerde ondernemingen geldt dat de “bazen” geen gevolg ondervinden van verlies. Hooguit door een iets lagere bonus. Maar vanuit privé bijleggen zal er niet voorkomen. Bij ondernemers is dit anders, zoals aangegeven in #10 en #12. Vanuit perspectief dat het MKB in Nederland de grootse werkgever is, trek ik volgens mij je punt niet uit zijn verband. Ik volgde de lijn die je zelf inzette.
Dan inhoudelijk:
Je voegt in #14 toe dat het je gaat om grote ondernemingen. Wanneer we die benoemen als beursgenoteerde ondernemingen (dus zonder ondernemer), dan ga ik een heel eind met je mee. Daar zijn mensen die kapitaal ter beschikking stellen (aandelen, obligaties op opties kopen) en niet perse meer arbeid doen voor eventuele winsten. Wat hierbij wel een belangrijk punt is, is dat door die investeringen, er extra investeringsmogelijkheden gecreëerd worden voor het bedrijf. Vanuit bedrijfsperspectief is dit dus niet slecht, maar ik kan je volgen in je redenatie dat er iets scheefs is: geld ter beschikking stellen, wel werken, zonder zelf te werken.
Ten aanzien van arbeidsconflicten: Er wordt niet altijd netjes met medewerkers omgegaan. Soms wordt op hoger niveau een besluit genomen en worden de klakkeloos doorgevoerd. Met als doel de aandeelhouders ‘tevreden’ stellen door een gelijke winst te realiseren als het jaar ervoor o.i.d. aandeelhoudersbelang boven bedrijfsbelangen boven mensbelang. Hier heb ik grote moeite mee.
Ook bij kleinere ondernemingen zijn natuurlijk arbeidsconflicten. Hier zijn vaak twee kanten aan het geheel. Ik heb zelf (als ondernemer en werkgever sinds heel lang) meerdere arbeidsconflicten achter de rug. De reden: medewerker functioneert structureel niet, drinkt, wordt schizofreen, zet in werktijd een eigen bedrijf op, schoffeert klanten, steelt, etc. Waar jij graag de nadruk legt op de oneerlijke werkgever, kan ik je vele voorbeelden noemen van werknemers die er bewust of uit incapabiliteit een potje van maken. Je oogst wat je zaait als werkgever, maar realiteit is dat je ook tegen mensen oploopt die je bedrijf schade willen doen en dat je die er niet altijd tijdig weet uit te filteren.
In mijn ogen heb ik in het verleden goede redenen gehad een arbeidscontract te beëindigen. Maar ik weet niet of in alle cases dit beeld door de ex medewerker gedeeld wordt. Wat ze wel allen zullen bevestigen is dat wanneer de reden slecht functioneren is geweest of iets anders dat de medewerker is overkomen (drinken, ziekte, thuissituatie), we eerst goed gekeken hebben of het anders kan, en vervolgens met respect voor mens en met respect voor het feit dat het een zeer ingrijpend iets is om ontslagen te worden, uit elkaar zijn gegaan.
Je neemt soms als werkgever harde besluiten, niet uit eigenbelang maar uit belang van het gehele systeem van de onderneming waaronder alle medewerkers, maar dit betekent niet dat je geen empathie hebt. Je probeert samen een weg te vinden die iemand niet de put in trapt. Het beste ontslag traject is er een waar de werknemer direct na ontslag voldoende happy is om elders te gaan solliciteren. Kan dat? Ja, in veel gevallen wel.
Hier vind ik dat werkgevers (zeker bij grote ondernemingen) veelal/soms tekort schieten. Maar ook werknemers schieten tekort: ze zijn soms blind voor het zooitje dat ze ervan gemaakt hebben, terwijl ze wel het onderste uit de kan willen hebben qua geld. En zoals je in post #12 hebt kunnen lezen, is dat geld er niet altijd.
Je hebt natuurlijk gelijk: er zijn ook werkgevers die gewoon kloothommels zijn. Ondernemers die ondernemer zijn geworden omdat ze overal conflicten kregen. Commercianten die gingen ondernemen, maar intermenselijk het EQ van een garnaal hebben. Managers die geen clou hebben wat ze aan het doen zijn, en gewoon botweg besluiten uitvoeren en maar een doel voor ogen hebben: van Pietje of Jantje afkomen. Etc.
Ik kan in mijn omgeving werkgevers noemen die ik zelf liever niet als baas zou willen.
En ik ken de cases waar niet op basis van presteren, maar op basis van leeftijd een exittraject ingezet wordt. Het trieste is in zo’n geval dat je leeftijd (= Veel ervaring, maar ook extreem duur pensioen, dure ouwelullendagen, extra ziektedagen) niet kan noemen, dus wordt het slechte functioneren van een individu genoemd. En hiermee knak je eigenwaarde. Onterecht. Ik denk dat op dit gebied werkgevers niet altijd doorhebben waarmee ze bezig zijn.
Je stelt een aantal keer dat het verkeerd is dat werknemers een klein beetje van de cake krijgen, en werkgevers heel veel. Wanneer ik dit op ondernemers betrek ben ik het niet met je eens: die lopen voor hun privesituatie zeker risico. En iedereen is vrij in hun voetsporen te treden en hetzelfde risico te nemen (voor de daadwerkelijke risico’s zie #12). Ik wijk hier echt af van jouw mening.
Het beeld van buiten is dat alle MKBers VVD stemmen. Uit eigenbelang (??). Mede veroorzaakt doordat de voorzitter van MKB Nederland sinds jaar en dag een VVDer is. Er zijn ook ondernemers die het weinig uitmaakt of er een partij aan de macht is die het ze makkelijker of moeilijk maakt. Maar die op een partij stemmen uit idealisme. En vanuit het perspectief: ik ben in staat me altijd wel te redden, maar niet iedereen is dat. Dus laten we een partij steunen die het goed voor heeft met de zwakkeren in de samenleving (of milieu, of saamhorigheid, of privacy …… er is veel meer belangrijk, dan iets meer of iets minder geld verdienen).
@18
Ook voor BV’s geldt #12 dus :). Ondernemen is zelden een risicoloze zaak. Die cijfers heb ik wel ergens liggen; ik zal eens zoeken.