serie

Elders in de Wereld

Foto: Riccardof (cc)

Elders in de Wereld is een vaste rubriek op Sargasso waarin we stilstaan bij nieuws uit de verschillende werelddelen.


Closing Time | Don’t fuck with Ukraine

Vandaag een iets andere Closing Time dan u van ons gewend bent. Geen muziekstuk dat geplaatst wordt omdat het mooi gevonden wordt door een van onze redacteurs, maar keiharde propaganda.

En ja, dat van het slachtoffer van een brute oorlog bekijk je uiteraard iets meer welwillend, maar het blijft natuurlijk wel propaganda. Onderstaand nummer, met stevige beat en ditto boodschap is een goed voorbeeld. Mooi detail: let ook op het Iwo Jima vlagmoment (op 1 minuut), wat zelf ook al een van de meest succesvolle propagandamomenten was van de Tweede Wereldoorlog.

Foto: Riccardof (cc)

Ondertussen in Qatar…

ELDERS - Onze vaste buitenlandredacteur neemt even een welverdiende vakantie. Ondertussen proberen we de leemte te vullen met nieuws elders uit de wereld. Ondertussen in Qatar…. (zie ook deel 2).

Wat lezen we weinig over Qatar. Dat komt natuurlijk omdat het WK voetballen daar nog niet is begonnen. Wacht maar af, als dankzij louche FIFA-bestuurders, het door corruptie en fraude tot stand gekomen evenement in 2022 wordt afgetrapt, zullen we vrijwel dagelijks nieuws uit Qatar over ons heen krijgen.

Qatar kon beginnen aan de opbouw van het toernooitje, maar kreeg onmiddellijk kritiek over zich heen omdat de een na de andere gastarbeider dood van de bouwsteigers viel. Ach, zou Ronald de Boer zeggen: In Nederland gaat ook wel eens wat mis.

Er kwam hedendaagse slavernij aan het licht. Niet verwonderlijk is in een land dat er een verwrongen idee van mensenrechten op na houdt. Maar goed, in 2017 sloot Qatar een akkoord met de VN en beloofde plechtig de arbeidsomstandigheden te verbeteren. Qatar had het beter meteen in hun slavernijmuseum kunnen zetten.

Pas vorige maand, nadat de Duitse zender WDR een, deels stiekem opgenomen, reportage uitzond over de uitbuiting van gastarbeiders in Qatar, kon de FIFA het over haar hart verkrijgen de wantoestanden te bevestigen.

Foto: Riccardof (cc)

Ondertussen in Peru…

ELDERS - Onze vaste buitenlandredacteur neemt even een welverdiende vakantie. Ondertussen proberen we de leemte te vullen met nieuws elders uit de wereld. Ondertussen in Peru….

Dit weekend is het weer loeidruk op de vakantiesnelwegen.  De prognose van de ANWB is dat er miljoenen vakantiegangers op pad zijn. Het is nog te vroeg om te weten of al die drukte deze zomer tot een nieuw record bij de ANWB Alarmcentrale zal leiden (in de zomer van 2018 7% meer hulpvragen dan in 2017).

In een Volkskrantcolumn vroeg journaliste Margriet Overveen zich af of er iets Nederlandser is dan hoe roekeloos wij met vakantie gaan, in het volste vertrouwen dat er altijd hulp komt in nood? En liefst een beetje snel? Ze bracht een bezoekje aan de alarmcentrale en hoorde o.a. dat Nederlanders zelfs vanuit het Peruaanse Cuzco de hulp van de ANWB wensen.

Ook vorige maand zochten een aantal Nederlanders die door Peru trokken hulp, nu van de Nederlandse ambassade in Peru.

Na een ondoordachte actie kwamen ze in moeilijkheden, omdat ze iets te lichtzinnig dachten over een waarschuwing van onze Rijksoverheid in het reisadvies voor Peru: Houd rekening met bijvoorbeeld wegblokkades en sociale onlusten.

Foto: Riccardof (cc)

Elders in de wereld

NIEUWS - Onze vaste buitenlandredacteur neemt even een welverdiende vakantie. Ondertussen vullen we de leemte op met nieuws elders uit de wereld.

Degenen die menen dat Nederland wordt overstroomt met buitenlanders halen hun gelijk uit de cijfers van  het NBTC (Nederlands Bureau voor Toerisme & Congressen). In een net uitgegeven trendanalyse wordt vermeld dat het aantal buitenlanders dat hier komt voor vakantie, zakelijke bijeenkomsten of congressen dit jaar met 4% zal toenemen. In 2018 was er al een toename van 5% t.o.v. 2017. Kortom: we gaan van ruim 16,5 miljoen gasten naar een krappe 19,5 miljoen bezoekers.

En dit landje is nog drukker geworden, voegde het CBS daar deze week aan toe. Vooral door immigratie is de bevolking in de eerste helft van dit jaar sneller gegroeid dan vorig jaar.

Poolse migranten vormen de grootste groep, Indiërs zijn een goede tweede geworden en de sterkst groeiende groepen migranten hebben een achtergrond in de voormalige Sovjet-Unie, het Verenigd Koninkrijk en Turkije.

Wat? Geen stromen Afrikanen? Geen stortvloed Syriërs, Afghanen en Pakistanen?

Nee, die worden keurig tegengehouden door Turkije, Griekenland, Italië en Spanje. Hoewel , keurig…  In een reportage van Nieuwsuur was deze week te zien dat, na Lesbos, ook op het Griekse eiland Samos de boel vreselijk uit de hand loopt. Europacorrespondent Saskia Dekkers maakte de reportage en concludeerde: “Het lijkt erop dat de vluchtelingenkampen door de Europese Unie en Griekenland bewust onleefbaar worden gehouden.”

Foto: Riccardof (cc)

Hongarije dreigt wetenschap aan regeringsbeleid te onderwerpen

ELDERS - Een nieuw plan van Orbán raakt de onafhankelijkheid van de wetenschap.

De Hongaarse regering van premier Viktor Orbán zit stevig in het zadel. Bij de Europese verkiezingen van eind mei behaalde Fidesz een meerderheid van 52,3%. Van de 21 Hongaarse EP-leden zijn er nu 13 van Orbáns partij. De oppositie is zwak en verdeeld. Bij demonstraties en manifestaties tegen de regering laten met name studenten en wetenschappers zich duidelijk horen. Bijvoorbeeld bij de sluiting van de Engelstalige Central European University, gesticht door Orbáns aartsvijand George Soros. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat deze autoritaire, ‘illiberale’ regering naar mogelijkheden zoekt ook de Hongaarse universiteiten aan haar wil te onderwerpen.

De overkoepelende Academie van Wetenschappen dreigt nu buiten spel gezet te worden als de 15 wetenschappelijke instituten en 150 research groepen met alles bij elkaar 3000 onderzoekers rechtstreeks onder het bestuur worden geplaatst van een nieuw door de regering benoemd orgaan. Een wetsontwerp met dat doel komt binnenkort in het parlement aan de orde. De Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken Péter Szijjártó benadrukt de nationale belangen van de wetenschap. Hij vindt dat wetenschappers ‘onderzoek moeten doen in gebieden en richtingen die belangrijk zijn vanuit het perspectief van de toekomstige concurrentiepositie van het land’. László Palkovics, minister van Handel en Industrie sluit zich daarbij aan. Volgens hem is het de taak van de wetenschappers de regering van advies te dienen, ze dienen zich niet met de politiek te bemoeien.

Foto: Riccardof (cc)

De nalatenschap van Castro

Op de dood van Fidel Castro lees ik vooral twee totaal tegengestelde reacties. De ene kant treurt, en benadrukt graag dat Fidel ervoor gezorgd heeft dat extreme armoede op Cuba, in tegenstelling tot in de rest van het continent en eigenlijk de hele wereld, niet voorkomt, dat iedereen op Cuba een goede opleiding heeft en uitmuntende zorg, en dat Fidel geplaagd werd door de boycot van de VS. De andere kant viert feest, en benadrukt het dictatoriale van het regime, het bloedvergieten van de revolutie, de vele executies daarna, de vele politieke gevangenen van Cuba, dat feitelijk de hele bevolking van Cuba gevangen zat onder Castro, en dat het enorme overheidsorgaan op veel gebieden van zichzelf al faalt.

Wie zich aan één van deze kanten op het spectrum plaatst, ontkent de helft van de realiteit. Beide zijn waar.

Fidel Castro was een figuur die bij mij dubbele gevoelens oproept. Dezelfde dubbele gevoelens die het land Cuba zelf bij mij opriep, toen ik daar in 2010 een tijdje daadwerkelijk rond ben gaan neuzen. Geen extreme armoede, maar ook zeker geen rijkdom te zien. Iedereen gezond, waanzinnig gezond zelfs, want geen luxe-voedsel, en bijna geen obesitas. Probeer maar eens een uitgezakt figuur te krijgen van een dieet van rijst en bonen. Dat gaat klaarblijkelijk vrij lastig. Zelfs de schoonmakers kunnen vloeiend Engels met je spreken, maar niemand die ooit de grens over was gegaan.  Iedereen bang om over politiek te praten, maar het heel voorzichtig en stiekem af en toe toch doen.

Mensen die zich feitelijk stierlijk vervelen want weinig mag, en wellicht daarom zich meer dan waar dan ook ter wereld uitleven in opzwepende muziek en dans. Zwaar tegenvallend voedsel in de restaurants en hotels, maar ze serveren de perfecte rumcocktails. En als je bij mensen thuis komt eten, dan weet je dat Cubanen toch kunnen koken. Wilde je dan weer naar de supermarkt om zelf ingrediënten te kopen, dan ging je voor niks, ook al zag je het staan, je kreeg te horen op welke dag ze het wel zouden mogen verkopen, volgens het systeem dan – in praktijk betekent dat dan altijd: misschien. Of dan had je weer de verkeerde muntsoort bij je, die je alleen maar illegaal kon wisselen.

Vervallen huizen aan de buitenkant, die vaak schitterend waren ingericht aan de binnenkant. Ernstig vervallen koloniale huizen, maar ook prachtige herstelprojecten. Over straat rijdt de geschiedenis van de automobiel op Cuba nog vrolijk door elkaar rond: Cadillacs uit de jaren vijftig, Trabantjes van daarna, Europese moderne auto’s van daarna, bussen van over de hele wereld… een oude NZH-bus met daarop nog “Amstelveen”. De reden? Een auto doe je niet weg, je komt immers zo moeilijk aan een nieuwe. Geen luxe nee, maar het milieu lijdt er ook niet al te zeer onder. Cuba staat in de top tien van landen met het schoonste milieu, recycling zit daar in de genen. Dat komt echter niet uit milieubewustzijn voort, maar domweg uit schaarste.

Het land staat vol met reclameborden, maar dan altijd met enkel propaganda voor het socialisme erop. Het is het Oostblok met palmbomen. Met overal, zichtbaar en onzichtbaar, politie op straat, die alles controleert. Het maakt het land onvrij, maar tegelijkertijd ook weer veruit het veiligste land van Zuid Amerika. Zolang je je grote mond maar houdt, natuurlijk.

Het meest naïef zijn de mensen die denken (of hopen) dat er nu door de dood van Fidel Castro verandering zal komen op Cuba. Die verandering was er onder zijn broer Raúl Castro al lang. Raúl is al sinds 2006 de president van Cuba, en langzaam aan, en uiterst gecontroleerd, geeft hij de bevolking steeds meer vrijheden.

Daarbij lijkt hij nauwlettend in het oog te houden dat die vrijheden aan de bevolking zelf ten goede komen, en niet aan het roofkapitaal, dat maar wat graag naar binnen komt stormen om het stokje over te nemen in dat tropische paradijs, net als dat gebeurde bij andere communistische regimes die onbesuisd de deuren open gooiden. Buitenlandse ondernemingen zijn niet welkom op Cuba. Maar mensen op Cuba mogen de laatste tien jaar steeds meer en meer zelf ondernemen: op kleine schaal. Nog zeker geen democratie, maar toch al wel een minder restrictief internetbeleid, toegang voor VN waarnemers, en inmiddels een opheffing van het reisverbod voor Cubanen. De ontspanning met de VS kwam niet uit de lucht vallen. Geen revolutie, maar een evolutionair proces.

Veel mensen die hun politieke helden kiezen, kiezen die met een romantisch ideaal voor ogen. Dan kom je uit op iemand als Mandela of Gandhi, als je vredelievend bent, en/of gelooft in de kracht van ahimsaOf op Che Guevara of Fidel Castro als je meer bent van de omelet en de eieren. Ik zelf heb dan meer met de eerste twee, maar bij alle vier de voorbeelden gaat het om dissidenten, die vaak hun belangrijkste functie als symbool hebben.

Ik zoek mijn politieke helden bij voorkeur niet onder redenaars, mensen die mobiliseren, en al helemaal niet bij revolutionairen. Nog veel meer bewondering heb ik voor mensen die binnen een systeem zijn gegroeid, aan de macht zijn gekomen, en toen dat systeem zijn gaan veranderen. Die de gevaarlijke balans zoeken tussen de toekomst en de zittende elite, die altijd geschaad wordt bij ontspanning. Mensen die toen zij aan de macht kwamen bij voorbaat al gewantrouwd werden, gehaat werden als lid van het ancien regime, en uiteindelijk nooit echt geliefd werden, omdat ze altijd vuile handen zouden houden, en ondertussen zich impopulair maakten bij dat ancien regime, omdat ze verandering brachten, en daarom tijdens hun politieke leven maar weinig worden geroemd en na hun werk maar snel worden vergeten. Ondertussen zijn het toch die mensen die vaak de échte verandering bewerkstelligd hebben, het hebben laten plaatsvinden. Ik denk dan aan mensen als Frederik Willem de Klerk van Zuid Afrika, Juan Carlos van Spanje, of Gorbatsjov van de Soviet Unie.

Fidel is een dubbel figuur voor mij. Zijn broer Raúl is eerder mijn held.

Foto: Riccardof (cc)

Winst voor Podemos; PP blijft de grootste

VERSLAG - De Spaanse parlementsverkiezingen van zondag 20 december draaiden uit op grote winst voor de 2 nieuwkomers, C’s (Ciudadanos) en Podemos. Evenwel blijven de volkspartij PP en de socialistische PSOE – nog net – de grootste.

Het was geen echte overwinningsspeech van premier Mariano Rajoy, even na middernacht. Hij bedankte de stemmers en zijn ‘vrienden en vriendinnen’ voor het harde werk tijdens de campagne, maar de overwinning droop er niet vanaf. Dat kon ook niet; ondanks dat de PP met 123 zetels nog altijd de grootste is, heeft de partij 63 zetels moeten inleveren.

Voornemen

Toch weerhoudt die uitslag de PP er niet van om een regering te willen vormen. Rajoy sprak direct het voornemen uit om het voortouw te nemen in de coalitieonderhandelingen. De vraag is: met welke partij? Oude vriend PSOE heeft weliswaar ook flink moeten inleveren (van 110 in 2011 naar 90 zetels), maar samen kunnen ze wel de benodigde 176 zetels krijgen om een meerderheid te vormen.

Coalities

Het zou zomaar kunnen dat er geen eer wordt gedaan aan de enorme winst van de nieuwkomers C’s en Podemos. Gebeurt dat wel, dan zijn de volgende coalities denkbaar:

PSOE + Podemos + C’s
PSOE + Podemos + Esquerra Republicana (Catalaans) + UP (extreem links) + EAJ PNV(Basken)
PSOE + Podemos + Esquerra Republicana + UP + Democràcia i Libertat

Foto: Riccardof (cc)

Zingen voor de natie

In Estland, Letland en Litouwen wordt nog steeds gezongen ter meerdere eer en glorie van het vaderland.

In Tartu (Estland) staat een museum dat gewijd is aan het songfestival. Dat gaat niet over het jaarlijkse Eurovisiegebeuren, maar over een oude traditie in de Baltische landen: een festival waarin zangkoren het tegen elkaar opnemen. In Estland vond het eerste songfestival plaats in 1869, in Tartu. Het was een initiatief van nationalisten die het nationale zelfbewustzijn van de Esten wilden verhogen. Er werd gezongen in de eigen taal over de eigen cultuur. De bijeenkomsten stonden in het teken van het streven naar onafhankelijkheid van het land dat een reeks vreemde overheersers heeft gekend en in de 19e eeuw deel uitmaakte van het Russische rijk. De Duits-Baltische adellijke grootgrondbezitters hadden er ook nog veel te vertellen.

Pas in 1920 konden de Esten na een hevige strijd de onafhankelijke republiek Estland uitroepen. Helaas slechts voor een korte periode. In 1940 werd het land bezet door de Sovjet-Unie, in 1941 door nazi-Duitsland en in 1944 opnieuw door de Sovjets tot 1991. De geschiedenis van Letland en Litouwen vertoont globaal genomen een overeenkomstig verloop. En net als in Estland zijn ze daar ook blijven zingen ter meerdere eer en glorie van hun natie.

Foto: Riccardof (cc)

Malta jaagt op migranten

ELDERS - Vogelbeschermers roepen Malta op de traditionele vogeljacht in het voorjaar te staken.

Op Malta vindt morgen een uniek referendum plaats. Onderwerp: de afschaffing van het recht van jagers om in het voorjaar vogels te kunnen schieten die op trektocht van Afrika naar het Europese vasteland de rots in de Middellandse Zee gebruiken voor een rustpauze. Het referendum is een initiatief van een groot aantal milieuorganisaties en Alternattiva Demokratika, de Maltese groene partij. De polls voorspellen grote verdeeldheid.

Malta gebruikt tot nu toe een gaatje in de Europese wetgeving, die de jacht op beschermde vogels verbiedt.  Gedurende drie weken in april is op Malta de jacht op tortelduiven en kwartels toegestaan. De vogels wordt afgeschoten voor consumptie. Maar ze worden ook opgezet en bewaard. In de praktijk worden naast de genoemde soorten heel veel meer migrerende vogels afgeschoten of op z’n minst afgeschrikt door de schietgrage Maltezen. Veel op het Europese vasteland zeldzame vogelsoorten worden zo met uitsterven bedreigd. Bij twee rondes  “ammestie” zijn door jagers meer dan een half miljoen opgezette beschermde vogels aangegeven.

Op de Europese tortelduif mag in acht Europese landen gejaagd worden. Alleen in Malta is de jacht ook in het voorjaar tijdens het broedseizoen toegestaan. Dat bedreigt niet alleen de kwartel en de tortelduif waarvan het aantal sinds 1970 met 70% is gereduceerd, maar ook de kerkuil, de torenvalk en de slechtvalk. In 2008 en 2009 toen er niet gejaagd mocht worden zijn opnieuw diverse broedende vogels gevonden, maar die zijn daarna weer verdwenen toen de  voorjaarsjacht mocht worden hervat.

Foto: Riccardof (cc)

Sterven voor de vrijheid

ELDERS - Zo lang als de Affordable care Act (AKA Obamacare) bestaat, zijn Republikeinen erop uit geweest de wet af te schaffen. Want betaalbare ziektekostenverzekeringen vormen de eerste stap op het pad naar socialistische tirannie.

Op dit moment is het allesbehalve ondenkbaar dat de Republikeinen – met behulp van het door conservatieven gedomineerde Hooggerechtshof – er binnenkort in zullen slagen Obamacare in grote delen van het land effectief buiten werking te stellen.

Juridisch gezien, is de zaak tegen de Affordable Care Act lachwekkend zwak, maar dat doet er nauwelijks toe. En hoewel het voor het Amerikaanse Congres een fluitje van een cent zou zijn om het vermeende gat in de wet te repareren, zijn de Republikeinen uiteraard niet van plan dat te doen.

Dit betekent dat als het Supreme Court inderdaad meegaat in de door de Republikeinen gewenste uitkomst, miljoenen Amerikanen hun ziektekostenverzekering zullen verliezen. Je hoeft je geen illusies te maken over de gevolgen die dat zal hebben: Amerikanen zullen nodeloos sterven wegens een gebrek aan medische zorg.

Maar hoe overtuig je kiezers ervan dat dit OK is?

Een dergelijke klus laat je uiteraard over aan het American Enterprise Institute, dé denktank van conservatief Amerika. Of om preciezer te zijn: aan Michael R. Strain, die als resident scholar is verbonden aan deze club.

Foto: Riccardof (cc)

Tussen dialoog en taboe

ELDERS - De Duitse politiek heeft nog geen goed antwoord gevonden op de demonstraties in Dresden van bezorgde burgers tegen de islamisering van Europa. In de regeringspartij CDU/CSU is onenigheid over de te volgen koers. In Oostenrijk staat de FPÖ klaar om zich aan te sluiten.

“We moeten het allemaal beter uitleggen”, zei Wolfgang Schäuble (CDU), minister van Financiën, vlak voor de Kerst. Immigratie heeft ook voordelen. De boodschap moet zijn zoals de engelen die aan de herders brachten: “Fürchtet euch nicht.” Maar zijn voormalige collega Hans Friedrich (CSU) vindt dat Merkel met de huidige coalitie te veel naar links buigt. “Pegida” is volgens Friedrich gegroeid omdat de centrum-linkse regering van CDU/CSU en SPD te lichtvaardig omgaat met asielvraagstukken. In Sachsen, de deelstaat van Dresden, heeft de CDU besloten het asielbeleid nog eens goed te evalueren. Een CDU minister in de deelstaat heeft aangekondigd dat hij zich hard zal maken om vluchtelingen uit Tunesië, inmiddels een veilig land, niet meer op te vangen in Duitsland zodat er meer plaats is voor Syriërs en Irak.

Maar het is de vraag of de demonstranten met dergelijke praktische maatregelen tevreden zullen zijn. Het protest gaat volgens deze commentator van de Frankfurter Allgemeine slechts ten dele over het vluchtelingen- en immigratiebeleid. Het is niet minder dan een uitdaging aan de Duitse democratie. De demonstranten verachten volgens hem alle partijen, de politici, de pers en het parlement.  “Niet de islamisering is het grote gevaar  voor het Avondland, maar de verdomming.” Een andere collega-commentator spreekt over de “triomf van het ressentiment” en de vage angst van de demonstranten waarop de politici alleen maar vage antwoorden hebben. Een therapeutische benadering van een onzekere en angstige bevolking zal de demonstranten in Dresden niet van gedachten doen veranderen. Veel politici lijken niet te beseffen dat nog steeds heersende, al dan niet terechte, gevoelens van achterstelling 25 jaar na die Wende hun tol eisen.

Foto: Riccardof (cc)

Spaanse Partido Popular slaat terug

ELDERS - Spanje is de afgelopen jaren het toneel geweest van vele, vaak massale demonstraties tegen het beleid van de rechtse regering van de Partido Popular.  In het zicht van de verkiezingen in 2015 probeert de PP het protest op voorhand in te perken.

Het heet een wet te zijn die de veiligheid van burgers moet garanderen, maar het is volgens de oppositie een vergaande inperking van de vrijheid van meningsuiting. De wet verbiedt demonstraties bij overheidsgebouwen, als er geen officiële toestemming is gegeven. De demonstranten riskeren een boete van maximaal 600.000 euro. Boetes kunnen rechtstreeks zonder rechterlijke tussenkomst worden opgelegd door de politie. Ook in het geval van beledigingen van autoriteiten. Buiten de PP is er geen steun voor de wet en onder de kiezers is de steun voor de regeringspartij inmiddels tot een minimum gedaald. Een opiniepeiling bracht aan het licht dat 82% de wet afwijst. Oppositiepartij PSOE kondigde aan de wet in te trekken als de partij daar na de verkiezingen de kans voor krijgt.

Dat de Partido Popular op deze manier het protest tegen de regering de kop in wil drukken mag verbazing wekken. De wet zal de afkeer van het rechtse beleid bepaald niet doen verminderen. Er is reden genoeg voor de Spanjaarden om in opstand te komen. De werkloosheid is nog steeds hoog, al noemt premier Rajoy de daling van het aantal werklozen ‘bemoedigend’. Volgens Eurostat heeft Spanje met Griekenland nog steeds de grootste problemen op de arbeidsmarkt met een werkloosheid van een kwart van de beroepsbevolking. Nog steeds is ongeveer de helft van de jongeren zonder werk. Van degenen die wel werken zit meer dan een derde op het minimumloon. Nog steeds worden mensen die hun schulden niet kunnen betalen uit hun huizen gezet. Spanje bezuinigt meer dan gemiddeld in Europa op de gezondheidszorg.

Volgende