OPINIE – Iets minder dan een jaar geleden waren mijn vrouw en ik bij de echoscopist om naar ons ongeboren kindje te kijken. Of we het geslacht wilden weten. Ja, dat wilden wij weten. Het was een meisje. Zelden heeft een eenvoudige mededeling mij zo kunnen ontroeren. Waarom precies, weet ik niet. Ik kom uit een mannenfamilie, ik had al een zoon, ik ging er vanuit dat ik weer een zoon kreeg. Maar het zou een dochtertje worden. Daar was ze, op het scherm. Mijn vrouw zag dat ik ontroerd was. De echoscopist zag het ook. Verder zag niemand het. Het was zo’n zeldzaam intiem moment waarin alles klopt en het leven even wonderlijk als vanzelfsprekend is.
Nu schijnt ook dit intieme moment, het moment dat je te horen krijgt of het een jongen of een meisje wordt, tegenwoordig aanleiding te zijn om een feestje te bouwen. Tenminste, als je in Amerika woont. Gender Reveil Party’s heten ze. Hoe het precies in zijn werk gaat, weet ik niet. Ik stel me zo voor dat de ouders niet tijdens de echo te horen krijgen welk geslacht hun kind heeft, maar dat die informatie naar de bakker wordt gestuurd, die vervolgens een taart maakt met een blauwe (jongen) of roze (meisje) vulling. Tijdens een gezellig samenzijn met vrienden, familie, buren en toevallige passanten wordt die taart aangesneden en zien de ouders voor het eerst of hun kind een jongen of een meisje wordt. Vanzelfsprekend wordt dit gefilmd en vervolgens op diverse online podia geworpen, zodat ook de vrienden, familieleden, buren en toevallige passanten die niet aanwezig konden zijn, kunnen meegenieten van de reactie van de ouders.
Ik zou hier van alles over kunnen zeggen, maar dat doe ik niet, want George Packer van de New Yorker (die mij op dit fenomeen wees) heeft dat al gedaan, en die kan dat veel beter dan ik:
“Couples take a private moment made possible by science and oblige others to join in, with the result—as in so many invented rituals of our day—that the focus turns from where it ought to be (in this case, the baby) to the self.”
En even verderop:
“That’s the nature of manufactured customs and instant traditions. They emerge from an atomized society in order to fill a perceived void where real ceremonies used to be, and they end by reflecting that society’s narcissism. Is it too much to say that gender-reveal parties are a mild symptom of cultural despair?”
Wellicht George, wellicht. Het einde der tijden is nooit ver weg. Maar culturele wanhoop of niet, mij stemt het vooral altijd ergens een beetje droef wanneer mensen een potentieel magisch moment laten schieten door het naar de openbaarheid te verplaatsen. Alsof het niet heeft plaatsgevonden als je het niet met de rest van de wereld deelt.
Reacties (9)
Ik heb wel het gevoel dat we, toen we met zijn allen religie aan de kant schoven omdat God niet bleek te bestaan, een hoop aan mooie rituelen zijn kwijtgeraakt. De uitvaart van mijn opa was in dezelfde kerk waar hij gedoopt was, getrouwd was, zijn kinderen gedoopt had, en zijn hele leven in het koor en de kaartclub gezeten had. Structuur in de samenleving die nauwelijks meer bestaat. Ik zie mijn vrienden veel minder, ze wonen door het hele land en het is een heel georganiseer om ze weer eens te zien.
Dus in principe ben ik voor meer rituelen rond belangrijke levensgebeurtenissen. Dat is ongeveer hetzelfde gevoel als George Packer heeft, denk ik (al zal hij er meer over nagedacht hebben dan ik).
Maar een plat feest, en alles online gooien dat hoeft niet van mij.
gender reveil?
gefeliciteerd trouwens, een koningskoppel, leuk.
Handig marketingconcept dat delen via yt; kan je nog gerichter adverteren op de doelgroep en b.v. de voorraden Olvarit, kinderwagens en babykleding e.d. nog beter afstemmen. En het mooie ervan is dat als iedereen van buren tot familieleden hun geluk met jou delen jij óók moet meedoen. Anders besta je niet of ben je een saaie party- pooper…
Wat rest? Procreating reveal party’s?
Wat ik me bij dit soort verhalen altijd wel afvraag is hoe wijdverspreid dit werkelijk is. Is het werkelijk een fenomeen of is het iets wat een paar jetsetters/doorgedraaide yuppen die niet meer weten wat ze met hun luxe aanmoeten doen? Bepaalde media hebben nogal de neiging om een zeer beperkt voorkomend fenomeen tot een trend te verheffen en er dan vervolgens hele analyses over de maatschappij op los te laten.
Er zijn teveel tekenen des tijds.
Als al die energie die de mens verkwanselt om vaste grenzen van het ‘zelf’ te trekken, ‘het ego op te krikken’, zichzelf te wapenen met ‘afweermechanismen’, te piekeren over het zelfbeeld, enzovoort, eens voor andere doeleinden zou worden gebruikt, hoe zou onze wereld er dan uit zien?
Jeetje, ik word hier zo moe van, en besef tevens hoe verdomde oud ik ben….YouWhat? ;-)
Hypeje, niet te veel aandacht aan besteden. Volgende maand weer overgewaaid.
Daddy reveal parties! Alle mannen die een kans maken mogen op een rij, met een DNA test wordt bepaald wie de echte vader is. Hilariteit en emotie! Verbintenis, teleurstelling, ruzie en verzoening! Een lach een een traan!
Dit wordt em helemaal, ik voel het gewoon.
Als producer van diverse TV-programma’s vind ik dit een geweldig format-ideetje. Als dank mag je in de eerste aflevering.