De VVD-betuttelings-top-tien

Zooo… dus de jankertjes van de VVD hebben een betuttelings-top-tien opgesteld? Je moet het lef maar hebben. Want als er één partij betuttelingskoning is, dan is het wel de VVD. (Update: na de massale kritiek op het artikel heeft de VVD haar betuttelings-top-tien waarin ze zich druk maakte over het verbod op plastic tasjes en open winkelpuien weer offline gehaald. Wij laten dat van ons natuurlijk gewoon staan.) Toegegeven, niet als het gaat om maatregelen om de medemens en volgende generaties te beschermen tegen het smeerpoetsgedrag van anderen. Maar qua andere verboden gaat de VVD wel heel wat verder dan een verbod op stinkende uitlaten. En dan gaat het niet om wauwsie voorstellen die geen mens zich nog kan herinneren (behalve de VVD-stagiair die deze sneue top tien opleverde dan), maar om keiharde maatregelen die de VVD ons door de strot gedrukt heeft in de vorm van staande wetgeving. Daarom, speciaal voor de VVD hierbij een VVD-betuttelings-top-tien: de top tien van betuttelingsmaatregelen die ingevoerd zijn door de VVD dus. Ondernemers en vrije burgers van Nederland, maak je riempje maar vast want dit wordt niet mals. Zijn we er klaar voor? Daar gaan we:

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Foto: Ben Grey (cc)

Delen uit noodzaak

ACHTERGROND - Deze maand verscheen in het blad Wired een lang artikel over de zogenaamde ‘sharing economy’ en de veranderingen die deze manier van economische uitwisseling veroorzaakt in de manier waarop mensen met elkaar omgaan:

The sharing economy has come on so quickly and powerfully that regulators and economists are still grappling to understand its impact. But one consequence is already clear: Many of these companies have us engaging in behaviors that would have seemed unthinkably foolhardy as recently as five years ago. We are hopping into strangers’ cars (Lyft, Sidecar, Uber), welcoming them into our spare rooms (Airbnb), dropping our dogs off at their houses (DogVacay, Rover), and eating food in their dining rooms (Feastly). We are letting them rent our cars (RelayRides, Getaround), our boats (Boatbound), our houses (HomeAway), and our power tools (Zilok). We are entrusting complete strangers with our most valuable possessions, our personal experiences—and our very lives. In the process, we are entering a new era of Internet-enabled intimacy.

This is not just an economic breakthrough. It is a cultural one, enabled by a sophisticated series of mechanisms, algorithms, and finely calibrated systems of rewards and punishments. It’s a radical next step for the ­person-to-person marketplace pioneered by eBay: a set of digi­tal tools that enable and encourage us to trust our fellow human beings.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Ed Yourdon (cc)

Minder opleiding en training voor flexwerkers

ACHTERGROND - Een Duitse studie laat zien dat er steeds minder geïnvesteerd wordt in ‘a-typische’ werknemers. Dat is ook van belang voor Nederland, waar steeds meer flexwerkers zijn.

In Duitsland noemt met flexibele arbeidscontracten “a-typisch”, en mensen die geen vast contract hebben, worden in een rapport van de Bertelsmann Stiftung “atypical workers” genoemd.

De onderzoekers verstaan daaronder mensen met één van de volgende contracten: een contract voor bepaalde tijd, deeltijdcontracten, tijdelijke contracten en zogenaamde “minibanen” waarbij men maximaal 400 euro per maand verdient. Al deze contractvormen zijn in het afgelopen decennium met tientallen procenten gestegen. Inmiddels gaat het om miljoenen mensen, dus helemaal a-typisch is het ook in Duitsland niet meer.

De onderzoekers hebben gekeken wat het effect van deze contractvormen is op de bereidheid om te investeren in opleiding en training van werknemers. Ze concluderen dat deze groep er eigenlijk nog slechter van af komt dan werklozen: werklozen krijgen meer training en opleiding aangeboden dan de “atypical workers”.

Frank Frick, Dr. Martin Noack, Dr. Miika Blinn. Summary of a study commissioned by Bertelsmann Stiftung (2013). Losing out on further training. Fewer training opportunities for the increasing number of atypical workers

Dat is een serieuze bevinding. Het opleiden en trainen van de beroepsbevolking kost tijd, geld en inspanning. Werkgevers zijn daartoe bereid als ze verwachten dat ze ook de vruchten kunnen plukken van die investeringen. Dat is vaak een zaak van langere adem. Bij flexibele arbeidscontracten is het maar  de vraag of de werkgever de investering terugverdient. In plaats van opleiden kan de werkgever ook kiezen voor een andere werknemer. Vanuit het oogpunt van de werkgever is minder opleiding en training dus een begrijpelijke beslissing.

Foto: mystic_mabel (cc)

Deals met de Belastingdienst

OPINIE - Zzp’ers die voor PostNL pakketten bezorgen worden uitgebuit, en dus staakten ze. Het bedrijf eet van twee walletjes: personeel in dienst nemen is duur, dus bezuinigen ze op de sociale lasten door zzp’ers in te huren. Die ze vervolgens als personeel behandelen. Wel de lusten en natuurlijk niet de lasten.

Wie ooit personeel nodig heeft gehad weet dat enkel zzp’ers inhuren geen sinecure is: de zzp’er is bij wet gebonden om meerdere opdrachtgevers te hebben. Uit ervaring weet ik: met twee opdrachtgevers kom je er niet. De Belastingdienst eist dat je een waaier aan verschillende opdrachtgevers toont, anders word je onherroepelijk als zijnde in vaste dienst beschouwd. Maar bij PostNL hoeven ze dat niet, die zzp’ers, meerdere opdrachtgevers hebben. Ze hoeven zelfs geen VAR te tonen. In 2012 openbaarde Zembla een convenant met die strekking tussen de Belastingdienst en PostNL. Tegenlicht toonde eerder dit jaar dat multinationals deals sluiten met de belastingdienst.

Ik ben altijd een trouwe belastingbetaler geweest. Zoals Paul Teule betoogt, krijg ik daar een “warm en solidair gevoel” van. Kréég ik, moet ik bijstellen. Want zelfs iemand als ik krabt zich twee keer achter de oren bij het lezen van zulke berichten. De Belastingdienst? Deals met multinationals, met PostNL? Terwijl kleine bedrijven krom liggen onder de sociale lasten van werknemers? Lasten die, in de gevallen die ik onder ogen kreeg, meer dan twee keer het bedrag dat een werknemer elke maand op zijn rekening krijgt? Waarvan elk personeelslid meer kost dan wat de werkgever zelf verdient? Kleine bedrijven die lang zelf zzp’ers waren, omdat ze die sociale lasten niet konden opbrengen? Die nooit met vakantie gingen om bij gebrek aan personeel zelf de toko te laten draaien? Die het streng verboden was om zzp’ers in te huren zonder VAR, of met te weinig andere opdrachtgevers?

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Wyoming_Jackrabbit (cc)

Feit of fabel: startende ondernemers

ACHTERGROND - De KvK publiceerde vorige week gegevens waaruit blijkt dat het aantal startende ondernemers afgelopen jaar sterk is gedaald. Dat lijkt een zorgelijke zaak, aangezien Nederland bekend staat als een land van ondernemers. Enkele feiten over ondernemend Nederland.

Het aantal startende ondernemers, zo blijkt uit dit rapport van de Kamer van Koophandel (KvK), is de laatste jaren (met uitzondering van een kleine dip in 2009) tot 2011 flink gestegen. Vanaf 2008 zitten we boven de 100 duizend starters per jaar. Het laatste jaar toont een scherpe daling van 15 procent. Tussen 2011 en 2012 is het aantal startende ondernemers gedaald van 121.700 naar 104.000.

104.000 startende ondernemers, hoeveel is dat eigenlijk?

Veruit het grootste deel van de startende ondernemers (96,2 procent) kan worden aangemerkt als zzp’er.  (Hierbij moet wel worden vermeld dat de KvK hier een vrij ruime opvatting van zzp’er hanteert, namelijk ondernemers waarvan het bedrijf minder dan twee werkzame personen kent.)

Om het aantal startende ondernemers in context te kunnen plaatsen is het interessant om te kijken naar het aantal bedrijven, en met name het aantal eenmanszaken, in Nederland. Het totaal aantal bedrijven in Nederland lag in 2012 op ruim 1,2 miljoen. Bij tweederde daarvan (869 duizend bedrijven) was één persoon werkzaam. De 104.000 startende ondernemers hebben in 2012 samen ruim 121.000 bedrijven opgezet. Dat is bijna 14 procent van het totaal aan eenmanszaken.  (Met de kanttekening dat hierin ook enkele bedrijven zitten die groter zijn dan één persoon. Omdat dit er echter zo weinig zijn, tellen we deze voor het gemak even niet mee in de vergelijking.)