Met een opmerkelijke eensgezindheid werkt een brede coalitie van weblogs samen onder de noemer "Terug naar je maker" aan een actie tegen een folder die deze week bij veel Nederlanders op de mat valt. Met de folder in kwestie wil Kees van Helden - een Urker Christen - de lezer aansporen om na te denken over de oorsprong van onze aarde en alle fantastische vormen van leven daarop. De boodschap is duidelijk, er moet een intelligente ontwerper achter onze mooie en ingewikkelde wereld zitten. Wat Van Helden niet kan bevatten - in dit geval de complexiteit van het leven - schrijft hij toe aan een opperwezen. Dat scheelt nadenken. Gelukkig staat het mensen in een land als Nederland vrij om voor deze 'makkelijke weg' te kiezen. Iedereen mag van mening verschillen, ook over dit soort elementaire levensvragen, zolang je anderen maar geen kwaad berokkent. De mensen van het "Terug naar je maker" actiecomité voelen zich echter bedreigd door de folder van Van Helden en vinden het kwalijk dat een religieuze mening tot achter de voordeur wordt opgedrongen. Ik ben het met het comité eens dat "zieltjes winnen" een van de meest irritante aspecten van sommige religies is. Waarom moet men mij een wereldbeeld opdringen? Ik kan prima zelf nadenken, zoals ook op de website van "Terug naar je maker" te lezen staat. De actie van de weblogs roept bij mij echter vooral de vraag op, waarom je vuur met vuur zou moeten bestrijden.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Vandaag start webloggend Nederland een gezamenlijke actie tégen de papieren tsunami van creationisme die Nederlandse huishoudens vanuit Urk bereikt. Op TerugNaarJeMaker.nl roepen de samenwerkende weblogs iedereen die niet gediend is van de huis-aan-huis verspreidde creationisme folder op deze terug te sturen naar de maker: Kees van Helden te Urk. Op TerugNaarJeMaker vindt u een begeleidend schrijven [.pdf] om met de folder mee te sturen, geschreven door columnist Luuk Koelman. Maar u kunt ook uw steun betuigen als persoon of website.
De anti-evolutie folder werd hier op Sargasso al eerder gefileerd (als een kraakbeenvis uit het Vroeg-Devoon) in het artikel het misbaksel van de relimaffia: “De opbouw en de argumentatie van de folder zijn een duidelijk zwaktebod. Omdat de evolutietheorie niet alles verklaart, zou het ook best anders kunnen zijn, meer specifiek zoals het in Genesis 1-11 staat.. ..Daarnaast is de gebruikte argumentatie veelal incorrect en deels bewust misleidend”. Nu is het tijd om in actie te komen tegen deze aanval op de evolutietheorie en haar grondlegger: Charles Darwin.
Het is 2009, het Darwinjaar. Precies honderdvijftig jaar geleden publiceerde natuurwetenschapper Charles Darwin zijn baanbrekende boek “The Origin of Species” waarin hij stelde dat de evolutie van soorten wordt gedreven door natuurlijke selectie. Het boek geldt als een van de belangrijkste wetenschappelijke werken ooit. Darwin’s evolutietheorie brak met de toen heersende opvatting dat God de aarde, met al haar soorten, in zes dagen schiep. Tegenwoordig wordt het Bijbelse Scheppingsverhaal zelfs door veel christenen niet meer geloofd. Echter één man op Urk: Kees van Helden wil samen met enkele creationistische organisaties het Scheppingsverhaal nieuw leven inblazen. Het mag dan wel kredietcrisis zijn, wij weigeren ook intellectueel gezien terug te gaan naar de Middeleeuwen!
Mogen we af en toe ook eens wat zelfonderzoek plegen? Ik vind van wel. Zeker nu we een paar massieve VN-veren in onze reet hebben gestoken gekregen, mag de vraag worden gesteld: is dit een journalistiek weblog of maken we ons hier ‘schuldig’ aan een als infaam gekwalificeerde soort ‘burgerjournalistiek’ (whatever that may be)? Of is er wellicht zoiets ontstaan als ‘blog-journalistiek’?
Laatst merkte een van mijn mede-redactieleden op dat Sargasso geen journalistieke weblog is. Ik ben het hartgrondig met hem oneens: voor zeker 90 procent wordt hier journalistiek bedreven. Noem het new-journalism voor mijn part. Mijn stelling is een impliciete uitnodiging tot polemiek.
Journalistiek is een zaak van feiten vergaren, rangschikken en in leesbare vorm presenteren. Een zaak van checks and balances. Wat doen wij hier dagelijks? Toch niet anders dan dat? Er is uiteraard een verschil tussen de presentatie van hard nieuws en de beschrijving van achtergronden en opinies. Maar im grossen Ganzen tellen toch de feiten steeds als fundament, waarop men zich baseert. Checks and balances dus. Even los van de amuse en satire, die zich in de marge van deze processen bevinden. Maar dat is bij kranten en andere journalistieke media niet anders…
Checks and balances
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Wat is dat toch met die belangstelling voor weblogs. Het ene moment verklaart iedereen ze dood (inclusief wijzelf) en het volgende moment zouden de weblogs voor honderdduizenden euro’s verkocht kunnen worden, zelfs in Nederland. En voor je het weet krijg je zoveel veren in je reet gestoken dat je dagelijks nieuwe tubes Sperti moet bestellen.
Helemaal bont maken ze het bij VN in hun speciale bijlage met daarin de 50 beste weblogs en sites bij de Krokus editie (koop toch vooral de papieren uitgave!):
“Er zijn veel redenen om het met afstand beste Nederlandse blog serieus te nemen…..
Maar Sargasso is meer dan een verzameling grappige en belangrijke nieuwtjes. De bloggers schrijven met gevoel voor urgentie stukjes en analyses over onrecht, privacy, klimaat en andere zaken waar ze zich kwaad over maken.”
Allemaal leuk en aardig en ego-strelend en zo, maar als je de afgelopen 5 jaar met enige regelmaat dat soort fraaie proza naar je kop geslingerd krijgt, wil je wel eens pegels zien.
In tegenstelling tot wat sommige reaguurders zeker menen te weten, verdienen we op dit moment bij lange na nog niet genoeg om ook maar een kwart redacteur een beetje salaris te kunnen geven. Dus blijft het bij een borrel een het declareren van het boek dat je recenseert. De rest is vrijwilligerswerk. Daarbij is het aardig om te vertellen dat een aantal redacteuren inmiddels de vaardigheid heeft opgedaan om met rechts een potsje te typen terwijl ze met links een luier verwisselen.
Totdat iemand als Harry de Winter voorbij komt en een miljoen op tafel legt om ons echt de ruimte te geven om leuke dingen te doen, blijft het daarom een uitdaging om überhaupt voldoende content te produceren.
Op deze en andere weblogs is regelmatig een soort oorlog gaande, waarbij met name de reacties van lezers als munitie dient. Zoals te verwachten worden de verschillende kampen ingedeeld in links (o.a. geen commentaar, sargasso) en rechts (o.a. geenstijl). Aan beide kanten zijn geluiden te horen over verzieken, schreeuwers, frustratie, censuur, ‘gekaapte media’ en al dan niet geclaimde superioriteit.
Ik beschouw mezelf als een redelijk gematigd niet echt links en niet echt rechts persoon met een sterke voorkeur voor veel, maar zeker niet alle D66 standpunten. Ik geloof niet in snelle oplossingen voor complexe problemen. Ja er is een probleem met bepaalde groepen allochtone jongeren. Oplossen van dat probleem zal tijd, geld, geduld en heel veel overleg en samenwerking vergen. In het verlengde hiervan geloof ik ook niet in populisten. Ja Fortuyn en Marijnissen hadden een aantal goede ideeën, helaas (of gelukkig) hebben we nooit kunnen ontdekken hoe (on)uitvoerbaar ze waren. Ik geloof ook niet in het stellen van schuldvragen. Ja, Duyvendak was zeker fout met zijn inbraakacties, echter ook Bolkenstein was niet bepaald okselfris in bijvoorbeeld de affaire Anraat. Aan beide kanten van het politiek spectrum worden de randen gezocht en soms overtreden. Tenslotte geloof ik ook niet in het morele gelijk van links of rechts. Ja het is zeer de vraag of ontwikkelingshulp een goed middel is voor het verbeteren van de levensstandaard van de derde wereld. Evenzeer is het de vraag of het vaak hedonistische en exorbitante gedrag van de rijken der aarden wel zo gepast is.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Het is al een oud deuntje, dat de bloggers niets anders doen dan journalistieke stukjes van de traditionele media afpakken en van een mening voorzien. Tot nu toe liet ik dat gewoon voor wat het was, haat en nijd van snel verouderende journalisten. Maar toen de gerenommeerde oud-blogger, tevens politicus met plots teveel tijd over, Jan Marijnissen riep “…bloggers parasiteren op wat de schrijvende journalistiek produceert.” werd het me plots toch wat te veel. En toen een van onze zeer vaste bezoekers in het betreffende draadje ook nog eens het deuntje ging meezingen, moest ik wel iets doen.
Reflexmatig grijp ik dan naar het middel van de getallen. Hoe anders kan je zuiver uitdrukken hoezeer Sargasso wel of niet lijdt onder het journalistiek parasiteren.
Zie hier het resultaat. In de grafiek zijn de er uit springende rode en oranje taartpunten de postjes die direct afgeleid zijn van berichten van journalisten in de diverse media. De rest is dat dus niet.
Hoe is deze parasitaart tot stand gekomen? Ik heb alle postjes op Sargasso vanaf 1 januari tot nu doorgelopen (157 stuks). Onze Waan vd Dag heb ik buiten beschouwing gelaten. Misschien doe ik die later nog een keer. Per postje heb ik bepaald in welke van de onderstaande categorieën deze viel:
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.