No, we can’t

"No, we can't," zo wordt het eerste regeringsjaar van Barack Obama wel omschreven, zelfs in zijn eigen achterban. Gisteren probeerde hij het tij te keren in een state of the union die zich concentreerde op werkgelegenheid. Ook de steun aan banken verdedigde hij in dat licht: er zijn banen mee gered. De grote banengolf moet komen uit een verdubbeling van de export in de komende vijf jaar. Dat was een mooie vlucht naar voren, want verder had Obama vooral veel dingen te verdedigen die hij nog niet voor elkaar heeft gekregen. Gezondheidszorg voor alle Amerikanen: nog niet geregeld, kan alsnog mislukken. Broeikasgassen: geen deal. Immigratiebeleid, homo's in het leger: ja, daar wil hij wat aan veranderen, maar het is er nog niet van gekomen. Afghanistan, Iran, Guantanamo: kleine stapjes. De verkiezingsbelofte van verandering hangt nog in de lucht, maar ze is nog niet waargemaakt. Met de exportgroei heeft hij het lijstje verwachtingen alleen maar langer gemaakt. De reacties waren gemengd. En allicht is het te vroeg om na een jaar waarin al te optimistische verwachtingen gelogenstraft werden, te concluderen dat Obama meer iemand van de retoriek is dan van de resolute daden. Maar je kunt niet eeuwig naar voren blijven vluchten.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Paranoia: as American as apple pie

Poster met Hitler en Obama en tekst Same Shit, different assholeZe noemen president Obama in één adem een marxist, communist, fascist, een moslim, Kenyaan en Arabier. Hij zou uit zijn op de verwoesting van Amerika, het blanke ras, het christendom en wapenbezit. En ze worden steeds luidruchtiger. Met hun ontevreden stem hebben ze Scott Brown onlangs tot senator gekozen van het überliberale Massachussetts.

De Tea Party Movement werd lange tijd afgedaan als een verzameling conservatieve red-necks, die zich ‘aan wapens en religie klampte’ uit vrees voor het snel veranderende Amerika. Ondanks warme ondersteuning van de conservatieve zender Fox News, met boegbeelden als de paranoïde Glenn Beck, zou de vlam van blank ongenoegen snel uitdoven.

Maar de Tea Party Movement is zo Amerikaans als ‘apple pie’ en gaat niet weg, of in ieder geval in een andere vorm verder. De beroemde intellectueel Richard Hofstadter legde ruim 45 jaar terug al haarscherp bloot dat sinds de geboorte van de natie om de haverklap paranoïde politieke bewegingen opduiken. Zijn beroemde essay, The Paranoid Style of American Politics, is nog steeds griezelig actueel.


,,American politics has often been an arena for angry minds. In recent years we have seen angry minds at work mainly among extreme right-wingers, who have now demonstrated in the Goldwater movement how much political leverage can be got out of the animosities and passions of a small minority. But behind this I believe there is a style of mind that is far from new and that is not necessarily right-wing. I call it the paranoid style simply because no other word adequately evokes the sense of heated exaggeration, suspiciousness, and conspiratorial fantasy that I have in mind.’’

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Boos en gefrustreerd

“The same thing that swept Scott Brown into office swept me into office. People are angry, and they?re frustrated. Not just because of what happened in the last year or two years, but what’s happened over the last eight years.”

Barack Obama over de verkiezing van Republikein Scott Brown tot Senator in Massachusetts.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

het Saillant | Obama’s ambities bieden hoop

SaillantLOGO
Volgens Gallup is Obama de meeste polariserende president ooit. Hij heeft de steun van de overweldigende meerderheid van de Democratische stemmers (88%) en juist niet van een overweldigende meerderheid van de Republikeinse stemmers (77%). Dat Obama deze confrontatie aangaat is voor de Amerikaanse burger nog steeds de meest hoopvolle ontwikkeling in tientallen jaren.

Morgen houdt Obama zijn eerste State of the Union speech. Het is nu al duidelijk dat ook deze volgende mijlpaal in zijn presidentschap voor de nodige opschudding gaat zorgen. En voor meer polarisatie.

Langzaam maar zeker worden de contouren van Obama’s ambities steeds duidelijker. Wat er duidelijk wordt is dat hij zich niet wil laten leiden door de waan van de dag en al helemaal niet door de gunst van de kiezer. Zoals hij zelf zegt in gesprek met Diane Sawyer van ABC: “I’d rather be a really good one-term president than a mediocre two-term president”.

En dat is precies wat we zouden moeten willen van een Amerikaanse president. Hij gaat de gezondheidszorg hervormen, ondanks alle ook door zijn parijgenoten opgeworpen obstakels. Volgens een uitgelekt plan gaat hij de bestedingen (uitgezonderd veiligheid en het leger) gedurende jaren bevriezen. Ondertussen probeert hij ook nog de macht van de banken te breken door banken op te splitsen in consumenten- en zakenbanken en bovendien een nieuwe bankbelasting in te voeren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Clinton, Gingrich, Bush, Obama

“You can make big changes to small programs, and small changes to big ones. But comprehensive solutions tend to produce comprehensive resistance. And the more sweeping the stakes, the greater the chance of political disaster ? whether your name is Clinton or Gingrich, Bush or Obama ? when your bill goes down to defeat.”

De conservatieve New York Times-columnist Ross Douthat heeft een heel filosofische kijk op de problemen van Obama’s hervorming van de gezondheidszorg. Hij vergelijkt deze problematiek niet alleen met de vergelijkbare hervormingspogingen van Clinton, maar ook met de mislukking van twee recente Republikeinse pogingen om de Amerikaanse overheid vergaand te hervormen. Zijn boodschap – of je nou rechtsom of linksom iets wilt veranderen, het motto moet altijd zijn “Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Donaties

“Because speech is an essential mechanism of democracy – it is the means to hold officials accountable to the people – political speech must prevail against laws that would suppress it by design or inadvertence.”

Het limiet op donaties door bedrijven aan politieke campagnes in de VS is verworpen. Het Amerikaanse Hooggerechtshof besloot dat de wet en daarmee het limiet indruist tegen de Amerikaanse grondwet. Daarmee maakt het hof de weg vrij voor grote bedrijven om met geld te smijten als hun belangen op de tocht staan. Het hof verwijst in haar verantwoording naar de vrijheid van meningsuiting.

President Obama is niet blij met het ongeldig verklaren van de wet:

“With its ruling today, the Supreme Court has given a green light to a new stampede of special interest money in our politics. It is a major victory for big oil, Wall Street banks, health insurance companies and the other powerful interests that marshal their power every day in Washington to drown out the voices of everyday Americans.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gaan Obama’s nieuwe bankmaatregelen helpen?

Obama tijdens de inauguratie (Foto: Flickr/Kaptain Krispy Kreme)

President Obama lijkt na een jaar eindelijk klaar om de banken aan te pakken. Ongetwijfeld aangespoord door berichten over nakende miljardenbonussen en een pijnlijk verlies in Massachusetts en om te proberen een nieuwe financial meltdown te voorkomen, stelt Obama een combinatie van maatregelen voor.

In de eerste plaats moeten banken die gered zijn door de overheid een extra belasting gaan betalen. Die moet negen miljard dollar per jaar opleveren. Klinkt leuk, maar gezien de bedragen waar het in de grote banken om draait valt dit in de categorie klein bier.

Zijn tweede maatregel is een heel stuk interessanter. Banken die op enigerlei wijze tegoeden hebben die door de overheid gegarandeerd zijn, mogen die niet gebruiken om mee te handelen. Ongetwijfeld is deze maatregel mede ingestoken met de ervaring van het afgelopen jaar in het achterhoofd, waarin banken toegang hadden tot supergoedkope federale kredieten. Die kredieten gebruikten ze gewoon om uitgebreid te handelen en daarmee enorm grote winsten te halen; winsten waaruit nu bijvoorbeeld de bonussen betaald worden. Om een idee te geven; Goldman Sachs bespaarde zichzelf alleen op die goedkope kredieten een miljard dollar. Ook zorgt de maatregel dat reguliere banken geen tegoeden van hun klanten kunnen gebruiken om geleveraged, dus in combinatie met forse externe gelden, allerlei deals te doen. Een verstandige maatregel zou je dus op het eerste gezicht zeggen.

Hoe begon de crisis?
Maar als je terugkijkt op de financiele crisis, dan waren de eerste banken die er last van kregen de investment banks. Eerst Bear Stearns, die op de rand van faillissement overgenomen werd en vervolgens Lehman Brothers, die wel volledig onderuit ging. Nadat ook Merrill Lynch overgenomen werd, waren Morgan Stanley en Goldman Sachs uiteindelijk de enige twee die de shake out overleefden. Het interessante is dat de investment banks banken waren die geen reguliere spaarders hadden. De facto hadden zij helemaal geen door de overheid gedekte tegoeden. Zij zouden dus onder de nieuwe regels net zo vrolijk kunnen blijven handelen. Een investment bank kan dus ook met deze nieuwe regel zomaar aan het begin van een nieuwe financiele crisis staan.

Quote du Jour | Totale chaos…

“And you have a Haitian president saying he’s in charge and the Americans being politically correct and saying they will work under him. This is all going to lead to a situation of utter chaos. I can’t get all my trucks in from the Dominican Republic because I have no guarantee that the people driving them are not going to be macheted to death on the way down. I can’t let my doctors and nurses out on the street of Port-au-Prince.” (De medische hulpverlener John O’Shea in The Guardian).

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende