[qvdd] At worst, [...] ordinary homeowners were stupid or uninformed — while the banks that lent them the money are guilty of committing a baldfaced crime on a grand scale. These banks robbed investors and conned homeowners, blew themselves up chasing the fraud, then begged the taxpayers to bail them out. And bail them out we did: We ponied up billions to help Wells Fargo buy Wachovia, paid Bank of America to buy Merrill Lynch, and watched as the Fed opened up special facilities to buy up the assets in defective mortgage trusts at inflated prices. And after all that effort by the state to buy back these phony assets so the thieves could all stay in business and keep their bonuses, what did the banks do? They put their foot on the foreclosure gas pedal and stepped up the effort to kick people out of their homes as fast as possible, before the world caught on to how these loans were made in the first place. Matt Taibbi in Rolling Stone over de banken die de crisis hebben veroorzaakt door het financieren van speculatie met hypotheken. Voorlopig blijven ze ongestraft, de belasting betaler betaalt de rekening en weigeren ze mee te werken aan een oplossing waardoor de economie stagneert. Lees het hele artikel hier.
[qvdd]
A friend and longtime warrior for liberal reforms described what unfolded in harsh but accurate terms: “First he was rolled by the bankers, then he was rolled by the generals, then he was rolled by the Blue Dogs and other Democrats who had no interest in going along with what he proposed.” Obama seemed exceedingly tolerant of resisting forces and even cooperated with them. Or maybe he privately agreed with them. He never made it clear.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Obama heeft de afgelopen jaren de Amerikaanse overheid gigantisch uitgebreid, de Amerikanen allerlei ultralinkse plannen door de strot geduwd en heeft daar vorige week woensdag de rekening voor gepresenteerd gekregen, want ‘het Amerikaanse volk’ houdt niet van socialisme. Toch? Dat zou je in ieder geval denken als je sommige Nederlandse Fox News adepten moet geloven. Maar ook serieuzere media zien in de nederlaag voor de Democraten een afkeuring van het beleid van Obama.
Maar wat was dat beleid dan precies? En wat vinden mensen daar nu eigenlijk echt van? Gelukkig zijn er na verkiezingen ook exit polls. En daarin wordt niet alleen de vraag gesteld op wie iemand gestemd heeft, maar ook een berg extra vragen om te kijken waarom iemand gestemd heeft. Daarnaast wordt het land ook buiten verkiezingen helemaal suf gepeild en ook daar kan je aardige informatie uit halen.
Om te beginnen de vraag of Obama te links is voor de VS. Een groot deel van de Amerikanen, 46% maar liefst, is het daarmee eens. Duidelijk signaal, lijkt het. Totdat je dit getal eens naast de exit polls van de verkiezing van 2008 legt. Dan zie je dat op dat moment al 42% van de Amerikanen vond dat Obama te links was. Kortom, dat is maar een paar procent toegenomen. Dat kan uiteraard nog steeds stevige consequenties in een land waar een 7% gat bij een verkiezing een landslide betekent, maar om nou te zeggen dat grote groepen in hem de Messias zagen en nu afhaken door te links beleid is waarschijnlijk ook bezijden de waarheid. Sterker nog, in 2008 vond maar vier procent van de bevolking hem te conservatief en dat is nu opgelopen naar dertien procent. Die vonden het beleid dus niet links genoeg. Bovendien, 37% van de bevolking is het wel met hem eens. Kortom, 50% van de bevolking vindt de politieke plaatsbepaling van Obama prima, of juist niet links genoeg. Dus te links voor de VS? Nee.
Deze gastbijdrage is van Bas van Duren.
Tegenlicht wijdt vanavond een uitzending over de staat Californië. De staat gaat door een moeilijke tijd en voor de gemiddelde inwoner is het leven tussen de hoop op betere tijden en angst voor ontslag.
De glans is eraf bij ‘The Golden State’. Wat ooit een staat was met een bloeiende economie, de verwezelijking van ‘The American Dream’, blijkt voor veel Amerikanen een nachtmerrie te zijn. Californië, al decennia lang de staat met de grootste economie van de VS, kampt met hoge werkloosheid, een begrotingstekort van 19 miljard dollar en een huizenmarkt die langzaam begint te herstellen van de enorme klap. De uittocht is dan ook groot: tussen 2007 en 2008 zochten 144.000 Californiërs hun heil in een andere staat.
Maar hoe heeft het zo ver kunnen komen?
De hoge belastingen spelen een grote rol. Bedrijfsbelastingen zijn torenhoog en noopte Apple vier jaar geleden om alle financiele zaken af te handelen in Nevada. Californië kent de hoogste verkoopbelasting (8,25%) van het land en is zeer willekeurig: wel belasting op cd’s, niet op een aanschaf in je iTunes Store. De inkomensbelasting steunt op een kleine groep die veel afdragen. De dalende huizenprijzen heeft de staat een biljoen dollar gekost.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Obama’s belangrijkste hervormingen lopen gevaar. Om ze te kunnen behouden is zijn herverkiezing in 2012 niet alleen wenselijk, het is noodzakelijk. Wanneer Obama herkozen wordt, wint hij de sterkst mogelijke bondgenoot voor zijn hervormingsagenda en dus zijn politieke erfenis: tijd.
Met de herovering van het Huis van Afgevaardigden door de Republikeinen, en een Democratische senaatsfactie die verdeeld is tussen liberalen en nerveuze ‘blue dogs‘ (gematigd conservatieve Democraten), ziet Barack Obama zich plotseling geconfronteerd met een vijandig congres. De Republikeinen zullen de anti-Obama trom blijven roeren, al was het maar om de verdeeldheid in eigen gelederen te verdoezelen. Deze strategie zullen zij ongetwijfeld tot aan de volgende presidentiële verkiezingen blijven volgen. Het Republikeinse idee van ‘compromissen sluiten’ is een volledige en onvoorwaardelijke overgave door hun Democratische tegenstanders, wat neerkomt op het helpen terugdraaien van alle hervormingen van Obama.
En dat kunnen ze gevoegelijk vergeten.
En dus zijn de loopgraven weer gegraven. Als een logisch gevolg van de onvermijdelijke woordenstrijd die gaat uitbreken tussen de twee huizen, zal de campagne van de Republikeinen in 2012 waarschijnlijk slechts bestaan uit drie woorden: herroepen, herroepen en nog eens herroepen!
Maar dat is niet slechts campagneretoriek. De Republikeinen willen Obama’s hervormingen écht terugdraaien, en niet alleen maar wat water bij de wijn doen. Als president kan en zal Obama alle voorstellen vetoën die zijn hervormingen ongedaan proberen te maken. Maar om zijn hervormingen wortel te laten schieten in de Amerikaanse samenleving, moet Obama zijn vetorecht zeker tot 2016 blijven inzetten. Tegen die tijd zullen de Amerikanen de positieve effecten ervan hebben gemerkt en zal het terugdraaien ervan waarschijnlijk erg moeilijk en impopulair worden. Tijd speelt hier de Republikeinen niet in de kaart.
[qvdd]
had I not authorized waterboarding on senior al Qaeda leaders, I would have had to accept a greater risk that the country would be attacked.
Komende dinsdag verschijnen de memoires van George W. Bush, getiteld ‘Decision Points’. Bush schrijft onder meer dat hij persoonlijk zijn goedkeuring verleende aan de waterboarding van Khalid Sheik Mohammed, een van de vermeende 9/11 kapers. Mensenrechtenexperts stellen dat deze bekentenis mogelijk verstrekkende juridische gevolgen voor Bush kan hebben.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De kwaliteit van de Nederlandse kinderopvang is door privatisering in het slop geraakt. NRC Handelsblad had afgelopen zaterdag een fraai verhaal waaruit duidelijk werd dat de verzelfstandiging van de crèches niet de gedroomde vruchten heeft afgeworpen. Ik kreeg de vraag van enkele lezers hoe dat in New York zit.
Eerst nog even Nederland. De droom was dat het makkelijker moest worden om een kinderdagverblijf te beginnen. Daarnaast zouden de zorg verbeteren en de kosten dalen. De praktijk is dat sprake is van marktconcentratie. Het bedrijf Catalpa, in handen van een Amerikaanse investeringmaatschappij, bestiert al meer dan 400 kinderdagverblijven. Negentig procent van de markt is in handen van vier partijen. De kwaliteit neemt ondertussen af (steeds minder leidsters op een groep), terwijl de kosten voor ouders flink toenemen.
Dat dit scenario nogal voorspelbaar was, hoef ik eigenlijk niet meer te zeggen. Het hele idee van privatisering is dat je de markt in beweging zet door kapitaal vrij te maken. Het is alleen altijd jammer dat dat kapitaal steevast uit de betreffende sector lekt naar buitenstaanders, investeerders in binnen- en veelal in het buitenland.
De toenmalige ambtelijke werkgroepen hadden ook een paar tripjes naar de VS kunnen maken. Hier is marktwerking in de kinderopvang al jaren heel normaal. Marktwerking betekent niet het einde van kinderopvang. Wel dat het schaarser en duurder wordt en voor veel mensen onbereikbaar. Het is ook jammer dat de beste les in de VS niet is geleerd, maar daarover zo meer.
Volgende week dinsdag 2 november worden de Midterm Elections gehouden, de tussentijdse verkiezingen waarbij alle zetels in het Huis van Afgevaardigden en 37 van de 100 Senatoren verkiesbaar zijn. De partij van de zittende President verliest bijna altijd zetels bij een tussentijdse verkiezing de vraag is alleen: hoeveel en kunnen ze hun meerderheid behouden? Wat hebben de Democraten in twee jaar bereikt en hebben ze dit verlies verdiend? En wat kunnen we verwachten van de Tea Party?
Dit is deel 2 van Verkiezingen VS. Deel 1 Moddergooien en handreiken verscheen gisteren.
Links is ondankbaar
De leiding van de Democraten denkt dat het belangrijk is om kiezers in het midden – de independent voters – er van te overtuigen dat Democraten niet te links zijn. Daarom wordt er druk uitgevoevend op linkse activisten om niet te veel te eisen. Zij beschuldigen de linker vleugel ondankbaar te zijn omdat zij onvoldoende oog heeft voor de behaalde resultaten. Zo meldde de woordvoerder van het Witte Huis Robert Gibbs onlangs dat de ‘Professional Left’ – linkse bloggers en activisten – maar niet wilde zien dat Obama al veel had bereikt. Maar wat heeft Obama eigenlijk bereikt? Ik noem een aantal zaken:
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Volgende week dinsdag 2 november worden in Amerika de Midterm Elections gehouden, de tussentijdse verkiezingen waarbij alle zetels in het Huis van Afgevaardigden en 37 van de 100 senatoren verkiesbaar zijn. De partij van de zittende president verliest bijna altijd zetels bij een tussentijdse verkiezing. De vraag is alleen: hoeveel en kunnen ze hun meerderheid behouden? Op het moment dat ik dit schrijf is vrij zeker dat de Republikeinen in het Huis de meerderheid krijgen (minimaal 218 zetels) en een kans van 20% dat ze meer dan 50 zetels in de Senaat halen.
Dit verlies gaat gevolgen hebben – niet alleen omdat de Democraten dan een minderheid hebben en zullen moeten onderhandelen met de Republikeinen – maar ook omdat de partij die de meerderheid heeft het voorzitterschap krijgt en de agenda kan bepalen. Wat de Republikeinen op die agenda willen zetten is van begin af aan duidelijk geweest. Zoals Rush Limbaugh van begin af aan heeft beweerd: zij willen dat Obama mislukt. Het lijkt er op dat het een herhaling wordt van 1994 toen de Republikeinen halverwege de eerste regeerperiode van Clinton ook met een forse meerderheid wonnen.
Moddergooien naar Democraten
De Republikeinen gebruikten hun overwicht in 1994 om de president zo veel mogelijk dwars te zitten: partijbelang gaat vóór landsbelang. Net als in de jaren ’90 zullen ze ook nu zoveel mogelijk – vaak volstrekt belachelijke onderzoeken proberen te starten. Een korte terugblik:
Perhaps the reluctance of Tea Party Republicans and even Democratic incumbents to sidestep the journalistic scrutiny is a sign of a robust, questioning, and skeptical press. Not a perfect press, mind you, as anybody who has eavesdropped on a recent political press conference can attest. But when politicians beat this sort of a retreat, they’re not signaling that they fear the questions but that they fear the answers.
In Amerika is het een opkomende trend: politici die in verkiezingstijd de pers mijden. Je kunt het uitleggen als een teken van een krachtig imago van journalisten. Ik zie het als iets negatiefs: democratisch gekozen – of nog te kiezen – volksvertegenwoordigers die weigeren zichzelf bloot te stellen aan kritische vragen is een slechte ontwikkeling. Slecht voor de journalistiek, omdat er geen nieuws gebracht kan worden. Slecht voor de kiezer, omdat niet duidelijk wordt of de beloftevolle kandidaten ook daadwerkelijk iets te leveren hebben. En last but not least: slecht voor de kandidaat, omdat de basis waarop hij of zij gekozen wordt steeds smaller wordt. Alleen maar verliezers dus.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.