De geest van Theo lijkt nog steeds onverminderd door ons land te waren. Iedereen moet tegenwoordig niet alleen overal een mening over hebben, maar deze het liefst ook nog op TV of op het internet verkondigen! Dit alles onder het strijdlustig wapperende vaandel van vrijheid van meningsuiting. Dit is goed voor Nederland, wij zijn de samenleving! Openheid, geen gluiperige achterkamertjespolitiek. Altijd overal inzicht in ieders mening, alle besluitvorming publiekelijk uitvechten. Je moet immers altijd voorbereid zijn als er een publiciteitsgeile cameraploeg een microfoon onder je snufferd duwt. Of beter nog deze zelf opzoeken.
“a fire risk..”
In Rusland heeft de rechter een universiteit gesloten vanwege “brandgevaar”. Een universiteit van waaruit veel kritiek geleverd wordt op Poetin en de verkiezingen. Kennelijk moet dat “brand” figuurlijk genomen worden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“Wij maken ons grote zorgen, zowel over de reële problemen die de integratie van allochtone Nederlanders met zich meebrengt als over de gepolariseerde verhoudingen in ons land.”
Daar kan je het toch gewoon niet mee oneens zijn? Maar dat is juist waarom er iets wringt aan het initiatief van Doekle Terpstra. De voorpaginagrote ‘advertentie’ in Trouw vandaag blinkt veel meer uit in gemakzuchtige scoorzucht, dan dat het een constructieve bijdrage zal leveren aan het verminderen van de ‘benoemde’ spanningen in Nederland.
“De dingen moeten natuurlijk helder benoemd worden; niemand moet z’n kop in het zand steken. Maar wij signaleren een steeds verdergaande verharding van verscheidene kanten.”
Deze dooddoener verdwijnt ook al volledig in een mist van zogenaamde nuance. Het doet denken aan het irritante mantra na de moord op Van Gogh dat je natuurlijk nooit iemand mag vermoorden om wat hij zegt, MAAAAR dat het wel heel erg kwetsend was wat Theo verkondigde.
Doekle en zijn volgelingen versimpelen zelf de waarheid met oneliners, zoals ze dat hun tegenstanders juist aanwrijven. Volgens het stuk heeft ons landje te kampen met enerzijds mensen die ‘de buitenlanders’ en ‘de islam’ de schuld geven van rellende allochtonen en anderzijds “sommige allochtone jongeren die weinig respect tonen voor ‘de Nederlanders'”. Door zich zo te plaatsen tegenover een onbenoemde groep mensen die generaliseert en kwetst, wordt juist een vruchtbare bodem gekweekt voor weer een tijdje extra aandacht voor de professionele polariseerders. Op deze manier polariseren de pamflettisten zelf eigenlijk en bereiken zij het tegenovergestelde doel van wat zij beogen.
De rel rond Doekle is nog niet opgetrokken, of er dient zich weer een nieuwe aanval aan op Wilders. In het Brabants Dagblad publiceerden Dick Pels en Baukje Prins dit weekend een stuk getiteld “Geert Wilders: de pot verwijt de ketel“. Kern van het betoog is dat Wilders elke aanval opvat als een belediging hetzelfde wat hij zijn islamistische vijanden verwijt). Dat gebeurde bijvoorbeeld na het ingezonden stuk van Doekle Terpstra in Trouw, waarmee de rel begon. Daarbij leek Wilders het hele parlement van Halsema tot Van Baalen èn de pers achter zich te hebben, schreven Pels en Prins: “Maar zelf sprak Wilders onbekommerd van ‘een abjecte brief van een gevaarlijke man’”. Sterker: “Terwijl hij zelf zegt nooit individuen aan te vallen, noemde hij Vogelaar knettergek en beschuldigde hij eerder Aboutaleb, Albayrak en Arib zo ongeveer van landverraad.“
Dat je Voltairiaanse vrijheid van Wilders kunt verdedigen om te zeggen wat hij wil, betekent niet dat je zijn uitingen niet mag betitelen als abject en zijn optreden als minderwaardig, onbeschaafd en gevaarlijk. Of sterker.
Pels en Prins verwijzen naar Wilder’s betiteling van Vogelaar’s voorstellen als ‘verraad aan de Nederlandse cultuur’ en naar Wilders pleidooi in HP/de Tijd (14.12.07) voor deportatie van hele moslimgezinnen als een lid ervan problemen veroorzaakt. Ze eindihgen hun betoog: “Het is beschamend en verontrustend dat een politicus met deze fascistoïde denkbeelden anno 2007 kan worden verkozen tot de beste politicus van het jaar.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Terroristische aanslagen voorkomen is één ding. Terroristische gedachten verbieden is een heel ander ding.
Wanneer is iets een terroristische gedachte of idee?
Terrorisme staat voor gevaar voor de staat. Is het dan gevaarlijk om te denken dat de democratie niet functioneert? Is het gevaarlijk om te denken dat de politici hun werk niet goed doen? Is het gevaarlijk om te denken dat de overheid er een puinhoop van maakt en dat daar nu echt iets aan moet gebeuren?
Wie bepaalt wat precies terroristische ideeën zijn?
Wie bepaalt wat staatsgevaarlijk is?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
