Opvang in de regio

In een interview met NU.nl pleit CDA-leider Sybrand Buma voor het creëren van vluchthavens voor de honderdduizenden Syriërs die op de vlucht zijn geslagen. Eerder afgelopen week riep staatssecretaris Klaas Dijkhoff gemeenten op plaats te maken voor vluchtelingen. Hij werd getackeld door partijgenoten, waaronder een VVD-raadslid in Steenbergen die in een open brief schreef dat opvang van vluchtelingen moet wat Suijkerbuijk betreft gebeuren ‘dichtbij het thuisland, met minimale en tijdelijke voorzieningen als bed, bad en brood. Opvang in de regio, safe havens. Zijn de heren Sybrand Buma en Suijkerbuijk vergeten dat ze al jaren op hun wenken worden bediend? De laatste cijfers van de UNHCR: Turkije nummer 1 met 1,59 miljoen vluchtelingen, gevolgd door Pakistan (1,51 miljoen), Libanon (1,15 miljoen), Iran (982 duizend), Ethiopië (6589 duizend) en Jordanië (654 duizend). Turkije stelde eerder al voor op een ‘safe haven’ te creëren bij de grens tussen Turkije en Syrië. Hoe veilig dat voor vluchtelingen is, kan worden betwijfeld. Uit een overzicht van de top 50 drukst bevolkte vluchtelingenkampen blijkt dat aan ‘opvang in de regio’ ruimschoots wordt voldaan. Een indruk van ‘opvang in de regio’:

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.