Asielzoekerskinderen verhuisden in 2012 gemiddeld bijna twee keer

Defence for Children en UNICEF vroegen vorige week opnieuw aandacht voor de frequentie waarmee asielzoekerskinderen moeten verhuizen. Ze gaven een gemiddelde van één verhuizing per jaar per kind. Uit cijfers in bezit van Sargasso blijkt dat het in 2012 om bijna twee verhuizingen per kind ging. 'Ontheemd' (pdf), heette het rapport van de werkgroep 'Kind in AZC' dat in januari 2013 gepresenteerd werd. De media stonden vol met nieuwsberichten dat kinderen in de asielopvang gemiddeld een keer per jaar moeten verhuizen, doorgaans vergezeld van foto's van zielige kindertjes. Vorige week was het weer raak. Defence for Chilren en Unicef presenteerden afgelopen dinsdag het Jaarbericht Kinderrechten (pdf). Opnieuw verschenen er koppen als 'Kinderen asielzoekers verhuizen te vaak', zonder exact weer te geven hoe vaak die kinderen dan verhuizen. Het COA houdt sinds 2012 bij hoe vaak kinderen in asielopvang verhuizen. Sargasso heeft die cijfers middels een Wob-verzoek opgevraagd. De totalen zijn in onderstaande grafiek te zien. Deze grafiek geeft overigens geen nieuwe informatie: Teeven noemde de aantallen in februari van dit jaar al in een brief aan de Tweede Kamer.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 25-09-2022
Waan van de dag

Belast de rijken, ze gaan toch niet weg

, door

Een Amerikaanse studie naar het verhuisgedrag van rijken laat zien dat het met die mobiliteit wel meevalt:

And it turns out that place still matters for the rich – much more so than we might think.

En als rijken verhuizen, dan is dat meestal niet om minder belasting te gaan betalen:

When millionaires do move, they admittedly tend to favour lower-tax states over higher-tax ones – but only marginally so. Around 15% of interstate millionaire migrations bring a net tax advantage. The other 85% have no net tax impact for the movers.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: copyright ok. Gecheckt 27-09-2022

CDA-stemmers houden niet van verhuizen, PvdA’ers wel

, door

DATA - Tot de verkiezingen presenteren we dagelijks een opmerkelijke, maar niet al te serieuze correlatie. Vandaag kijken we naar hoe vaak er in gemeenten wordt verhuisd, vergeleken met de populariteit van CDA en PvdA. Hoe honkvast zijn ze?

In sommige gemeenten wordt (veel) meer verhuisd dan in andere. Het CBS hanteert een cijfer die alle verhuizingen op gemeenteniveau vangt: de verhuismobiliteit. Dit bestaat uit verhuizingen in een jaar tussen gemeenten en binnen gemeenten. Hoe hoger het cijfer, hoe meer er verhuisd wordt. In studentenstad Groningen werd in 2010 bijvoorbeeld 173,5 x per 1000 inwoners (volgt u het nog) verhuisd. In Edam-Volendam 44,1 x per 1000.

Zou er een correlatie zijn tussen voorkeur voor PvdA of CDA en de hoogte van de verhuismobiliteit?

Ja. Onderstaande grafiek lijkt een vormloze wolk van gemeenten, maar onze eigen HAL kan er een patroon in ontdekken. Voor het CDA geldt in grote lijnen: hoe meer stemmen voor het CDA hoe honkvaster men is. Voor de PvdA geldt dat andersom.

Wat voorbeelden. Tubbergen: 43 procent CDA, een verhuismobiliteit van rond de vijftig. Dinkelland 38 procent CDA, verhuismobiliteit van 53. Omgekeerd geldt: Amsterdam, CDA drie procent, verhuismobiliteit van 138.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.