Waarom Petraeus niet en Clinton wel de oren werd gewassen

Amerikanen verafgoden het leger en iedereen die daar in zit. Daarom ontdekte niet journalisten, maar de FBI de buitenechtelijke relatie van generaal Petraeus. Hoe kwam de FBI er achter dat generaal Petraeus een buitenechtelijke relatie had met zijn biografe Broadwell? Niet door hard werkende journalisten – die konden alleen genieten van de persconferentie waar Petraeus zijn aftreden bekend maakte. Neen, journalisten zagen alleen de consequentie van de buitenechtelijke relatie: het aftreden van de zo geliefde generaal. (De affaire kwam boven water door de 27-jarige Jill Kelley. Zij had een klacht ingediend over bedreigende mailtjes aan haar adres door Broadwell. Kelley organiseerde wel eens wat. Met Petraeus. En dat zinde de verliefde Broadwell blijkbaar niet (de inhoud van de mailtjes is nog altijd niet bekend – ik gok hier dus wat). De FBI deed vervolgonderzoek naar aanleiding van de klacht en stuitte bij de biografe op zeer ‘verliefde’ e-mailwisseling tussen haar en de generaal. Het balletje ging rollen.) Het hoofd van de CIA met een buitenechtelijke relatie … Dat past niet bij de hoge status van Petraeus. Dus zochten alle journalisten met nationale veiligheid in hun portefeuille naarstig naar een antwoord waarom ze dit afschuwelijke risico hadden gemist. Want Petraeus zou chantabel kunnen zijn. Vond ook de FBI. Er volgde onderzoek, een confrontatie (denk ik) en, veel ordentelijker kan het bijna niet, aftreden. Normaliter gaat dat met wat meer ‘bloed’: een publieke ontkenning, een journalistieke onthulling, een publieke executie en pas dan het aftreden door een zijdeur. Dit keer dus niet. Voor we het wisten was het schandaal voorbij: buitenechtelijke relatie, een paar mailtjes, afgetreden directeur van de CIA. We zagen het gebeuren en niemand had het nieuws. Dus trek je als professional het boetekleed aan.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Niall Kennedy (cc)

Obama is oud nieuws

ANALYSE - De herverkiezing van Obama was weliswaar wereldnieuws, maar geenszins de historische gebeurtenis die het vier jaar geleden was. Dat blijkt uit een blik op de voorpagina’s van de internationale kranten.

De eerste helft van 2012 heb ik eindeloos naar voorpaginafoto’s van Barack Obama zitten turen. Voor mijn scriptie deed ik onderzoek naar hoe hij afgebeeld was op foto’s op de voorpagina van The New York Times, en of er in de eerste drieënhalf jaar een verhaallijn in te ontdekken was. (Antwoord: ja, maar die was grotendeels georkestreerd door het Witte Huis.)

Je zou denken dat ik voorlopig wel even genoeg heb gehad van Obama. Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn weerzin jegens alles wat met mijn scriptie te maken heeft. Dus dook ik opnieuw in de archieven van het veel te onbekende Newseum om de voorpagina’s van Amerikaanse en internationale kranten te bekijken.

En wat blijkt (niet geheel onverwacht)? Vier jaar geleden was Obama de Messias die de wereld kwam redden. Nu is hij slechts de herkozen president van de Verenigde Staten.

Links steeds de voorpagina van 7 november 2012, rechts van 5 november 2008.

The New York Times

Foto: Fabio Gaglini (cc)

Change

COLUMN - Vier jaar geleden werd Obama’s verkiezing ontvangen als ware de Messias op aarde aangekomen. Nu volgt slechts opluchting en een realistische verwachting van zijn tweede termijn.

Vier jaar geleden liep ik over straat naar een café bij mij in de buurt. Wij gingen daar een stukkie presidentsverkiezingen meepikken. Heel Amsterdam was opgelaten. Er hing iets in de lucht. De eerste zwarte president van Amerika zou worden verkozen. Het voelde alsof het Oud & Nieuw was. De volgende dag, toen ik naar m’n werk fietste, waren er hier en daar nog feestjes gaande in studentenhuizen. Het tijdperk Obama was begonnen. A brand new day. Alles zou anders worden.

Dat kon natuurlijk alleen maar op teleurstellingen uitlopen. Een paar maanden eerder had ik iemand gesproken die graag in complotten denkt. Hij voorspelde dat de verkiezingen of door Hilary Clinton of door Barack Obama zouden worden gewonnen. Degenen die de touwtjes werkelijk in handen hadden zouden de economische crisis uitstellen tot na de presidentsverkiezingen, zodat de mensen zouden zeggen: kijk, dat gebeurt er nu als je een vrouw of en zwarte aan het roer zet.

Dat lukte net niet. Vlak voor de verkiezingen brak de pleuris uit en begonnen de banken om te vallen. Obama, zo herinner ik me, reageerde adequaat. John McCain niet. John McCain wilde de campagne stopzetten om in Washington de bailout te bespreken. Obama wilde juist dat de campagne wel zou doorgaan, zodat de mensen de kans kregen om ook tijdens dit soort moeilijke tijden hun toekomstige president te leren kennen: ‘It is going to be part of the president’s job to deal with more than one thing at once. It’s more important than ever to present ourselves to the American people.’

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Wat als het 1870 was geweest?

DATA - Bij Sargasso zijn we dol op kaartjes en grafieken. En al helemaal van verkiezingskaartjes. Bij Buzzfeed zijn ze dat blijkbaar ook, want zij maakten een aantal verkiezingskaartjes van de VS. Hoe hadden de uitslagen per staat er uit gezien als er gestemd was alsof het 1870 was? Of 1920? Of 1970. Kijk en ontdek hoe de Democraten naar verloop van tijd steeds meer staten veroverden.

In de rij staan doe je zo

In Amerika is het weer bijna Thanksgiving, dus ook bijna Black Friday. De vrije dag waarop half Amerika om vier uur ’s nachts in de rij gaat staan bij Macy’s, Target of een andere shopping mall omdat er fikse kortingen gegeven worden. Waar grote massa’s mensen zich verzamelen gebeuren er ongelukken, maar niet in Japan. Daar hebben ze een ontzettend georganiseerd systeem om mensen in rijen te laten staan, laat dit filmpje zien. Kunnen die Amerikanen nog wat van leren.

Grafiek: hoogste belastingschijf in Amerika

Over nivelleren gesproken… het hoogste belastingtarief in de VS gevat in een grafiek vanaf 1920. Opvallend dat voor de financiële crisis in de jaren ’30 het belastingtarief historisch laag was, net als nu… Even klikken op de Waanlink, scrollen en dan weer klikken op de grafiek voor groot.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende