Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Participatory democracy in the EU?
Een gastbijdrage van Corporate Europe Observatory. Het stuk staat ook op zijn site.
The European Parliament approved last week the final deal on the European Citizens Initiative (ECI), which obliges the European Commission to consider proposals supported by the signatures of one million Europeans. The final deal is a compromise between the Commission and Council, who insisted on administrative hurdles that would have made it very difficult to collect the signatures needed, and MEPs who wanted fewer obstacles. But how much of a boost is this new instrument for democracy and citizens’ power?
The Citizens’ Initiative is presented as a tool to empower citizens. Such a tool is of course much-needed in a European Union that is suffering from a deep democratic deficit, and where citizens are largely sidelined in decision-making, contributing to a strong and deepening sense of political disempowerment. The vacuum that currently exists between citizens and the EU institutions is occupied by professional lobbyists, most of which represent big business interests. It is in this desperate context that the European Citizens’ Initiative is launched.
Introduced as a result of the Lisbon Treaty, the Citizens’ Initiative has even been referred to as a “tool for participatory democracy”. Wikipedia defines participatory democracy as processes that ensure “broad participation of constituents in the direction and operation of political systems” and create “opportunities for all members of a political group to make meaningful contributions to decision-making”.[1] Belgian Secretary of State for European Affairs Olivier Chastel, who negotiated for the Council during the EU Presidency, even claimed that “Thanks to the citizens’ initiative, we will change from representative democracy to participatory democracy!” [2]
Waarom de euro veel taboes doorbreekt
Een gastbijdrage van Jan Werts van het Montesquieu Instituut. Het stuk is aldaar ook te lezen.
De Europese Raad heeft 2010 afgesloten met besluiten die eerder ondenkbaar waren. Er komt een Europees Stabiliteits Mechanisme als permanente pijler onder de euro. Landen die anders op de fles gaan krijgen daarlangs steun om te saneren. Een strenger Stabiliteitspact moet tegelijk zulke faillissementen voorkomen. Mogelijk brengt 2011 Euro-obligaties en fiscale harmonisatie. Zoiets was tot voor kort in Europa onbespreekbaar. De eurocrisis doorbreekt veel taboes.
Wijziging Europees Verdrag
Twee zinnetjes op te nemen in het Verdrag van Lissabon (VWEU) maken het tijdelijke crisismechanisme van de EMU blijvend. ‘De lidstaten die de euro als munt hebben, stellen een stabiliteitsmechanisme in dat moet worden geactiveerd indien dat onontbeerlijk is om de stabiliteit van de eurozone in haar geheel te waarborgen’. Verdragstoevoeging nummer twee: ‘De verlening van financiële steun, indien vereist, uit hoofde van het mechanisme zal aan stringente voorwaarden gebonden zijn’.
De eurozone krijgt aldus een permanent Europees Stabiliteits Mechanisme (ESM). Het vervangt het in mei in crisissfeer uit de grond gestampte EFSF (Europees Financieel Stabiliteits Mechanisme). Hoeveel kapitaal het ESM krijgt is nog onbekend. Belangrijk is dat krachtens bovenstaande tekst financiële drenkelingen pas hulp krijgen zodra ‘de eurozone in haar gehéél’ kopje onder dreigt te gaan.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Hoe Merkel Europa dirigeert
Wederom een bijdrage van het Montesquieu Instituut, vandaag van Jan Werts, journalist in Brussel.
Europa gaat akkoord met een in steen gegoten crisismechanisme voor de euro. Onder hevige druk van kanselier Angela Merkel wordt daartoe het Verdrag van Lissabon gewijzigd. Duitsland drijft dit samen met Frankrijk door. Alle andere landen zijn eigenlijk tegen. Duitsland en het Verenigd Koninkrijk dwingen samen uitgavenbeperking af. Merkel dirigeert momenteel zodoende de EU, zo leert de Europese Raad van 28 en 29 oktober.
De politieke leiders van de EU-landen gaan akkoord met een permanent crisismechanisme voor de euro. Het gaat om een financieel vangnet ten behoeve van de begrotingszondaars. Onder sterke druk van kanselier Angela Merkel volgt daartoe een wijziging van het recente Verdrag van Lissabon.
Duitsland drijft dit idee samen met Frankrijk door. De andere EU-landen zijn eigenlijk tegen. Stiekem hopen zij dat de verdragswijziging alsnog niet doorgaat. Lissabon kostte namelijk tien jaar negotiëren en diverse mislukte referenda. Bij de recente Europese Raad in Brussel vroegen veel regeringsleiders zich af of die lijdensweg nu weer begint.
In mei wierpen de landen van de eurozone samen met het IMF een verdedigingsgordel op met de fabelachtige inhoud van 750 miljard euro. De maatregel moet landen met ondraaglijke tekorten op hun begroting (de zogenaamde PIIGS ofwel Portugal, Ierland, Italië, Spanje) ervan vrijwaren tien procent rente te moeten betalen op hun onveilige staatsleningen.
Guerilla tegen de EU-grondwet
Of het nou uit pure angst was of niet, de Ieren hebben dit weekend ja gezegd tegen de Europese Grondwet die niet zo mag heten. Dat zou dan de laatste significante hobbel zijn. Althans, dat was de bedoeling, want de Duitsers hebben eindelijk hun constitutionele probleem op een oor na gevild.
Of wacht, nee, de Polen en Tsjechen moeten ook nog. Beide landen hebben een regering die graag wil, maar een president die enorm tegenspartelt. De Poolse president Lech Kaczynski heeft al beloofd de handdoek in de ring te gooien als de Ieren instemmen, maar zijn Tsjechische collega Vaclav Klaus heeft het zo geregeld dat een paar senatoren een flinke klacht bij het constitutionele hof hebben ingediend, zodat hij voorlopig niet mag tekenen.
Uiteindelijk zal Klaus ook wel door de bocht moeten, maar als hij er nou in slaagt het tot mei volgend jaar te rekken, dan kan hij het stokje overgeven aan zijn zeer goede vriend David Cameron. De Britse conservatieve leider heeft beloofd dat de Britten een referendum tegemoet kunnen zien als het verdrag nog niet door alle landen geratificeerd is wanneer hij de macht overneemt van Labour.
Met een zeer waarschijnlijk Brits nee en Cameron nog jarenlang in het zadel is ook de surrogaatgrondwet dood. En anders is er wel weer een ander land waar verkiezingen een Eurosceptische regering in het zadel helpen die de guerrilla tegen Brussel kan volhouden – en zo een klein legioen eurocraten gaande houdt om nog weer een nieuwe manier te verzinnen om de EU bestuurbaar te houden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.