#Dezeweek | Geluk zit in een klein ventiel

Alles is relatief, ook geluk. Of nieuws. Anders zouden we het niet zo lang over een aangespoelde walvis gehad hebben. Ongeveer een half jaar geleden knalde tijdens het oppompen van mijn fietsband het ventiel eruit. Dit nare ongelukje zorgde ervoor dat ik definitief een gemaakte afspraak zou missen, die al in gevaar kwam omdat ik te lang onder de douche stond. Ik was de wanhoop nabij en was enkele tijd letterlijk radeloos. De enige oplossing die ik zag was zoeken. Zoeken naar het ventiel waarvan ik ten eerste niet wist hoe het eruit zag. Ten tweede niet wist welke kant het opgeschoten was. En dat ten derde waarschijnlijk zo klein was dat ik het tussen de grassprieten nooit zou vinden. Een hopeloze taak natuurlijk. Gedoemd om te mislukken. Des te groter was de euforie dan ook toen ik het onderdeeltje slechts enkele minuten later vond in een fietstas een stukje verderop. Ik durf best te zeggen dat ik op het moment van vinden meer vreugde voelde dan het moment waarop de mentor mij mijn VWO-diploma overhandigde. Niet te verantwoorden, maar in het dagelijks leven de normaalste zaak ter wereld.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Onkruid

, door

COLUMN - Net als je even inkakt, prikken onze Vaste Gasten je elke werkdag om 15.30 uur weer wakker met hun scherpe pennetjes. Vandaag: Peter Buurman over een chronisch gebrek aan respect in onze samenleving.

Grensrechter was trending topic. Niet omdat Ajax was uitgeschakeld door een aantal buitenspeldoelpunten, maar omdat er één op een voetbalveld in Almere door een drietal idioten is doodgetrapt. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat je respect hebt voor een ander.

De op één na normaalste zaak vind ik dat je problemen bij de wortel aanpakt.

Laatst pakte ik een probleem bij de wortel aan. Er stond een stomme plant in mijn tuin die ik daar weg wilde hebben. Eerst dacht ik dat het wel zou werken als ik de plant straf gaf. Ik trok al zijn blaadjes eraf. Dat leek een tijdje te helpen, de plant stond er treurig bij en uitte wel eens de wens te willen vertrekken uit mijn tuin. Maar enkele tijd later stond de plant er weer in volle glorie een plant te zijn.

Ik knipte maar eens wat takken eraf. De plant riep een paar maal ‘auwie!’, maar ook verwijdering van takken bleek niet genoeg straf om het kruid tot afscheid te nopen. Dit proces kabbelde zo een aantal jaren voort. De ongewenste plant stond nog steeds op mijn gazon. Pas toen ik na jaren de begroeiing bij de wortels vatte, hem in zijn volledigheid uit de grond trok en verbrandde in de open haard, pas tóen heb ik warempel nooit meer wat van hem gehoord.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Eva (cc)

#Dezeweek | De #intocht

, door

COLUMN - @Buurtvader volgde #dezeweek de intocht van Sinterklaas op Twitter. En vergat even alle wereldproblematiek.

Vorige week zei ik nog dat ik nooit televisie keek. Daar moet ik toch op terug komen. Ik heb afgelopen zaterdag expres de intocht gekeken. Sterker nog: ik heb twee uur met een drukke trein gereisd om dat bij mijn ouders te kunnen doen. Ik heb zelfs mijn wekker gezet.

Het Sinterklaasfeest werd bij mij thuis altijd intensief gevierd. Schoenen zetten, zingen, tekeningen maken. In de pyjama met een bakje pepernoten Dag Sinterklaas kijken. De voorpret duurde vaak al weken, maar het mocht van mijn moeder altijd pas écht beginnen als de intocht was geweest. Dit werd vaak beperkt tot de intocht op televisie. In mijn herinnering ben ik eenmaal daadwerkelijk aanwezig geweest bij een intocht. Toen heb ik de oogballen uit mijn kassen gehuild, dat was niet voor herhaling vatbaar.

Nog altijd kijk ik de optocht en nog altijd stop ik pas pepernoten in mijn mond als de goedheiligman zijn voeten op Nederlandse aarde heeft gezet. Bij het kijken hoe de Sint dat dit jaar in Roermond deed, hield ik Twitter in de gaten.

De organisatie van de intocht had geprobeerd mensen via Twitter op de hoogte te houden van ontwikkelingen. Het lijkt er echter op dat ze het wachtwoord van het account waarmee ze dat deden zijn kwijtgeraakt. De laatste tweet die het account de lucht in slingerde was namelijk op 4 oktober. Gelukkig zit de Sint zelf nog op Twitter, net als enkele pieten en hulpsinterklazen. Alsof dat nog niet genoeg was, twitterde de rest van intochtkijkend Nederland ook wat er gebeurde. Ik herkende twee trends. Pieten herkennen, of semi-komisch reageren.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een digitale muilpeer verkopen

, door

COLUMN - Onze nieuwe blogger Peter Buurman (ook bekend als @Buurtvader) zal voortaan berichten over Twitter en ander nieuws van het interwebs. Vandaag: tweeps die elkaar in de digitale haren vlogen, en wat hun basisschooljuf daar van zou vinden.

Zondag is voor mij een dag van niks. Vaak word ik belachelijk laat wakker, speel ik de hele dag Rollercoaster Tycoon en hoef ik ’s avonds niet eens mijn pyjama aan te trekken omdat ik die heel de dag niet uitgetrokken heb. Op zo’n dag kan een klein verzetje al het hoogtepunt zijn. Afgelopen zondag had ik zo’n hoogtepuntje, een twitfittie tussen Kluun en Robert Engel.

Kluun kent men wel, schrijver van onder andere de verfilmde bestseller Komt een vrouw bij de dokter. Inmiddels verworden tot een publiek figuur, want hij wordt bijvoorbeeld uitgenodigd bij Voetbal International om daar over voetbal te praten. Robert Engel schrijft ook,  voor verscheidene weblogs. Veel mensen kennen hem waarschijnlijk niet. Ik las eerder hoe hij (uiterst subjectief) beschreef hoe zijn vrouw in de maling genomen werd door een aantal onzuivere bankenknapen. Engel blogt, doceert bloggen en tweet een hoop, maar wordt beduidend minder gevolgd. Om een verschil in cijfers aan te geven: Kluun heeft een kleine vijftigduizend volgers. Robert Engel ongeveer één zestigste daarvan, iets meer dan achthonderd.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Brian Birke (cc)

Hyperrealistisch

, door

COLUMN - ‘Wat het nieuws op tv biedt, is twitter met een half uur vertraging,’ verzuchtte iemand in alle vroegte. Hij had gelijk. Alle feiten, alle beelden die ik afgelopen nacht op tv voorbij zag komen over de vernieling die de orkaan Sandy in het noordoosten van de VS aanrichtte, had ik al via twitter gezien.

‘Gut, hebben ze dat nu pas door?’ dacht ik toen CBS meldde dat het zeewater een metrostation in gutste. En die foto van een kolkende rivier waarin auto’s dobberden – een paar uur eerder was daar nog een straat geweest – kende ik ook allang.

Oude media raken niet moe te benadrukken dat het tempo waarmee nieuws zich over Twitter verspreidt, betekenen dat feiten niet van rumoer worden gescheiden, en onzinverhalen zich ongecontroleerd voortplanten. Zelf merk ik daar weinig van: er is altijd ergens wel iemand die een verhaal controleert, zodat fouten uiteindelijk sneller worden rechtgezet dan in de traditionele media.

Dat was ook vannacht het geval. De paar ongecontroleerde geruchten die werden neergepend – de beursvloer van New York zou onder water staan, of de gangen van de subway stroomden vol – werden binnen een paar minuten al tegengesproken en ingetrokken. En dat die foto van die haai in een straat ergens in New Jersey vals was, had iedereen gerust door, maar hij was simpelweg te leuk om hem niet verder te verspreiden.

Foto: pixelant (cc)

Vuilnisbakjournalistiek: welke tweets gooien politici weg?

, door

DATA - Waarin de auteur Jan Dijkgraafiaanse vuilnisbakjournalistiek bedrijft en kijkt wat onze politici aan tweets hebben weggegooid.

,,Beste Mark, 0,2% belasting over vermogen boven 125.000 € levert 300 mln op. Wil je de chronisch zieken met rust laten? http://t.co/SRYWcqr’’. Was getekend, Diederik Samsom op 30 augustus 2011. Althans, deze tweet werd meteen ook weer gedelete op 30 augustus 2011.

Een echt spannende tweet is het niet, maar waarom is deze naar de digitale prullenbak verwezen? Was Samsom bang voor de factcheckers van NRCNext? Of leek de tweet uiteindelijk niet zo opportuun?

De tweet is een van de ruim 90.000 weggegooide tweets die onlangs door mijn digitale brievenbus schoven. Ze zijn afkomstig van politwoops, die niet alleen alle politieke tweets bewaart, maar ook bijhoudt of en wanneer er tweets verdwijnen (dus u bent gewaarschuwd, beste politicus). Ik heb me de afgelopen dagen suf geprakkiseerd over wat ik hier nu mee moet. Er zit meer in dan ik eruit zo een-twee-drie uit kan halen, maar als er echt iets in zit, dan is het goed verstopt. Kijk even mee.

Met zo’n dataset kun je allereerst aardige overzichtjes maken. Wie delete er het meest? Dat is duidelijk. Met stip op 1 is dat Gertjan Seegers van de ChristenUnie. Hij komt 4195 keer voor in de database. Remco Dijkstra (VVD, 1139 tweets) en Carel Bruring (GroenLinks, 884) volgen op enige afstand.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Playing Futures: Applied Nomadology (cc)

Ceci n’est pas une feestje

, door

COLUMN - Waarin de auteur probeert uit te leggen waarom het onzin is om media (of het nu social media of traditionele media zijn) de schuld van de ravage in Haren in de schoenen te schuiven.

Eerst was het een social media-hype. Toen het rellen werden, waren de traditionele media al snel de hoofdschuldigen. Tenminste, dat vonden zij van de social media. En Sjors Fröhlich (waar kwam die ineens vandaan?) vond het ook. Als de traditionele media zich nergens mee bemoeid hadden, dan was er niks aan de hand geweest.

Dat is misschien zo. Maar je kunt je wel afvragen waarom de traditionele media zich ermee gingen bemoeien. Het is niet de schuld van de traditionele media dat de traditionele media het zo interessant vonden dat de traditionele media het niet meer konden negeren.

Net zoals de meeste mensen staan ook de mensen die deel uit maken van de traditionele media midden in het hedendaagse leven. En maken ook zij van de traditionele media gebruik van sociale media. De mensen van de traditionele media twitteren en facebooken dat het een lieve aard heeft, gebruiken het als bron en proberen er hun waren mee te slijten. Het NRC gebruikt Twitter zoals nieuwsprogramma’s sinds jaar en dag de man van de straat gebruiken: om iets te kunnen zeggen over nieuws als er nog niets over te zeggen valt. De mensen van de traditionele media weten hoe de social media werken en begrijpen heus wel dat een uitnodiging op Facebook waar twintigduizend man zich voor hebben aangemeld terwijl ze eigenlijk niet zijn uitgenodigd, geen nieuws is.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende