Sinds het kabinet viel is een waar circus onstaan over welke onderwerpen nu 'controversieel' zijn of niet: de kilometerheffing, AOW-leeftijd, de JSF. De ene partij wil zoveel mogelijk voorstellen bespreken, de andere liever helemaal niets. Controversieel zijn in principe alleen voorstellen waarvan verwacht mag worden dat ze met een ander kabinet een andere uitkomst zouden hebben. Vreemd genoeg werden ook voorstellen om de kindersterfte aan te pakken controversieel verklaard. Een probleem dat een aanpak verdient: met een sterfte van 1 op de 100 geboorten scoort Nederland twee keer zo slecht als bijvoorbeeld Spanje en Luxemburg. Terecht trekt Kamerlid Khadija Arib van de PvdA hierover aan de bel bij minister Klink. Sommige voorstellen kosten veel geld en zijn daarom controversieel, andere voorstellen kosten weinig. Sterker nog: als bevallen in het ziekenhuis standaard zou worden levert dat zelfs een kostenbesparing op. Het is voor een aantal van de controversieel verklaarde voorstellen moeilijk voor te stellen dat zij bij een ander kabinet niet uitgevoerd zouden worden. Maar de kans dat Arib met dit slotoffensief iets kan bereiken is waarschijnlijk klein, omdat de Kamer eerder al tegen stemde en de situatie sindsdien niet lijkt veranderd.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Naast een reductie van het aantal ministeries, wil GroenLinks het aantal kamerleden reduceren van 150 naar honderd. En de Eerste Kamer afschaffen. Daarmee zou het aantal politici dat de regering controleren reduceren van 225 naar honderd.
Ik wil twee opmerkingen maken bij het voorstel om het aantal kamerleden te reduceren: het relatief lage aantal kamerleden dat Nederland al heeft in vergelijkend perspectief en het effect op de diversiteit van de kamer.
Er is een sterke lineaire correlatie tussen het aantal kamerleden in het Lager Huis dat een land heeft en het aantal inwoners. Zoals in dit figuur te zien is, geldt voor alle landen in de Europese Unie: kleine landen hebben kleinere Lagere Huizen en grotere landen hebben grotere Lagere Huizen. Alleen in de kleinste Europese landen hebben kamers die kleiner zijn dan 102 leden: Estland, Letland, Slovenie, Malta, Luxemburg en Cyprus hebben allemaal minder dan drie miljoen inwoners. Bij de middelgrote landen is er grote variatie: de kleinste Lager Huizen zijn in Litouwen, Belgie en Nederland. Maar Hongarije, een land met net meer dan tien miljoen inwoners heeft 386 Kamerleden in hun unicamerale parlement. Bij de middelgrote landen valt überhaupt op: als zij eenkamer stelsel hebben hebben ze gemiddeld meer kamerleden in het Lager Huis dan als zij een twee kamerstelsel hebben (208 tegen over 169). Daarna is de relatie lineair: grote landen krijgen steeds grotere kamers. Gemiddeld vertegenwoordigt een lid van een Europees Parlement zo’n 49,252 stemmer. Als we dat in Nederland ook zouden doen zou het aantal kamerleden niet verlaagd moeten worden naar honderd leden, maar verhoogt naar 322 leden (meer dan een verdubbeling). Als we kijken naar landen met een unicameraal stelsel en meer dan drie miljoen inwoners zouden we zelfs aan 529 leden moeten denken (wat meer dan een verdrievoudiging is).
En dan diversiteit. Een reden om een groot parlement te hebben is omdat minderheden daar beter in vertegenwoordigd worden: meer parlementariers betekent dan meer ruimte voor vrouwen en meer allochtonen. Maar ook ruimte voor Friese of boerenvertegenwoordigers. Als we kijken naar de verkozen kandidaten per partij (zonder voorkeursstemmen en ministersbenoemingen) is dit echter niet helemaal waar. Het aantal vrouwelijke kamerleden is onder deze restricties bij 150 leden 55 (37%). Bij honderd leden zou dat 38 leden zijn. Een verbetering. Er zouden meer vrouwen in een kleinere kamer zitten. Bij etnische minderheden is de verhouding net anders: elf kamerleden met een niet Nederlandse achtergrond bij 150 leden (7%) en vijf leden bij een kamer van honderd leden. Daarbij valt het aantal kamerleden met een diverse achtergrond dus iets naar beneden.
Twee weken geleden schreef ik een stuk over de complimenten die toenmalig minister Guusje ter Horst meende te hebben ontvangen van de Tweede Kamer over aangaande het privacybeleid. Dit voerde zij op als verdediging bij het ontvangen van de Big Brother Award. Die complimenten waren er niet. Maar er bleek een misverstand te zijn. Er waren namelijk twee vergaderingen met de Tweede Kamer op dezelfde dag met nagenoeg hetzelfde onderwerp. Dus moest ik wachten op het tweede verslag om werkelijk de uitspraak te kunnen toetsen.
Dat verslag verscheen vorige week (fijn toch, zo’n trage bureaucratie waar je als burger meer dan een maand moet wachten om inzicht te krijgen in wat er werkelijk gebeurt).
Nu ik ook het andere verslag gelezen heb, blijft de conclusie echter hetzelfde: Minister ter Horst heeft geen complimenten ontvangen voor “de manier waarop wij met die balans tussen veiligheid en privacy omgaan“. De enige complimenten die zij en haar collega minister Hirsch Ballin ontvingen waren voor het overnemen van het voorstel voor het instellen van een meldingsplicht voor datalekken en voor het schrijven van hun reactie bij het rapport van de commissie Brouwer.
Deze uitspraak van de PvdA komt nog het meest in de buurt van een compliment:
“de PvdA-fractie staat in grote lijnen achter het standpunt van het kabinet. De minister neemt veel over van wat de commissie heeft voorgesteld en besproken, zoals het richtinggevend kader. Dat waarderen wij zeer, maar voor sommige punten vragen wij extra aandacht”
Leest u gerust ook zelf het verslag er op na om te zien of ik misschien zaken onbewust genegeerd heb.
Als u in privacy geïnteresseerd bent moet u eigenlijk sowieso dit verslag lezen. Dat maakt namelijk nogmaals duidelijk waar de partijen staan. CDA en VVD helemaal op de lijn van opofferen van alle privacy voor de veiligheid (over zaken als EPD en EKD wordt wonderlijk gezien niet gesproken).
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
[qvdd]
“Er zal genoeg op me afkomen. En ik ga mijn verleden nog maar eens overdenken. Misschien leidt dat zelfs wel tot een roman.”
Jan Marijnissen is niet bang voor een zwart gat nu hij definitief niet terugkeert in de Tweede Kamer. De vraag is natuurlijk of hij voortaan ook een blokje omloopt als hij een camera ziet.
Update (24-2-2010 08:00): Onderstaande tekst is misschien te voorbarig geweest omdat er nog een ander debat op dezelfde dag was met als onderwerp WBP. Maar daar is het verslag nog niet van verschenen.
Een klein beetje gefrustreerd schrijf ik dit stuk. Waarom? Omdat het onderwerp van dit stuk sinds dit weekend geen minister meer is en dus niet meer aangesproken kan worden.
Waar gaat het dan over? Over de volgende uitspraak van voorheen Minister van Binnenlandse Zaken, Guusje ter Horst uit haar brief naar aanleiding van het ontvangen van de Big Brother Award 2009:
“Als minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties ben ik onder meer verantwoordelijk voor de Grondwet, maar ook – samen met mijn collega van Justitie – voor de veiligheid in ons land. Uitgerekend deze week voerden wij in de Tweede Kamer een discussie over de balans tussen veiligheid en privacy. In dat debat kregen minister Hirsch Ballin en ik waardering, zowel van de regeringspartijen als van de oppositie, over de manier waarop wij met die balans tussen veiligheid en privacy omgaan. En ik denk dat een representatieve steekproef onder alle Nederlanders een zelfde beeld zou opleveren.”
En dat blijkt (afhankelijk van je leeftijd) een vuile leugen of een foutieve representatie van de waarheid te zijn.
Maar dat weten we pas sinds gisteren. Toen verscheen namelijk het verslag van het genoemde debat.
Nergens staat ook maar iets dat lijkt op waardering op het punt van balans tussen veiligheid en privacy. Niet van de coalitiepartijen, niet van de oppositiepartijen?
Lijstjes en grafiekjes prikken politieke praatjes mooi door. Uit het fraaie overzicht van Steeph over het stemgedrag van partijen over privacygevoelige onderwerpen, blijkt dat bij D66 tussen woord en daad een flink gat gaapt. De privacybarometer maakt in één klap inzichtelijk dat je voor privacybescherming niet bij het CDA moet zijn.
Nu is er ook een overzicht van hoe verschillende partijen met veiligheid omgaan, vaak de bron van veel privacy-problemen. In het hoofdstuk De Politieke Strijd Om Veiligheid in het boek Omstreden ruimte: over de organisatie van spontaniteit en veiligheid (Jaarboek TSS, Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken) heeft een aantal auteurs zich vastgebeten in de verkiezingsprogramma’s sinds 1946.
Ondanks dat de Nederlandse burger zich steeds veiliger voelt en ook steeds veiliger is, is openbare orde inmiddels hét verkiezingsthema geworden. De VVD begon zich eind jaren zeventig als eerste op te profileren. De middenpartijen volgden in de jaren tachtig. Onder de partijen bestaat consensus dat veiligheid een groot goed is dat door de overheid gegarandeerd moet worden.
Daarna lopen de lijnen uiteen. De onderzoekers brengen de partijen onder in twee groepen, die de links-rechts verdeling achter zich laat. De eerste groep is van de strict fathers ‘die een wereld vol gevaren waarneemt en de orde wil handhaven door krachtig in te grijpen, ons allemaal dwingende regels op te leggen en ons onmiddellijk willen straffen bij een overtreding’. De andere groep is die van de nurturing parent ‘die uitgaat van de goede wil van iedereen en die mensen wil stimuleren de eigen verantwoordelijkheid waar te maken door ruimte te scheppen voor spontane ontwikkeling en zelfregulering.’
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De wet op de architectentitel moet broodnodig aangepast worden. Althans, dat vindt “de politiek” (of misschien eerder de lobby-vereniging van architecten). Ik geef u de inleiding van dit dossier:
“Handhaving van de vakbekwaamheid van architecten, stedenbouwkundigen, tuin- en landschapsarchitecten en interieurarchitecten draagt bij aan een hoogwaardige dienstverlening op die gebieden en past in het streven naar een innovatieve, concurrerende en ondernemende economie.”
Mooie woorden toch? Maar vervang voor de gein “architecten” eens door “economen” of “laboranten” of “uitvinders”. Dan kan verandert er niet zoveel. Allemaal beroepen die ook belangrijk zijn. Sterker nog, je zou ook gewoon “straatveger” kunnen invullen. Want een goede straatveger zorgt voor een schone omgeving en dat helpt bij een goed gemoed en dat komt de productiviteit van het hele land ten goede.
Afijn, de strekking van mijn betoog is eigenlijk: waarom moet de politiek zich bezighouden met wetgeving rondom het mogen voeren van de titel “architect”? Welke toegevoegde waarde heeft dit? Waarom is dit een taak van de overheid? Waarom wel wetgeving voor architecten en niet projectmanagers. Je moest eens weten hoeveel economische schade er aangericht wordt door mensen die lichtzinnig de titel “projectmanager” op hun kaartje hebben gezet.
Waarom is het niet voldoende dat mensen en instanties die van doen hebben met architecten zoals bij veel andere zaken gewoon vragen om een CV en referenties? De juiste papieren moeten daar op staan en zonder ervaring krijg je toch geen grote klussen.
“…en voorzitter, volgens mij liegt de staatssecretaris daarover….”
Aldus het SP kamerlid Gesthuizen gisteravond in het debat over de postmarkt.
Maar normaal gesproken hoort er dan een motie van wantrouwen te volgen. Dat gebeurde echter niet. Het debat eindigde daarmee in verwarring.
Een fout van een junior kamerlid of een teken van de verloedering van de omgangsvormen in de Tweede Kamer?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
