Jose Mourinho is de grootste vijand van Geert Wilders

Het tribale denken in Nederland Soms helpt het voor de nuchtere analyse om eens te kijken hoe anderen tegen je aankijken. Dat geldt ook voor regeringen. Zo vinden iedereen buiten Italië Silvio Berlusconi een witteboordencrimineel en waren de enige mensen buiten het Midwesten van de VS die George Bush jr. geen imbeciel vonden te vinden op Het Vrije Volk. Op dit moment kan zoiets ook gezegd worden over Nederland: alleen een groot deel van de Nederlanders vindt de PVV geen extreem-rechtse partij. De vraag is dan of zoveel Nederlanders er extreem-rechtse ideeën op nahouden. Het geijkte antwoord daarop is op dit moment: "Nee." Volgens dat discours protesteert de PVV-kiezer tegen de mondialisering en de onzekerheden die dat met zich meebrengt. De PVV-stemmer wil in een veilige, rustige wijk wonen met in een huis met een tuin erachter betaald met een baan met een vast contract, dat eindigt bij 65 (of het liefst iets eerder). De anti-islamretoriek van Wilders is bijzaak, getuige ook het succes van de partij in gebieden waar helemaal niet veel moslims wonen. Akkoord, PVV'ers houden niet van immigranten, want die brengen rommeligheid met zich mee. Maar het zijn in overgrote meerderheid geen harde islambestrijders die kwistig met aanstootgevende soera's rondstrooien.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.