Geen bal op TV | De Grens

De Grens is het beste televisieprogramma in tijden. En presentator Tommy Wieringa is een revelatie. Zo. Weet u dat ook weer. Op 11 september 2001 heb ik de hele avond als gehypnotiseerd gekeken naar twee torens die in elkaar stortten. Keer op keer stonden ze brandend overeind en keer op keer zegen ze ineen. Kelly die van de 15-meter-schans sprong, had hetzelfde effect op me. Murw ging ik naar bed. Hoe moest het ooit nog goed komen met de wereld? Hoe konden we hier ooit bovenop komen? 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van etnische profilering naar etnische zuivering?

Tommy Wieringa eindigt zijn column over het protest van Wilders tegen de benoeming van Achmed Marcouch als burgemeester van Arnhem met:

De vraag die voorligt is deze: welk principiële bezwaar heeft Geert Wilders nog tegen de route die leidt van etnische profilering naar etnische zuivering?

En passant verwijst hij ook nog naar een artikel in het Tijdschrift voor Criminologie waarin wordt aangetoond dat het hebben van een strafblad minder nadelig is voor de kans op een baan dan je etnische afkomst. Dat werkgevers etnisch profileren wisten we al wel, maar dat werkgevers zo ver gaan om delinquenten te verkiezen boven allochtonen zonder smetje is nieuw.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tommy Wieringa ? Caesarion

Cover van Caesarion (Beeld van site Wieringa)

Is het wel gerechtvaardigd om het nieuwste werk van een kunstenaar te beschouwen tegen de standaarden van het voorgaande, dat hem in één klap op de kaart zette? Dat is de vraag die rijst bij het verschijnen van de vijfde roman van Wieringa, Caesarion.

De verwachtingen die Caesarions voorganger, Joe Speedboot, had geschapen waren enorm. In dat boek was alles perfect: de personages ontroerden, het bijna on-Nederlandse verhaal verraste en deed denken aan de manier waarop een beroepsverteller als John Irving zijn werk neerzet. De lyrische stijl paste goed bij het verhaal en ontspoorde nergens. Kortom, een boek waartegen niemand zijn nieuweling graag afgezet ziet.

Het lijkt er dan ook sterk op dat Tommy Wieringa heeft geprobeerd onder de loodzware en verplichtingen scheppende erfenis van Joe Speedboot uit te komen. Des te ironischer is het dat het juist in Caesarion duidelijk wordt dat sommige invloeden onafschudbaar zijn.

Erosie en indolentie
Grauwheid domineert het eerste deel van het boek, waarin Ludwig Unger terugkeert naar het dorp waar hij een tijd met zijn moeder Marthe woonde. Reden van terugkomst: het overlijden van Warren Feldman, die het als zijn levenswerk beschouwde de kliffen van Kings Ness te beschermen tegen de onafgebroken invloed van de beukende zee en wind.

‘Niemands meester, niemands knecht’

LONGREAD - Erg leesbare Kousbroeklezing 2015 van Tommy Wieringa over de doorgeschoten controlestaat, met daarin een aardig woordje voor zij die menen dat we wat dat betreft niks te vrezen hebben:

Het moet aangenaam zijn om er een rotsvast vertrouwen in te hebben dat het zo ver niet zal komen, dat de overheid jouw welzijn permanent in het oog houdt en er niet op uit is om je kwaad te doen, je te vernietigen zelfs; wie zo denkt mag zichzelf waarlijk onhistorisch noemen. Een wezen van een dag, behept met hetzelfde stompzinnige vertrouwen dat Voltaire had toen hij na de revolutie zei: ‘Door mijzelf aan allen te geven, geef ik mij aan niemand.’ De recente geschiedenis is aan je voorbijgegaan, gaskamers en kapmessen, genocides en tirannieën beschouw je hooguit als vergissingen van het verleden. Je vertrouwt erop dat in het politiek gematigde klimaat waarin je leeft geen fouten worden gemaakt, niet ten nadele van jou in elk geval, jij hebt niets te verbergen, je leven is een open boek; in feite is je goedgelovigheid te wijten aan een volslagen gebrek aan verbeelding.

[…]

En hoe volledig is de disciplinering geslaagd met een burger die de onafgebroken inspectie begroet met een wezenloos ‘ik heb toch niets te verbergen’! Zijn conditionering is een ongekend succes: de moderne mens is een gelukkige slaaf met een slaafs geluk. Zijn individualiteit is teruggebracht tot een consumentenhouding en zijn vrijheid tot een ruilobject.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.