Was mijn achterstand m.b.t. de kamerstukken aan het inlopen toen ik dit stuk tegen kwam. Is alweer van november. Betreft het verslag van de coördinator voor terrorismebestrijding van de EU dhr Gilles de Kerchove. Ik haal daar even het volgende stuk uit naar voren: "6. Informatiebeheer en gegevensbescherming. De zaak Zazi in de VS toont aan hoe het verzamelen van gegevens een doeltreffend instrument kan zijn in onderzoeken in het kader van terrorismebestrijding. Gefragmenteerde verzoeken om nieuwe maatregelen voor gegevensbescherming zonder enige toelichting op een onderliggende strategie hebben echter geleid tot indianenverhalen over een geheim Big Brother-plan. Het echte probleem was dat we geen plan hadden. We moeten een strategie bedenken voor het verzamelen van alle gegevens die we nodig hebben, maar om redenen van bescherming van de privacy mogen het alleen gegevens zijn die noodzakelijk zijn. De voorgestelde conclusies van de Raad zijn een grote stap in de goede richting voor de verwezenlijking hiervan, omdat er een methodologie in wordt uiteengezet die ervoor zorgt dat de besluiten over beheer en uitwisseling van gegevens worden genomen op een coherente, professionele, efficiënte, kosteneffectieve, verantwoordelijke en begrijpelijke wijze." Mooi ambtelijke taal. Maar het verhult twee ernstige punten.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dit is een gastbijdrage van Dimitri Tokmetzis. Het is ook te lezen op zijn eigen blog.
President Obama was vorige week boos. De veiligheidsdiensten hadden gefaald om de bomonderbroekterrorist tegen te houden voordat hij in het vliegtuig kon komen. Er lag genoeg informatie verspreid over verschillende overheidsdiensten, maar niemand kon die samensmelten tot bruikbare kennis waarop gehandeld kon worden.
Connecting the dots, blijkt telkens weer het probleem te zijn: 9/11, Van Gogh en nu weer. Maar kunnen we de ‘puntjes’ wel ‘verbinden’? Nee. Er vinden altijd fouten of ongelukken plaats op systemisch niveau. En geconfronteerd met een enorme hoeveelheid variabelen is de toekomst niet meer te voorspellen, hoe goed je voorspellende modellen ook zijn.
Volgens de regels van de Normal Accident Theory zijn grote en kleine ongelukken niet te voorkomen. Sterker nog, ze zijn onvermijdelijk. De Amerikaanse organisatiedeskundige Charles Perrow onderzocht het bijna-catastrofale ongeluk in de nucleaire reactor van Three Mile Island, in 1979 in Pennsylvania, Verenigde Staten. De nucleaire kern raakte oververhit toen het koelwater plotseling wegstroomde. Het defect bleek een kapotte leiding te zijn. Hoewel de veiligheidsvoorschriften duidelijk waren en het personeel kundig was, trad er een cascade aan fouten op die tot de bijna-ramp leidde. Zo werd het personeel overspoeld met – vaak tegenstrijdige – informatie.
Het inmiddels aangetoond dat mensen met een sterke overtuiging alle feiten die niet voldoen aan die overtuiging uit hun geheugen verdringen. En dat gaat al helemaal op in de politiek.
Maar zover als Rudy Giuliani in dit interview gaat, doet je mond laten openvallen. Bedenk dat hij burgemeester was ten tijde van 9/11.
Oh, u dacht dat dit een incident was? Per ongeluk?
Lekker naïef van u.
Dit is namelijk gewoon de nieuwe oude Republikeinse tactiek. Herhaal het vaak genoeg en iedereen gaat je geloven. Net als toen driekwart van de Amerikanen geloofde dat Irak kernwapens had.
Nog een incident zegt u?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wilders’ partij is geïnfiltreerd door HP/De Tijd. Met veel gevoel voor drama zegt Karen Geurtsen, de gelukkige journaliste: “Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden.” Het doel van de infiltratie was om te bepalen hoe gevaarlijk de PVV nou écht is. Dat dit doel niet overeenkomt in het verhaal waar het tijdschrift mee naar buiten komt zegt eigenlijk al genoeg: ze heeft niets noemenswaardigs gevonden. Dan maar een relletje over een non-issue, moeten ze bij het tijdschrift hebben gedacht. Er moeten immers blaadjes verkocht worden, en Wilders zal vast wel mee willen werken om dit verhaal ten volle uit te melken.
En inderdaad, Wilders grijpt het aas. Hij laat de Telegraaf optekenen: “Het idee dat je blijkbaar zo makkelijk kan infiltreren, ook met ergere bedoelingen en bij me in de buurt kan komen geeft wel een onveilig gevoel“. Wilders zegt te gaan overleggen met de landelijke coördinator terrorismebestrijding.
Ik vraag me af waarom. Is de partij van Wilders niet zelf verantwoordelijk voor het aannemen van stagiaires? Volgens Geurtsen was een simpele Google-zoektocht voldoende geweest om haar te “ontmaskeren”. Dat dat niet gebeurd is zegt meer over het personeelsbeleid van de PVV dan de instantie die de mensen in de omgeving van Wilders moet screenen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“Liever vrij en weerbaar dan verschuilend in angst”
Benno Baksteen, de grootste vaderlandse TV-piloot, zat gisteravond bij #penw tegenover SBS-inbreker Alberto Stegeman. Het onderwerp: de veiligheid op Schiphol. Baksteen stelde dat extra geld voor veiligheid op luchthavens enkel leidt tot schijnveiligheid. Bodyscanners lossen niet (alles) op. Bovendien moeten we ons niet gek laten maken door de angst die terroristen ons juist willen aanjagen. Verstandige genuanceerde woorden van Baksteen, classic master. Stegeman daarentegen vatte het totaal niet en bleef, geheel des Tijdsgeests, opgefokt paniek zaaien. Maar als luchtreizende burger heb ik toch meer vertrouwen in de visie van (oud-)piloten als Baksteen dan in (sensatie-)journalisten als Stegeman. Een kwestie van verschil in observatie- en analysevermogen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
