Was mijn achterstand m.b.t. de kamerstukken aan het inlopen toen ik dit stuk tegen kwam. Is alweer van november. Betreft het verslag van de coördinator voor terrorismebestrijding van de EU dhr Gilles de Kerchove. Ik haal daar even het volgende stuk uit naar voren: "6. Informatiebeheer en gegevensbescherming. De zaak Zazi in de VS toont aan hoe het verzamelen van gegevens een doeltreffend instrument kan zijn in onderzoeken in het kader van terrorismebestrijding. Gefragmenteerde verzoeken om nieuwe maatregelen voor gegevensbescherming zonder enige toelichting op een onderliggende strategie hebben echter geleid tot indianenverhalen over een geheim Big Brother-plan. Het echte probleem was dat we geen plan hadden. We moeten een strategie bedenken voor het verzamelen van alle gegevens die we nodig hebben, maar om redenen van bescherming van de privacy mogen het alleen gegevens zijn die noodzakelijk zijn. De voorgestelde conclusies van de Raad zijn een grote stap in de goede richting voor de verwezenlijking hiervan, omdat er een methodologie in wordt uiteengezet die ervoor zorgt dat de besluiten over beheer en uitwisseling van gegevens worden genomen op een coherente, professionele, efficiënte, kosteneffectieve, verantwoordelijke en begrijpelijke wijze." Mooi ambtelijke taal. Maar het verhult twee ernstige punten.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dit is een gastbijdrage van Dimitri Tokmetzis. Het is ook te lezen op zijn eigen blog.
President Obama was vorige week boos. De veiligheidsdiensten hadden gefaald om de bomonderbroekterrorist tegen te houden voordat hij in het vliegtuig kon komen. Er lag genoeg informatie verspreid over verschillende overheidsdiensten, maar niemand kon die samensmelten tot bruikbare kennis waarop gehandeld kon worden.
Connecting the dots, blijkt telkens weer het probleem te zijn: 9/11, Van Gogh en nu weer. Maar kunnen we de ‘puntjes’ wel ‘verbinden’? Nee. Er vinden altijd fouten of ongelukken plaats op systemisch niveau. En geconfronteerd met een enorme hoeveelheid variabelen is de toekomst niet meer te voorspellen, hoe goed je voorspellende modellen ook zijn.
Volgens de regels van de Normal Accident Theory zijn grote en kleine ongelukken niet te voorkomen. Sterker nog, ze zijn onvermijdelijk. De Amerikaanse organisatiedeskundige Charles Perrow onderzocht het bijna-catastrofale ongeluk in de nucleaire reactor van Three Mile Island, in 1979 in Pennsylvania, Verenigde Staten. De nucleaire kern raakte oververhit toen het koelwater plotseling wegstroomde. Het defect bleek een kapotte leiding te zijn. Hoewel de veiligheidsvoorschriften duidelijk waren en het personeel kundig was, trad er een cascade aan fouten op die tot de bijna-ramp leidde. Zo werd het personeel overspoeld met – vaak tegenstrijdige – informatie.
Het inmiddels aangetoond dat mensen met een sterke overtuiging alle feiten die niet voldoen aan die overtuiging uit hun geheugen verdringen. En dat gaat al helemaal op in de politiek.
Maar zover als Rudy Giuliani in dit interview gaat, doet je mond laten openvallen. Bedenk dat hij burgemeester was ten tijde van 9/11.
Oh, u dacht dat dit een incident was? Per ongeluk?
Lekker naïef van u.
Dit is namelijk gewoon de nieuwe oude Republikeinse tactiek. Herhaal het vaak genoeg en iedereen gaat je geloven. Net als toen driekwart van de Amerikanen geloofde dat Irak kernwapens had.
Nog een incident zegt u?
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Wilders’ partij is geïnfiltreerd door HP/De Tijd. Met veel gevoel voor drama zegt Karen Geurtsen, de gelukkige journaliste: “Ik had hem kunnen doden. Ik had hem zelfs tientallen keren kunnen doden.” Het doel van de infiltratie was om te bepalen hoe gevaarlijk de PVV nou écht is. Dat dit doel niet overeenkomt in het verhaal waar het tijdschrift mee naar buiten komt zegt eigenlijk al genoeg: ze heeft niets noemenswaardigs gevonden. Dan maar een relletje over een non-issue, moeten ze bij het tijdschrift hebben gedacht. Er moeten immers blaadjes verkocht worden, en Wilders zal vast wel mee willen werken om dit verhaal ten volle uit te melken.
En inderdaad, Wilders grijpt het aas. Hij laat de Telegraaf optekenen: “Het idee dat je blijkbaar zo makkelijk kan infiltreren, ook met ergere bedoelingen en bij me in de buurt kan komen geeft wel een onveilig gevoel“. Wilders zegt te gaan overleggen met de landelijke coördinator terrorismebestrijding.
Ik vraag me af waarom. Is de partij van Wilders niet zelf verantwoordelijk voor het aannemen van stagiaires? Volgens Geurtsen was een simpele Google-zoektocht voldoende geweest om haar te “ontmaskeren”. Dat dat niet gebeurd is zegt meer over het personeelsbeleid van de PVV dan de instantie die de mensen in de omgeving van Wilders moet screenen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Liever vrij en weerbaar dan verschuilend in angst”
Benno Baksteen, de grootste vaderlandse TV-piloot, zat gisteravond bij #penw tegenover SBS-inbreker Alberto Stegeman. Het onderwerp: de veiligheid op Schiphol. Baksteen stelde dat extra geld voor veiligheid op luchthavens enkel leidt tot schijnveiligheid. Bodyscanners lossen niet (alles) op. Bovendien moeten we ons niet gek laten maken door de angst die terroristen ons juist willen aanjagen. Verstandige genuanceerde woorden van Baksteen, classic master. Stegeman daarentegen vatte het totaal niet en bleef, geheel des Tijdsgeests, opgefokt paniek zaaien. Maar als luchtreizende burger heb ik toch meer vertrouwen in de visie van (oud-)piloten als Baksteen dan in (sensatie-)journalisten als Stegeman. Een kwestie van verschil in observatie- en analysevermogen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
