Iedere politicus die refereert aan de Wil van het Volk heeft gewoon geen goede argumenten. Dat volk bestaat niet. "Als we het luisteren naar burgers draaien gaan noemen, dan ga ik nog wel vaker draaien." Dat zei CDA-kamerlid Ger Koopmans vandaag in stand.nl (5.30), daags nadat zijn fractie een driedubbele axel maakte over de kilometerheffing. Maar de stem des volks, bekend onderdeel van het programma, zette Koopmans flink te kijk. Op twee na vonden de inbellende vrachtwagenchauffeurs, dames-op-leeftijd en dagelijkse filerijders het jammer dat die heffing er niet kwam. En wat Koopmans heftig ontkende is natuurlijk een feit: het CDA is bang om in de verkiezingstijd De Telegraaf als tegenstander te krijgen. En hoe goed die luisteren naar de Stem des Volks op de redactieburelen staat inmiddels wel vast.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Die peiling is niet alleen een ‘politieke manoeuvre’, zoals Danny Jouwe op Sargasso schrijft. Hij slaat ook nog eens nergens op. Die peiling is helemaal niet bedoeld om voor of tegen te produceren. En niet geschikt.
Volgens de de grootste krant van Nederland is de peiling zelfs misleidend ( Suggestieve peiling ergert ANWB-leden). ‘Dat de ANWB voorstander is van de heffing blijkt duidelijk uit de suggestieve vraagstelling,’ mailt Paul Volkerijk (echt) uit Alphen a/d Rijn aan de redactie. Dus maakt de krant zijn eigen peiling. Die is wel neutraal. ‘De vragen via De Telegraaf zijn veel objectiever,’ constateert Volkerijk tevreden.
Nu wil ik hier geen suggestieve uitspraken doen over de Telegraafpeiling, ik hecht er aan dat u uw eigen mening vormt. Bekijk en vergelijk daarom de screencasts van de Telegraaf en ANWB-peiling. Waarschuwing: na het zien van de laatste bent u volledig op de hoogte van alle ins en outs van de nieuwe wet.
Voor de ongeduldigen alvast een quote uit één van de peilingen (rara): ‘Wat vindt u van de kilometerheffing, is het vooral: een goed middel om het milieu te ontzien; een groene graaimachine van de overheid; een krachtig wapen tegen files; of iets anders?’
Een paar minuten stond het online, een header naar een nieuwtje van de Telegraaf. Een scabreus berichtje over Philips Freriks die, dronken van rode wijn en wenend om de laatste uitzending, slechts gehuld ‘in onderbroek en stropdas’ zijn eigen afscheidsfeestje verliet. Het nieuwtje van de Privé pagina van de Telegraaf verscheen in Google Nieuws, maar verdween toen weer. Onvindbaar. Nu blijft het slechts gissen. De url bestaat nog, maar leidt naar niets. Geen pagina’s in cache bij de hand, helaas. Stagiair over de schreef? Infiltrant bij de NOS? Metaroddelen!
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Hieronder volgt een gastbijdrage van Marc van Gestel.
In een slechts door een bureaulamp verlichte kamer van de Rijksrecherche staan een tafel en drie stoelen. Op een stoel zit Hans H. Hij was jarenlang in dienst van de AIVD en wordt ervan verdacht staatsgeheimen te hebben doorgespeeld aan De Telegraaf. Hij kijkt om zich heen en moet glimlachen. Uit alles – de kale bakstenen muren, de spiegelwand, de ouderwetse bandrecorder met twee microfoons – blijkt dat een stel rechercheurs met hulp van een paar doe-het-zelfwinkels uit alle macht hebben geprobeerd om een verhoorkamer uit Amerikaanse politieseries na te maken. Hij wedt met zichzelf dat achter de spiegelwand gewoon een betonmuur zit. Dan gaat de deur piepend open (hang- en sluitwerk van de Gamma, hoort Hans meteen) en komen rechercheur 1 en 2 de kamer binnen. Zij schuiven met veel stil acteren aan tafel.
“Zo,” zegt rechercheur 1. “Aflossing van de wacht.”
“Ja,” vult rechercheur 2 aan, “verhooruur nummero 6 alweer, met onze persoontjes als nieuwe verhoorders.”
Hans H. zwijgt.
Rechercheur 1 probeert het verhaal op gang te houden: “Ik zie in onze papieren dat je de eerste vier stellen rechercheurs huilend de kamer hebt doen uitvluchten, het volgende stel heeft tegen je bekend dat zij al jaren een piramidespel met de lief-en-leedpot van het politiebureau hebben gespeeld en het laatste stel heb je ingemaakt met strippoker.”
“Maar dat houdt vandaag dus op,” zegt nummer 2, terwijl hij een aantal objecten uit zijn zak haalt. “Wij zijn namelijk van de hoofdklasse van ondervragingsteams.” Hans kijkt nieuwsgierig naar de instrumenten die rechercheur 2 naast elkaar op tafel legt: een scalpel, een injectienaald, een potje vaseline, steriele gaasjes, rubberhandschoenen en een haak die nog door de Egyptenaren is gebruikt om uit overleden farao’s de hersens uit het hoofd te pulken. Hans kijkt bewonderend. Die laatste zag hij niet dagelijks.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Zie hier Micha Kat voor het hoofdkantoor van de Bilderberg Conferentie: een onopvallende doorzonwoning in Leiden, wie had dat gedacht? Kat is naar eigen zeggen “niet zomaar iemand, hij is een Telegraaf-journalist” en wel eentje die doorpakt en het (bewijs)materiaal vervolgens ook allemaal lekker 2.0 online gooit. Spannende jaw-dropping videobeelden voor de mensen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
