Een bijdrage van PJK van Publiekrecht en Politiek. Interessant optreden van de Minister van Justitie deze week in een debat over de ‘megaschikkingen’ in de bouwfraude. Enkele kamerleden vragen om een meer publieke bestraffing van bedrijven die zich schuldig maken aan fraude. De SP stelt voor deze niet langer te schikken, het CDA vraagt om een publieke schuldbekentenis van de bouwbedrijven voordat er een schikking wordt getroffen. De antwoorden van de minister zijn, naast behoorlijk wollig en onduidelijk (het valt wel mee met die klare taal van het kabinet), juridisch gezien behoorlijk vernieuwend. Volgens Opstelten is de schikking feitelijk een publieke schuldbekentenis. Althans: “dat vind ik wel, zo komt dat bij mij ook over”. Bovendien hoort het ook zo, want het is “gewoon straf” volgens de Minister. Gelukkig is er in de Kamer meer kennis van het strafrecht aanwezig dan in Vak K. De ervaren Justitiewoordvoerder De Wit kon de minister corrigeren. Opstelten probeert zich eruit te redden door te stellen dat het natuurlijk in juridische zin wel wat anders zit, maar dat de pers en de publieke opinie het heus als een totale schuldbekentenis zien.
Verhaal in het kort: hypotheekverstrekkers leverden broddelwerk waardoor duizenden mensen onnodig uit hun huis zijn gezet. Toezichthouders zien af van strafrechtelijke vervolging (stel je voor), maar komen wel tot een megaschikking van enkele miljarden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.