Closing Time | Stop That Train

https://www.youtube.com/watch?v=tGncel6qslI De aanstekelijk reggae hit (nummer drie in de hitparade in 1984) Stop That Train is dus een cover. Het origineel is van The Spanishtonians uit 1965. Het leuke van deze clip is dat het duo heeft plaatsgenomen in een treinstel van de NS waar indertijd zwart wit foto’s ingelijst aan de wand hingen van Nederlandse landschappen en (oude) gebouwen. Ook leuk zijn de dansmoves van het onvermoeibare duo , waarbij ik toch een associaties had met de oefeningen op de atletiekbaan: de skippings. Stop that train, I wanna get on My baby, she is leaving me now Stop that train, I wanna get on My baby, she is leaving me now 'Cause if you miss the train I'm on How did you know that I am gone? And you can hear the whistle blow five hundred miles  

Door: Foto: Ted (cc)

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | | Strange, I’ve Seen That Face Before (Libertango)  

, door

In de reeks Sargasso’s Zomerklassiekers vandaag Grace Jones, met haar uitvoering van Strange, I’ve Seen That Face Before. Het origineel is geschreven door de bandeonspeler Astor Piazzolla als tango.

Bij de  eerste tonen hoor je het al: drummer Sly Dunbar en bassist Robbie Shakespeare, onmiskenbaar. Dat kalme lome, hypnotiserende, pulserende ritme is het fundament van deze reggaeversie. Grace Jones schakelt moeiteloos van Engels naar Frans, als was het een chanson, en tussendoor speelt ze ook nog even op haar accordeon.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | Ma And Pa

, door

Wat zal het zijn, een jaar of tien geleden, verbleef ik, ergens in Nederland, in de provincie, in een hotel. Ik was daar alleen en ’s avonds dronk ik nog een glas in de hotelbar, ik was de enige gast daar, ik las daar mijn boek, lekker rustig. Maar net toen ik bezig was met mijn laatste bladzijdes en mijn laatste slokjes, passeerde in het trappenhuis een gezelschap van wat oudere heren waarvan een stel een gitaarkoffer droeg. Een van de heren knikte even naar mij, en zette zich aan de bar. ‘Bent u van een band?’ vroeg ik. ‘Ik ben de tourmanager’, zei de gast, ‘en de band is The Fortunes’. ‘Ze hebben net opgetreden?’ vroeg ik. ‘En zijn er nog bandleden bij van de originele bezetting?’ De (Nederlandse) tourmanager maakt een weifelend gebaar en zei: ’Het oudste lid kwam erbij halverwege de jaren negentig. Ach meneer, het is net Ajax: elk jaar een andere opstelling.’

Closing Time | Pull Up To The Bumper Baby

, door

De popjournalist die ooit het begrip ‘Ritmetandem’ heeft geïntroduceerd voor de muzikanten (bassist) Robbie Shakepeare en (drummer) Sly Dunbar, die heeft waarschijnlijk in zijn jeugd nooit een vakantie op Terschelling doorgebracht – en daarbij een tandem gehuurd.

Los van dat de metafoor van wel erg Nederlandse makelij is, ik snap wel wat er bedoeld is. De musici gaan gelijk op, op één fiets immers, de één volgt de ander, twee mensen die als één organisme functioneren. De een stuurt en de ander volgt.

https://www.youtube.com/watch?v=w4NhT8jrjdI

Closing Time | Rosie

, door

Ja okay, ik was jong, ik had waarschijnlijk voor de eerste keer alcohol gedronken, en ik had gel in mijn haar gedaan, en ik had misschien, heel misschien, een trekje of twee, drie hoogstens dan hoor mam, genomen van dat jointje en ik had dat giletje van mijn oudere broer, zonder te vragen,  geleend – stond wel stoer, vond ik zo voor de spiegel. Gelijk even die dansmoves geoefend. De mouwen van mijn shirt had ik opgerold tot mijn ellenboog, stond ook wel stoer, hoopte ik. Dat hoedje moest het afmaken. Dan zou ze vast wel met me gaan dansen op dat reggae-liedje van Joan Armatrading op dat feest. En daarna zoenen. Was de planning. Hey, Rosie. Gaaf nummer blijf dat toch.

Closing Time | Mala Vita

, door

Mala Vita speelt El Camino

Bandjes komen bandjes gaan, zo is het ook Mala Vita vergaan. In 2002 opgericht, vijftien jaar later de afscheidstournee. De kern werd gevormd door Mickael Franci (zang /gitaar), Davor Lazic (ook gitaar en zang) en Emil Kunto (accordion). Of ze nog actief in de muziek, zijn heb ik niet op het interweb kunnen vinden. Maar datzelfde interweb is toch een mooi archief, dus Maka Vita leeft voort.

Closing Time | Cedric Myton

, door

Al ruim vijftig jaar staat Cedric Myton op het podium met zijn kernmerkende falset. Met zijn band The Congos maakte hij in 1977 een album dat zo sterk was dat Island Records het in een extreem kleine oplage uitbracht om de aandacht niet af te leiden van hun ster Bob Marley (ze hadden dezelfde producer). Dit jaar kwam er iets van een internationale herwaardering toen Myton figureerde in Inna de Yard, een documentaire over reggaepioniers (clip uit die film).

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Volgende