De popjournalist die ooit het begrip ‘Ritmetandem’ heeft geïntroduceerd voor de muzikanten (bassist) Robbie Shakepeare en (drummer) Sly Dunbar, die heeft waarschijnlijk in zijn jeugd nooit een vakantie op Terschelling doorgebracht – en daarbij een tandem gehuurd.
Los van dat de metafoor van wel erg Nederlandse makelij is, ik snap wel wat er bedoeld is. De musici gaan gelijk op, op één fiets immers, de één volgt de ander, twee mensen die als één organisme functioneren. De een stuurt en de ander volgt.
Maar wat ik me er van kan herinneren, van die nachtelijke tandemrit op Terschelling – ik zat achterop en zag hoe we afkoersten op de smalle ruimte tussen lantarenpaal en stoeprand, hoe we iets te nonchalant die bocht maakten op dat schelpenpad, hoe ik m’n knie schaafde. Maar ja, bier op, veel bier op, wie kan het iets schelen?
En wat hebben we gelachen. Toen. En dat zullen we niet vergeten dat we gelachen hebben. Want wat hebben we gelachen. Toen, man, wat hebben we gelachen, en dat zullen we niet vergeten.
Maar terug naar de metafoor: ritmetandem. Het zijn twee afzonderlijke talenten, twee verschillende talenten, de bassist en de drummer, muzikanten. Op de en of andere manier wordt er toch de suggestie gelegd dat het ritme van een compositie, een song, iets is van een ondersteunend element. Terwijl juist het ritme de hartenklop is van de song, het stuwende levensritme, zonder dat geen leven, geen beweging, geen muziek.
Michiel de Pooter vroeg zich in de comments af waarom Sargasso geen aandacht had besteed aan het overlijden van basfenomeen Robbie Shakespeare, die had gespeeld met Bob Dylan, Joe Cocker, Grace Jones, Mick Jagger, Serge Gainsbourg, Dennis Brown, Gregory Isaacs en Sugar Minott. En als er één band genoemd moet worden waar Robbie Shakespeare prominent aanwezig was als muzikant en producer, dan is dat Black Uhuru. Hier, (bedankt Beugwant, voor het zenden van de link), spelen ze Shine Eye Gal.
Pull Up To The Bumper is dat springerige nummer van Grace Jones, waar Robbie Shakespeare (wat een fantastische achternaam trouwens) op bast, en is een kruising tussen disco, funk en reggae. Wie heeft er niet op gedanst?
Een enthousiaste fan op YouTube schrijft onder deze clip: Robbie Shakespeare murdered that bass on this entire album.
En een ander schrijft: Het lijkt zo gemakkelijk wat hij (Robbie) doet, totdat je het probeert na te doen.
Reacties (6)
Heeej! Die mevrouw zat in deze film: https://sargasso.nl/closing-time-conan-basil-poledouris/
Misschien is die metafoor wel bedacht door een bassist, toen die een keer opgescheept zat met een wankele drummer, en ontzettend moest zwoegen om overeind te blijven. En moest hij toen terugdenken aan een ritje op een tandem, dat ongeveer hetzelfde voelde.
Ik heb trouwens niet zoveel moeite met het idee van de ritmesectie als ondersteunend element. Ik hou wel van veel muziek waarin drums en bas onopvallend heel goed hun werk doen. De fundering van een gebouw valt meestal ook niet op, maar haal hem weg en de hele boel lazert in elkaar.
Dat laatste is absoluut waar. Toen Charlie Watts was overleden, werd er pas gezegd dat hij eigenlijk de motor van the Stones was. En afgezien van wat reunieconcerten, is Led Zeppelin gewoon gestopt na de dood van John Bonham in 1980.
Goed dat je Black Uhuru ook nog noemt. Maar bij Sly en Robbie is vergeten niet erg; Ze weten zelf niet meer op hoeveel opnames ze mee hebben gespeeld. Kenners schatten dat op meer dan 200.000. Waar ze erg trots op zijn, zijn de opnames die ze maakten voor het album Undercover van de Stones begin tachtiger jaren. Uiteindelijk is daar niet veel van op de plaat verschenen en zijn ze (volgens mij) alleen te horen op Too Much Blood. En ja als je begint met Black Uhuru moet je ook de tours met de Taxi Connection noemen. Dat was een grote reggaerevue met door Sly en Robbie gebackte artiesten als Half Pint, Ini Kamoze en Yellowman. Een (of twee ?) optredens heb ik gezien. Moet ergens in de tachtiger jaren geweest zijn in de Singel in Antwerpen of in de Vooruit in Gent, daar wil ik vanaf zijn.
Nee, mooie gasten man en natuurlijk RIP fada legend !
Er komt geen tandem in voor, maar ik moest er wel weer eens aan denken: We fietsten ’s avonds laat van de Nieuwezijds Voorburgwal richting Leidsestraat. Bij de Aula stonden twee Engelsen in de gracht te pissen. Iets verderop raakten twee meiden op een huurfiets vast in de tramrails, de passagier op de bagagedrager had haar benen net aan de verkeerde kant en je zag de velgen langzaam krom buigen. Gegil, hilariteit.
In mijn andere ooghoek zag ik die twee Engelsen heel mooi synchroon naar de bron van het geluid draaien, maar daar kwam snel een einde aan toen de voorste bemerkte dat de achterste nog niet klaar was.
Zou daar nog een metafoor uit te halen zijn voor een niet zo stabiele ritmesectie? Dat even synchroon lopen nog geen garantie is dat je zonder ongelukken het einde haalt, of zoiets?