Godsdienst is onzin

Martin Maltus is een nazaat van de grote Thomas Malthus. Hij is bioloog, en opgegroeid tussen de boerderijdieren. In een Nederland waar dieren steeds meer rechten, emoties en belang wordt toegeschreven, staat hij steeds meer alleen. Zijn dierproeven voert hij dan ook in het geheim uit. Maltus? opvattingen en experimenten overschaduwen ook steeds meer zijn relatie met een studente.

Maltus is het derde boek van Hans den Hartog Jager. Hij is zelf geen bioloog, en daarom staat er af en toe een misser in het boek. Een bioloog die geïnteresseerd is in de gevolgen van overbevolking op mensen, zou geen oerang oetangs als proefdier gebruiken, omdat dat solitair levende dieren zijn. Op één punt heeft de schrijver echter groot gelijk: dierenwelzijn is een steeds belangrijker thema geworden, maar hoe we daar als soort en als samenleving mee om moeten gaan is onduidelijk.

De hysterie rond de dominomus komt aan bod, net als de Partij voor de Dieren. Als er in het boek wolven gesignaleerd worden in Nederland, zijn de vaderlandse dierenvrienden vervuld van vreugde. Totdat er eentje hondsdol blijkt te zijn.

Vergeleken met de vorige twee boeken moet Maltus het minder hebben van de mooie schrijfstijl, en meer van de bespiegelingen over de problematiek van de dierenrechten. Het boek is daarom vooral interessant voor degenen die zich daar mee bezig houden.

Met eX heeft de Vlaamse schrijver Thomas Blondeau een overweldigend debuut afgeleverd

Stel: Je bent jong en je wilt wat. Niet alleen Veronica is groot geworden met die thematiek, we zien het ook terug in diverse literaire meesterwerken als De Avonden, The Catcher in the Rye en Fight Club. eX van Thomas Blondeau gaat ook over dadendrang in een grijze wereld, en misstaat niet in het rijtje.

Het boek vertelt het verhaal van David Quispel, die wanhopig op zoek is naar iets dat zijn leven betekenis kan geven. Samen met zijn vrienden richt hij een culturele actiegroep op – evenzeer om zichzelf te bewijzen aan de wereld als om indruk te maken op een prachtige reportagemaakster. Als uiteindelijk het ‘iets’ gebeurt, vindt Quispel zijn rol, maar verliest hij zichzelf en zijn vrienden erin.

Blondeau vertoont een prachtige taalvirtuoosheid: soms schrijft hij barok en soms Hemmingwayesk, maar altijd in balans. eX is een indrukwekkende debuutroman: als dit het boek is waarin Blondeau zijn puberteit van zich afschrijft, staat de Nederlandse literatuur nog wat te wachten bij zijn komende boeken.

Update: GeenCommentaar heeft de handen weten te leggen op een gesigneerd exemplaar, dat we onder de lezers mogen verloten. Stuur een mailtje naar [email protected] om kans te maken. Uiteraard beloven we plechtig om de adressen nergens anders voor te gebruiken.

Behalve van een goede opera, of een boek over media-politiek in het Midden-Oosten, houden wij van Washetmaarwat ook van een leuk kinderboek op zijn tijd.

Artemis Fowl and the Lost Colony is alweer het vijfde deel in de immens succesvolle serie van Eoin Colfer. In deel I is Artemis Fowl nog een gewetenloze twaalfjarige criminal mastermind. In de loop van de avonturen die hij samen met zijn butler Butler en een team van tot de tanden bewapende elfjes beleefde, is hij echter steeds braver geworden.

Niet iedereen die de eerste Fowl leuk vond, zal nog blij zijn met deel 5, kortom. Artemis is inmiddels veertien, en hij heeft een oogje op een ander wonderkind. Samen redden ze het volk van de demonen van een leider die ze millennialang heeft opgejut tegen de mensheid.

Het verhaal ontwikkeld zich als altijd in een hoog tempo, er zitten genoeg grappen in, er is gevaar en Artemis Fowl eindigt andermaal niet alleen als redder, maar ook als beter mens. The Lost Colony is meer van hetzelfde, en zal de fans van de serie veel plezier doen. Maar waar Artemis eerst het kwaadaardige neefje van Harry Potter was, is hij nu ronduit een softie.

Het nieuwste boek van Joris Luyendijk handelt over zijn tijd als Midden-Oosten correspondent. Luyendijk had toen nauwelijks enige training als journalist gehad, en zodoende viel hij van de ene verbazing in de andere. Geregisseerde demonstraties, propaganda, tegenwerkende persvoorlichters, grove ellende, het komt allemaal langs. Gaandeweg gaat hij steeds meer beseffen dat je in dictaturen eigenlijk geen journalistiek kunt bedrijven.

Als hij zijn aandacht verlegt naar de Palestijnse kwestie, zie je hem als het ware met de handen in het haar zitten. Je kan er niet objectief over schrijven, laat staan filmen. Door de strijd te presenteren als een ruzie tussen twee tegenstanders ben je eigenlijk al verkeerd bezig. Wat moet je als journalist doen als één van de twee partijen de media veel beter kan bespelen dan de ander?

Tussendoor probeert Luyendijk te laten zien dat de bewoners van het Midden Oosten ‘net mensen’ zijn. De angst voor bombardementen, de urban legends, en de humor van de mensen die hij spreekt komen allemaal aan bod. Hij slaagt niet echt in die opzet: wie zelf niet in de gebieden is geweest, krijgt vooral een beeld van domme, xenofobe, analfabete woestijnbewoners. Het grootste verschil met Nederlanders is dat ze dom worden gehoùden, in plaats van er zelf voor te kiezen, maar sympathie wekt het allemaal niet op.