U heeft nog een paar dagen om de aanvrage voor een referendum over de orgaandonatiewet te ondersteunen. Eerlijk gezegd heb ik wel geaarzeld over de ondertekening van de aanvrage van een referendum door Hart voor Democratie. Het initiatief komt uit dezelfde koker als het vermaledijde Oekraïne-referendum van twee jaar geleden. Daarover zaaiden de initiatiefnemers zelf zoveel twijfel dat ik er niet aan mee heb gedaan. Maar in het geval van de orgaandonatiewet vind ik dat we het verzoek niet moeten beoordelen op de aanvrager maar op het onderwerp van het referendum: een wet die in het parlement en in de samenleving veel discussie heeft opgeleverd. Niet alleen over het doneren van organen, maar ook over de vraag hoe ver de overheid mag ingrijpen in de integriteit en autonomie van de burgers. Maar eerst even over het raadgevend referendum. Het Oekraïne-referendum was een miskleun. De initiatiefnemers hadden eigenlijk vooral een anti-EU agenda. En internationale verdragen zijn veel te moeilijke onderwerpen voor een keuze tussen voor en tegen. Het referendum over de sleepwet heb ik graag gesteund. Ook geen eenvoudig onderwerp. Maar het effect is wel geweest dat er voor het eerst in de geschiedenis een maatschappelijk debat heeft plaatsgvonden over de ruimte die een geheime dienst krijgt. Los van wat er nu verder met de wet gebeurt vind ik dat uit democratisch oogpunt pure winst.
Uitslag raadplegend referendum WIV (sleepwet): meer stemmen tegen dan voor.
Maar is dat ook een meerderheid. Gelijk werd protest ingediend. Als de blanco stemmen meetellen is 49,44% tegen de wet en 46,53% voor. Tellen de blanco stemmen niet mee dan is 51,51% tegen en 48,49% voor.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
De opkomsteis van het Oekraïne-referendum is democratisch gezien een probleem. Gelukkig is er ook een eenvoudige oplossing.
Ik heb gestemd, en vóór. Dát ik voor ging stemmen was eigenlijk al weken duidelijk, maar óf ik ging stemmen verre van. Want net als vele andere voorstemmers zat ik met een duivels dilemma. Wil je tegenstemmen, dan is er eigenlijk geen probleem. De peilingen geven aan dat je bij het winnende kamp gaat horen, het gaat er alleen nog maar om die 30% te halen zodat het referendum geldig is. En je hoort bij de groep die het referendum heeft aangevraagd, dus natuurlijk ga je stemmen.
Als voorstemmer zit je met een dilemma. Je behoort tot de groep die volgens de peilingen gaat verliezen, maar het is de vraag of het opkomstpercentage gehaald gaat worden. Je stem uitbrengen betekent dan je het opkomstpercentage vergroot en daarmee de kans dat het referendum geldig wordt. En dan draag je als ja-stemmer bij aan hetgeen je niet wil. Je voorstem is feitelijk een tegenstem.
Aan de andere kant, als je als voorstemmer niet gaat, en het referendum haalt de 30%, dan heb je het aandeel nee-stemmers vergroot, waardoor het signaal dat afgegeven wordt richting de politiek groter is dan gerechtigd is.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
… referenda lokaal gewoon kunnen. Hartstikke mooi instrument. Lekker laten zou ik zeggen.
Minister van Binnenlandse Zaken Kasja Ollongren noemde lokale referenda een hartstikke mooi instrument tijdens een overleg over democratische vernieuwing van de Tweede Kamercommissie Binnenlandse Zaken.
Maar als een lokaal raadgevend referendum zo’n mooi instrument is, waarom is het raadgevend referendum dat dan niet op nationaal niveau?
Het raadgevende karakter is blijkbaar geen probleem.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Wantrouw dit specifieke initiatief zoveel je wilt, maar denk ook aan het precedent dat het schept.
Bedenk ook of je dáár voor of tegen bent.
Update Zondag 27-9-’15, 19:30
GeenPeil zou zo’n 440.000 handtekeningen hebben binnen weten te halen. Naar alle waarschijnlijkheid komt er dus in het voorjaar een referendum over het Europese associatieverdrag met de Oekraïne.
De kosten voor de Nederlandse belastingbetaler van het vorige raadgevend referendum over de Europese Grondwet in 2005 werden door Deloitte geraamd op zo’n 19 miljoen euro.
Het referendum geeft Nederlanders de serieuze mogelijkheid om zich uit te spreken en zij krijgen een serieuze stem in het beslissingsproces van de regering.
Tweede Kamerlid Gerard Schouw (D66) in reactie op de instemming van de Eerste Kamer met de wetsvoorstellen voor de invoering van het raadgevende referendum.
Niesco Dubbelboer, mede-oprichter van het Referendum Platform, voegt daaraan toe:
[…] je kunt er donder op zeggen dat er bij het volgende EU-verdrag een referendum komt. […] De politiek zal een advies van haar burgers niet zomaar naast zich neerleggen. Dat is spelen met vuur.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
