Wilders is woest. Nu er daags na de affaire Eric Lucassen in de vorm van PVV-kamerlid James Sharpe wéér een lijk uit een kast valt, moet het afgelopen zijn. De geloofwaardigheid van de PVV staat op het spel; de door Wilders zo gevreesde vergelijking met de LPF steekt de kop op, en dat vijf maanden voor de zo belangrijke Statenverkiezingen. Wilders weet één ding: als je eenmaal een bepaald stigma opgeplakt hebt gekregen, is het duivels moeilijk dat weer weg te poetsen. Daarnaast weet Wilders ook dat vertrouwen te voet komt, en te paard vertrekt.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wat voor eer valt er aan dit Kabinet voor een blogger nog te halen? Je hoeft niets grappigs meer te bedenken, dat doen de politici tegenwoordig zelf. Moet je een grappig stukje schrijven over de dubbele moraal van de PVV? De machtshonger van de CDA collaborateurs? Of een lollig stukje over Mark Rutte die keihard op weg is naar nergens? Mij lukt het niet. Wat Balkenende na 8 jaar voor elkaar had, is deze gedoogcoalitie na enkele weken gelukt: ik ben hele zooitje nu al spuugzat. Sharpe blijkt de zoveelste PVV mislukkeling. Hij is veroordeeld voor oplichting van eenzame debielen. Knap hoor. Of wat te denken van crimefighter Teeven? In de Kamer nog fel tegenstander van de sluiting van jeugdgevangenissen. Ik hoor het ‘m nog zeggen: “Zolang dat straattuig vrij rondloopt, gaat er geen gevangenis dicht.” Verkiezingen voorbij, meninkje verandert.
Nee, het zijn zware tijden voor boze bloggers.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
[qvdd]
Straks vertellen de leden ons dat de islam heus wel een godsdienst is en dat twee paspoorten wel aanvaardbaar zijn. Infiltraties zullen aan de orde van de dag zijn.
Zoals de politicus is vertrouwt hij zijn kiezers. Hero Brinkman staat voor democratisering van de partij, Martin Bosma heeft duidelijk een regenteske houding (.pdf) ten opzichte van het klootjesvolk de kiezer.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Buiten allerlei feitelijke eisen, leeftijd etc., zouden potentiele leden eerst vanuit een acceptatie commissie gescreend moeten worden. Dat is natuurlijk helemaal niet vreemd. Bij vele verenigingen bestaan bijvoorbeeld ballotage commissies. Dit filter kan dienen als intoetsingscriteria.” (Hero Brinkman in een discussiestuk van de PVV)
EenVandaag kreeg een intern discussiestuk van de PVV in handen, geschreven door Hero Brinkman. Naast een discussie over het democratiseren van de partij, staan in het stuk voorstellen voor vier filters voor het detecteren van ongewenste partijleden. Opmerkelijk is met name het vierde filter, het ‘interne sociale filter’, om ‘personen met een bepaald verleden’ van de kandidatenlijst te weren.
De kop is eraf!
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
