Toch verpest…

Hieronder volgt een gastbijdrage van StB die met wederzijds welbevinden is overgenomen van PropriaCures

Soms zijn mensen er ineens. Je hebt nog nooit van ze gehoord, hebt ze nog nooit gezien en plots gaat er geen dag voorbij zonder dat je hun naam ergens tegenkomt. In 2005 was er de pianoman, die aanspoelde op een Engels strand en wekenlang het nieuws beheerste omdat het eerste wat hij deed niet het aantrekken van een schone onderbroek was, maar het spelen van een riedeltje piano. Sjuul Paradijs ook is zo’n iemand. Begin dit jaar was hij er. Gewoon, ineens. Niet dat hij tot nu toe blijk van een speciaal talent heeft gegeven, maar als hoofdredacteur van de Telegraaf en fakkeldrager van hardwerkend Nederland is dat geen vereiste.

Ik vermoed dat hij net als al zijn collega’s een opleiding heeft genoten in het geheime bunkercomplex waar de Telegraaf haar journalisten opleidt tot de alerte nieuwsjagers die ze zijn. Daar leren ze nieuws brengen zoals het hoort: geen nuance of achtergronden, maar recht voor zijn raap, voor iedereen toegankelijk.
Een hele kluif voor de meeste journalisten, en het hypermoderne trainingsprogramma is dan ook niet voor iedereen weggelegd. Ze leren er typen op een computer waarop het toetsenbord is gesaboteerd en de capslock altijd aanstaat, ze worden er nachtenlang opgesloten met mensen die Berry en Truus heten en krijgen video’s te zien van babyzeehondjes die aan stukken worden gereten door orka’s terwijl ze in hun koptelefoon toespraken van linkse politici horen. Elke keer dat ze er dan een zien in Nieuwspoort, beginnen ze weer te zweten van verontwaardiging. Welkom bij de krant voor wakker Nederland.