Was het ongevoelig dat Zorreguieta naast de Koningin liep? Moet Maxima maar eens een rondje lopen met de Dwaze Moeders? Is ons koningshuis subtiel bezig de positie van de schoonfamilie te normaliseren? Knevel en van den Brink sneden het terecht aan. Het zijn vragen uit een nimmer aflatende stroom berichten. Is Demjanjuk terecht veroordeeld en niet gestraft? Hoeveel zin heeft de berechting van een andere broze man, generaal Mladic? Er komt geen slachtoffer door terug. Is het waarheidsvinding? Wraak? Rust voor de nabestaanden? Nog een: de liquidatie van Bin Laden; was een proces te verkiezen geweest? Als zijn schuld en de waarheid vaststaan, waren de politieke bezwaren misschien wel te groot. De Amerikaanse nabestaanden reageerden uitbundig, de Bosnische zeer ingetogen. Het thema blijft fascinerend. De schuld van Eichmann stond vast en zijn slachtoffers waren bekend en geteld. Toch leverde zijn proces veel op, b.v. het spannende begrip “banaliteit van het kwaad”. Harry Mulisch en Hannah Arendt schilderden een ambtenaar zonder karakter of inhoud, een vreemde engerd, maar toch ook weer niet heel ver van ons verwijderd. De reportages van Mulisch over het proces vormden een breuklijn in zijn schrijverschap. (De zaak 40-61)
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Máxima offert zich op, springt over haar eigen schaduw heen om het boek te ontvangen dat de schande van haar land beschrijft, waarvoor haar vader medeverantwoordelijk was” (BN DeStem)
Vandaag neemt prinses Maxima het boek Voetbal in een Vuile Oorlog in ontvangst. Ze ontvangt het boek uit handen van de Argentijnse voormalige spits Leopoldo Luque, die in 1978 de WK-finale tegen Oranje speelde. Luque is de laatste maanden zich openlijk gaan afkeren van wat de Argentijnse junta dertig jaar geleden heeft aangericht. Dat lijkt rijkelijk laat maar voor veel Argentijnen ligt deze periode nog steeds erg gevoelig. Uit eigen ervaring weet ik dat er onder een laag van oppervlakkige onverschilligheid (“wir haben es nicht gewusst”) men zich wel degelijk bewust is van ieders positie in die tijd (lees: goed of fout in de oorlog). Afgelopen week pleegde een verdachte van de Vuile Oorlog zelfmoord op TV zodat hij niet kon worden gehoord door de rechter en hiermee beschermde hij zijn oude martelmaatjes. In dit verhitte klimaat is het des te dapper dat prinses Maxima een dergelijk gebaar maakt door het boek in ontvangst te nemen.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.