Sargasso ontving zojuist exclusieve beelden uit het Europees Parlement in Straatsburg waar de Britse Europarlementariër Godfrey Bloom de socialistische fractieleider Martin Schulz schoffeerde met een nazi slogan. Toen Schulz aan het woord was riep Bloom 'Ein Volk, ein Reich, ein Führer'. Hierna ontstond tumult, toen de voorzitter Bloom vroeg zijn excuses te maken deed deze er nog een schepje bovenop door Schulz voor "undemocratic fascist" uit te maken. De eurosceptische Brit behoort net als de roemruchte Nigel Farage tot de United Kingdom Independence Party. Vervolgens werd Bloom de vergaderzaal uitgestuurd. PVV-Europarlementariër Barry Madlener proteresteerde tegen het wegsturen van Bloom.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
A bad economy, a crisis clearly caused by the elites and spineless and corporate-bought governments are imposing the ultimate shock therapy on to the rest of the populations have created conditions that I would call “nasty times” that have also facilitated the emergence of “nasty movements”, of which the Tea Party in the US is a perfect example. Nasty movements are these movements that are based on exclusionary politics, eliminationist rhetoric, and reactionary views anchored in resentful racial and class privilege (they include fundamentalist religious political of all tripes).
Such movements have invaded the general political discourse where these movements are treated as legitimate social actors. At the same time, mainstream political parties, faced with a massive crisis of legitimacy are trying to latch on to the nasty movements either in rhetoric or in policies. For instance:
France adopts a new immigration law that includes the withdrawal of citizenship to naturalized citizens accused of certain crimes, in effect creating a double standard in the law: one law for born citizens and one for naturalized citizens, no more equality under the law.
France, of course, has made itself also infamous for its indiscriminate deportation of Roms (some of them French citizens) more as a publicity coup than anything else. After all, it is a common trope of right-wing politicians: when things go wrong (like the economy), get nasty against minorities and other groups who are not likely to fight back. But France has not been the only one getting nasty against the Roms. As Thorbjørn Jagland, Secretary General of the Council of Europe, stated:
Het meest rechtse kabinet sinds de Tweede Wereldoorlog is (bijna) een feit. Er liggen een regeer- en gedoogakkoord van VVD, CDA en PVV. Terwijl de mainstream media vooral aandacht hebben voor het CDA en of de christen-democratische achterban ‘zich wel kan vinden in de akkoorden’ zijn wij benieuwd naar de PVV en haar achterban. Wat is er over van de beloften aan ‘Henk en Ingrid’ en hoe verhouden de akkoorden zich tot het PVV verkiezingsprogramma? Geeft Geert Wilders hiermee zijn achterban wat ze willen? Of toont hij zich een laffe polderaar en is het gedoogakkoord een broodje slap vlees?
Aangezien de tijd van onze kleine vrijwilligersredactie bestaande uit louter hardwerkende Nederlanders vanzelfsprekend beperkt is roepen wij de hulp in van de Wisdom of the Krauts. Wij nodigen u uit om het PVV verkiezingsprogramma naast de regeer- en gedoogakkoorden te leggen en de verschillen te zoeken. Waar deed Limburgse Mozart water bij de wijn en waar kreeg hij zijn ontzettende zin?
Hier zijn de teksten:
Regeer- en gedoogakkoord en PVV verkiezingsprogramma
Plaats uw bevindingen in de comments graag gerangschikt volgens onderstaande categorieën, dan zorgen wij (bij voldoende respons) voor een fraaie overzichtspost: Economie en financien / Ruimtelijke ordening en milieu / Sociale Zaken en Werkgelegenheid / Zorg / Onderwijs / Veiligheid / Infrastructuur / Buitenlands beleid en Europa / Immigratie en integratie.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Liberal Sweden elects an explicitly anti-immigrant party to parliament for the first time. France’s president and the European Commission lacerate each other in public over deportations of Roma. A former German central banker publishes a bestseller warning that immigration is diluting the nation’s human stock. And even Britain moves forward with plans to cap economic immigration. The last three weeks have been a startling illustration of how immigration has come to dominate European politics.
At first, the EU seemed only a marginal player in this drama. The European Commission cannot dictate how many immigrants member countries let in, how many refugees they accept or how host societies should integrate newcomers. EU powers over the issuing of work visas are limited. But, as the row between President Sarkozy and Viviane Reding, the EU’s justice commissioner, demonstrates, the Union has become a central player in immigration policy, even when governments point to public safety to defend their actions. This is mainly because the Commission is legally obliged to protect the mobility rights of citizens under a ‘free movement’ directive agreed by governments in 2004. (The law aims to make sure that EU nationals can move to each others’ countries without the need for work or residency permits, a commitment originally laid down in the EU’s founding treaties.)
Deze bijdrage aan het open podium is van Atze de VriezeGeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Atze de Vrieze met een artikel over de overeenkomsten tussen Anil Ramdas en Menno ter Braak. Atze is muziekjournalist bij VPRO 3voor12.
De intellectueel heeft het zwaar. De weldenkende expert, die nadenkt voor hij iets zegt. Hij heeft vaker gelijk dan anderen, maar niemand luistert naar hem. De man met de feilloze, verfijnde smaak, de man die nooit anderen zal uitsluiten op basis van ras of seksuele voorkeur. Dat is wat publicist Anil Ramdas ons duidelijk probeert te maken in twee vlammende stukken (hier en hier). De schuldige: rechts. Of beter: de PVV. Ramdas zet met een paar pennenstreken 1,5 miljoen Wilders-aanhangers neer als white trash, mensen zonder principes en zonder moraal.
Die stukken zijn met weergaloze polemiek bestreden door Joost Zwagerman. Ouderwets, op een Hermansiaanse manier, merkte iemand op. Niet in een literair tijdschrift, maar gewoon in de comments op internet. Als Zwagerman Hermans is, dan is Ramdas hier Menno ter Braak, een van de leidende literatoren en intellectuelen van de jaren dertig. Een man wiens schrijfsels mij mateloos irriteerden toen ik ze las. Ter Braak was de snob der snobs, het type intellectueel dat ik zwoer nooit te worden. Maar met terugwerkende kracht moet ik hem meer credit geven. Ter Braak kon er niets aan doen. Hij rekende af met een tijdsbeeld.
Voor Ter Braak was het doodnormaal dat er een intellectuele elite was, een klein groepje hoog opgeleiden dat vanzelfsprekend autoriteit was. Maar gaandeweg veranderde dat, met dank aan de industriële revolutie. Ter Braak zegt daarover in Politicus Zonder Partij (1937): “Vroeger gaf het mij een aangenaam gevoel bij een voetbalmatch of een bioscoopvoorstelling als intellectueel onder een ‘massa’ aanwezig te zijn; door die ‘massa’ tegenover mij te weten (hetgeen ongeveer, zij het dan ook niet precies, wil zeggen: door die ‘massa’ te verachten) gaf ik mijn intellectualiteit een voordelige achtergrond van plebejischedomheid, die mij in mijn trots niet weinig versterkte. Ik was zozeer intellectueel, dat het mij mogelijk was mij buiten en zelfs boven de ‘massa’ te stellen en haar aanwezigheid uitsluitend te interpreteren te mijnen gunste.”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In Kerkrade stemden 36,2% op Geert Wilders. Hoe reageren de inwoners van deze ‘krimpgemeente’ op het omstreden gedicht ‘Voor eigen erf’ van Gerard Reve uit 1974? Uitgeverij De Contrabas hield een experiment en confronteerden Kerkradenaren met klassieke strofen als: “Onze roomblanke dochters onteerd” en “Gooi al dat zwarte tuig eruit”. Lees ook de nabeschouwing.