Foute kampvuurliedjes

Dit weekend mocht ik weer even padvindster zijn. Ik waagde mij aan een lange speurtocht door de Watergraafsmeer. Samen met drie andere ouders en een troep kinderen probeerden we de weg te vinden. Het viel niet mee, we bereikten elke controlepost vanaf de verkeerde kant. De opdrachten onderweg waren ook niet gemakkelijk. Het lezen van de scheepskaart was zelfs voor de meest geroutineerde scouts te moeilijk. Maar één opdracht viel ons niet zwaar: zoveel mogelijk kampvuurliedjes zingen binnen vijf minuten. Ja hoor, ik kende de ze nog: Hoor je ‘t zingen van het vuur, in ’t geheimzinnig avonduur en Pak al je zorgen in je plunjezak en fluit, fluit, fluit … Zodra iemand een liedje inzette begon het hele gezelschap mee te zingen. De jonge leidsters die deze opdracht mochten beoordeelden waren zeer tevreden over onze inspanningen, maar één liedje kenden ze niet. Bobbejaan klim die berg, daar hadden ze nog nooit van gehoord. Aanvankelijk probeerden ze het nog even met ons mee te neuriën, maar toen ik het Zuid-Afrikaans refrein inzette, Je moe nie huil nie, je moe nie treur nie, schudden ze hun hoofden. Ze rekenden het liedje wel goed, ze geloofden best dat dit ooit een populair kampvuurliedjes was geweest. Ik hield mijn kaken stijf op elkaar toen me nog een kampvuurliedje te binnen schoot. Was het wel gepast om op een zonnige zondagmorgen op een plein in Amsterdam-Oost te gaan zingen over drie rasechte Turken met hele lange jurken?

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022
Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Negers

Ik ben niet meer zo van het politiek correcte taalgebruik. Eigenlijk al niet meer sinds ik lang geleden een lezing van Astrid Roemer bijwoonde waarin ze stelde dat we voortaan maar over “gepigmenteerde mensen” moesten spreken, en er mensen waren die het over “joodse mensen” hadden, want “joden”, dat klonk zo direct.

Taal is trendvolger en geen trendsetter. Met andere woorden: door taal kun je niet de maatschappij veranderen; als echter de maatschappij verandert, dan verandert de taal vanzelf mee of verliezen woorden hun scherpe randje vanzelf.

Een voorbeeld. Ongeveer in de tijd dat Roemer haar ideetje probeerde te lanceren, waren er ook mensen die vonden dat woorden als bemanning en mankracht niet meer konden. Te seksistisch, te Male Chauvinist Pig, enfin niet Opzij genoeg. Bemensing moest dat zijn, en menskracht, en natuurlijk is de Titanic met mens en muis vergaan. Okee, ik overdrijf. Maar hoort u die woorden nog wel eens, en dan niet uit de mond van Dresselhuys-achtige types? De maatschappij veranderde en het ‘masculiene’ mankracht verloor zijn scherpe kantjes – zo het die al had – vanzelf al.

Dat werkt ook omgekeerd. De negatieve lading van woorden als buitenlander of gastarbeider, en zelfs van het strikt neutrale Turk of Surinamer, werd onwenselijk geacht en vervangen door de typisch Nederlandse (want vrijwel onvertaalbare) constructie allochtoon. Maar de negatieve lading verdween niet toen het begrip een ander naampje kreeg. Anders gezegd: wie eerst een pesthekel had aan buitenlanders, heeft ook een pesthekel aan allochtonen. Je verandert er niks mee.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Belangrijke opdracht

“Wij hebben een belangrijke opdracht voor u: voorkomen dat dit land ooit met een premier Pechtold wordt opgezadeld. Da’s minder moeilijk dan het lijkt, overigens. Die partij hangt immers van politieke correctheid en eurofederalisme aan elkaar (‘landverradersinstincten’ noemde mijn opa dat). Daar gaan we de komende maanden dus eens lekker op schieten, net zo lang tot ze weer onder de, pak ‘em beet, tien zetels zijn teruggebracht.”

Joshua Livestro geeft een opdracht mee aan zijn schrijvers en lezers op de Digitale Standaard: D66 moet dood.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De linkse last?

Lastdier (Foto: Flickr/Celeste33)

Wat is dat toch met de politieke correctheid die dom rechts links probeert op te dringen. Oh, zei ik politieke correctheid? Ik bedoel natuurlijk nazisympathieën en extremisme. Of bedoel ik nou allebei?

Want het ene moment ben je een theeleutende geitenwollensok die maar blijft praten en praten om de problemen poldermodellerig op te lossen met een veel te grote hoeveelheid regeltjes, het volgende moment ben je een bloeddorstige krakert die anarchie wil en aanslagen pleegt.

Waar je als rechts persoon, even kort door de bocht, staat voor ongebreideld consumeren, je niks aantrekken van het milieu en zoveel mogelijk geld verdienen, sta je als links persoon voor consuminderen, je druk maken om het milieu en voor het spreiden van inkomen. En iedereen die dom rechts is zal er zeker van zijn dat je dat ook uitdraagt, anders ben je hypocriet. En datzelfde rechts laat ook geen moment onbenut om dat te benadrukken.

Zo moet links treuren om de dood van Haider, want “linksmensen” vinden elk leven toch even belangrijk?

Als rechtgeaard linksmens mag je je ook niet afzetten tegen de trein (ook al is het duidelijk cynisch), want links vindt het milieu toch zo belangrijk?

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Vorige