Jeugdzorg moet leren framen

Als de zaak-Yunus iets laat zien, is het dat jeugdzorg slecht inspeelt op verschillende doelgroepen, vindt Khalid Boutachekourt.   De zaak Yunus heeft in binnen- en buitenland veel stof doen opwaaien. Pleegzorg en jeugdzorg werden (wederom) onderwerp van kritiek. Tegelijkertijd kregen de lesbische pleegmoeders van Yunus vanuit vele kanten steunbetuigingen. Fantastisch dat zij de zorg voor dit kwetsbare kind op zich genomen hebben, terwijl islamitische pleegouders in geen velden of wegen te bekennen zijn. Daarvoor moet de vlag uit. Maar anderen vinden het een klap in het gezicht. Hoe heeft jeugdzorg de tradities en religieuze achtergrond van dit kind en zijn gezin zo kunnen schenden? Is het niet zo dat artikel 15 van de Wet op de Jeugdzorg luidt dat de hulpverlener bij de uitoefening van haar taken rekening dient te houden met de godsdienstige gezindheid, de levensovertuiging en culturele achtergrond van de cliënt? Hoe haalt jeugdzorg het dan in haar hoofd om een moslimkind bij een autochtoon lesbisch stel onder te brengen?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.