Gisteren stortte een vliegtuig neer bij Tripoli. Slechts een kind overleefde op wonderbaarlijke wijze de ramp. Maar dat kind heeft nu geen leven meer. De media gaven zonder scrupules de eerste beelden door van het kind in het ziekenhuis. Voor iedereen herkenbaar. En later op de avond deden ze er nog een schepje bovenop door het kind met volledige naam te noemen. Het kind is bij deze de controle over zijn leven kwijt. Afgenomen door de media die hun aandachtshonger boven de privacy van het jongetje stelden. Media die hun eigen belang belangrijker vinden dan het dienen van een publiek belang. Ik voel me diep bedroefd over hoe schaamteloos men in deze zaak heeft geacteerd. Hopelijk realiseren de mediamensen in kwestie zelf ook dat hun gedrag in en in triest is. Hopelijk een publiek excuus en een les geleerd. Maar ik vrees dat men nu naïef vindt. Overigens is het handelen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken ook niet kies. Maar dat is mijn mening. Na een nacht alle kanten van de zaak bekeken hebben, kan ik geen andere conclusie trekken. Maar gegeven de ernst van de zaak laat ik me graag overtuigen van het tegendeel.
Is het zinvol om grote commerciële mediabedrijven (o.a. ND, Telegraaf Media Groep, ANP, GDP,…) subsidie te geven voor persinnovatie?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In deze serie kijk ik naar aanleiding van het advies van de commissie-Brinkman naar innovatie binnen de krantensector. Eerder ging ik in op de innovatietheorien van Christensen en Bhide en keek ik in hoeverre zij toepasbaar waren in concrete innovatiesituaties in de Nederlandse krantenwereld. Ook hebben we gekeken naar het interview met Nu.nl oprichter Kees Zegers. Hij eindigde met de conclusie dat het grootste probleem voor innovatie interne barrieres binnen de kranten zijn. Vandaag kijk ik wat daaraan te doen is en welke mogelijkheden kranten hebben om nieuwe markten aan te boren.
Zegers, overigens furieus over het advies van Brinkman, geeft overduidelijk aan dat de innovatiebarrieres intern zitten. Ook Christensen waarschuwt daarvoor. Als je dus als perssector wil innoveren, zul je eerst je organisatie op innovatie moeten inrichten.
Uit de vorige afleveringen van deze serie kan je afleiden dat de perssector onder andere de volgende stappen en principes zal moeten nemen en toepassen:
1. Zorg dat het ideeënmanagement goed op orde is. Hoe gemakkelijk bereiken initiatieven van buiten de krant? Hoeveel besluitvormingsmomenten zijn er nodig voordat een nieuw initiatief gestart wordt? Zijn er in de organisatie budgetten beschikbaar om de mogelijkheden van nieuwe initiatieven te testen? Worden afgewezen ideeen eens in de zoveel tijd nogmaals tegen het licht gehouden? Praat elke dag met willekeurige mensen, ook die jouw krant niet lezen, over waar zij informatie voor gebruiken.
In deze serie kijken we naar aanleiding van het advies van de commissie-Brinkman hoe kranten zouden kunnen overleven. Gisteren presenteerde ik al de ideeën van Christensen en Bhide over respectievelijk radicale innovatie en ondernemerschap. Vandaag maken we een begin met het bekijken wat er gebeurde toen de kranten daadwerkelijk met een radicale innovatie geconfronteerd werden.
De introductie van gratis krant Metro zo’n tien jaar geleden was in de terminologie van Christensen een klassieke radicale innovatie in krantenland. Metro besefte dat het lezen van de krant in de spits een totaal andere manier van de krant lezen was dan thuis achter de koffie en dat veel mensen die nu geen krant kochten best nieuws wilden lezen, maar daarbij geen behoefte hadden aan diepe achtergrondartikelen. Zij kwamen daarom met een krant met alleen de grote hoofdlijnen van het nieuws en bespaarden daarmee fors op redactionele kosten. Gewoon ANP was voor de meeste lezers goed genoeg. Metro deelde de krant uit in het OV en bespaarde daarmee op distributie, een van de grootste kostenposten.
Door de krant ook nog gratis te maken groeide het bereik gigantisch, waarmee hun advertentie-inkomsten toenamen en ze dus toch winst konden maken. Dit was een radicaal ander business model, waarmee Metro vele mensen bereikten die eerst in de spits geen krant lazen. Behalve dat zij nieuwe lezers aantrokken, daalde tegelijkertijd de losse verkoop van bestaande kranten.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
De commissie Brinkman heeft de toekomst van de krant onderzocht. Innovatie moest een belangrijke rol in de redding gaan spelen. Een visie op wat innovatie is ontbrak echter. In deze vier-delige serie onderzoekt GC hoe innovatie de kranten kan redden.
Innovatie is voor elke organisatie broodnodig om te overleven. Voor de pers komt nu een persinnovatiefonds, maar, zoals ik al eens eerder heb betoogd, geld is het probleem niet. Als je met een innovatiebril naar de perssector kijkt, zie je dat problemen heel ergens anders zitten. In de komende dagen komen ideeen over innovatie langs, bekijk ik hun toepasbaarheid op de krantensector en kijk ik welke mogelijkheden kranten nog wel hebben.
Een belangrijke denker op het gebied van innovatie is Harvard-professor Clayton Christensen. Hij onderzoekt hoe verhoudingen binnen industrieen door innovatie veranderen en welke nieuwe mogelijkheden voor innovatie ontstaan binnen de levensloop van een sector. Hij maakt hierbij onderscheid tussen incrementele innovaties en radicale innovaties.
Radicale innovatie door ruimte in bestaande aanbiedingen
Incrementele innovatie wordt gedaan door staps-gewijze verbeteringen, terwijl radicale innovatie de wereld op z’n kop zet. Christensen stelt dat gedurende de levensduur van een product, incrementele innovaties het product verbeteren, tot voorbij het punt waar mensen eigenlijk behoefte aan hebben.
Vorige week ontstond er een klein beetje beroering toen Kaj Leers ontdekte dat het internet in de Tweede Kamer werd gecensureerd. GeenStijl werd geblockt.
Het filteren van internet gebeurt in het bedrijfsleven al regelmatig. Alhoewel ik denk dat een bedrijf dat filteren nodig denkt te hebben grotere problemen heeft dan ongewenst ge-internet en aan symptoombestrijding doet, moet dat kunnen. Het bedrijf betaalt de lonen en bepaalt welke faciliteiten de werknemers hebben.
Maar in de Tweede Kamer ligt dat anders. Het lijkt me fout en gevaarlijk dat er een externe organisatie is die indirect bepaalt wat onze parlementariërs en ook de bezoekende journalisten mogen zien. Beide groepen zijn immers verantwoordelijk voor hun eigen tijdsbesteding. Er is dan ook geen enkel belang gemoeid met het filteren van het internet. Sterker nog, zo’n filter frustreert mogelijk de democratie, omdat onze parlementariërs misschien belangrijke informatie wordt onthouden.
Uiteraard zijn er in dat pand ook ambtenaren aanwezig. Als je hen zonodig af wilt schermen, ga je gang. Maar creëer dan wel een een apart, ongecensureerd netwerk voor onze volksvertegenwoordiging en de pers.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Dat is snel verdiend voor de verzamelde Nederlandse pers: stuur een briefje naar de minister, veertig handtekeningen eronder en hopsakee, Plasterk stort 8 miljoen in een innovatiefonds. Het bedrag kan nog wel eens oplopen want PvdA-kamerlid van Dam vindt het nog niet voldoende. Hij pleitte met CDA en CU eerder voor een fonds met zo’n 30 miljoen euro en een staatscommissie die onderzoek gaat doen naar de problemen van de kranten.
Het klinkt uiteraard heel sympathiek, zo’n innovatiefonds, maar ik vind het maar een rare actie, die ook weinig resultaat zal brengen.
De pers klaagt over ongelijk speelveld
Op de eerste plaats is het merkwaardig omdat de ondertekenaars in hun brief het eigenlijk helemaal niet over innovatie hebben, maar over oneerlijke concurrentie. Ze vinden dat zij en de publieke omroep niet op een gelijk speelveld opereren. Het woord innovatie wordt pas aan het eind van de brief in een bijzin genoemd. Innovatie klinkt natuurlijk een stuk gelikter dan eerlijke concurrentie of een eerlijke mediamarkt, maar het lost het fundamentele probleem niet op. Omdat de pers zal moeten blijven innoveren, zal ze dus altijd die innovatiegelden van de overheid nodig blijven hebben. Immers, de ongelijkheid blijft in stand en de pers blijft te weinig middelen genereren om te innoveren.
Nadat Rusland een cyberattack begon tegen Georgië, is nu ook het Russische persbureau RIA Novosti slachtoffer van een cyberattack. Dat meldt het persbureau op de eigen website volgens mijn rss-reader, maar ja, die website werkt dus niet. De informatieoorlog gaat ook verder. CNN spreekt tot boosheid van Russische vrienden van ‘de aanval van Rusland op Georgië’. Maar Russia Today is wederom baas boven baas. Echt alle remmen zijn er los. De hele dag al staat er in koeienletters op het scherm: GENOCIDE. Hoe bedoel je spreekbuis van de Russische autoriteiten… Poetin nam dat woord immers ook in de mond en schoothondje Medvedev volgde braaf.
Dus als Georgische bombardementen en gevechten tweeduizend doden kosten, zoals de Russen beweren, dan is er sprake van volkerenmoord. Het Russische leger voert daarentegen uiteraard een vredesmissie uit. Net als in Tsjetsjenië zeker, waar het Russische leger Grozni platbombardeerde, massaal vrouwen verkrachtte, mannen ontvoerde, martelde en afslachtte. Toen heette het ook een ‘speciale operatie’ met als doel de vrede te herstellen (en met honderdduizend doden).
De verslaggevers van RT hebben echt hun best gedaan zoveel mogelijk huilende slachtoffers te vinden, alleen aan Ossetische zijde uiteraard. Een met een Ossetische getrouwde Amerikaan mocht vertellen dat de Georgische acties net zo erg zijn als wat Hitler de joden aandeed (er is kennelijk geen verschil tussen 6.000.000 mensen die met voorbedachten rade worden afgeslacht en 2.000 slachtoffers bij bombardementen en in de strijd).
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Hackers hebben de OV chip gekraakt en ‘m daarmee feitelijk nutteloos gemaakt. Moet er een keer van komen zou je denken, weer een bedrijf dat de broncode afschermt voor controle, net als met de stemcomputers een tijdje terug. En dus doet Rob Gonggrijp in de Volkskrant zijn zegje. Same old, same old zeg maar, om een beveiliging te kunnen testen moet je vertellen wat je hebt gedaan zodat de methodiek gecontroleerd kan worden.
Echter: in het ANP bericht dat door Nu.nl en Spits is overgenomen, staat de naam van ene August Kerkhof genoemd, die al in 1883 zou hebben aangetoond dat geheimhouding van de encryptiemethode een verkeerd uitgangspunt is. Okee, interesse gewekt, naam gegoogled en NUL relevante resultaten. Wel drie keer hetzelfde bericht over het kraken van de OV chip en een vermelding van de naam in een artikel over zelfdoding. Maar geen enkele vermelding van een geheimschriftdeskundige.
Via een lijst met cryptografen in Wikipedia blijkt de goede man echter wel te vinden, blijkt hij Auguste Kerckhoffs von Nieuwenhoff, en voornamelijk bekend te zijn vanwege zijn zes vuistregels voor het ontwerp van versleutelingen (zie wikipagina).
Maar Auguste toonde niet aan dat de versleutelingsmethode openbaar moest zijn, hij stelde het als een uitgangspunt op: “de veiligheid van een cryptografisch systeem mag niet mag van de geheimhouding van het versleutelingssysteem maar slechts van de geheimhouding van de sleutel afhangen”
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.