Van Dale: "pas·poort het; o -en identiteitsbewijs dat door de overheid aan een onderdaan wordt verstrekt met het oog op een reis naar het buitenland" Wikipedia: "Een paspoort is een officieel document dat de houder identificeert als burger van een bepaald land, en vraagt toestemming in de naam van de regering van het uitgevende land om de houder in het land toe te laten." De definities kunnen de prullenbak in nu ook de Eerste Kamer heeft ingestemd met de nieuwe Paspoortwet. Niet langer is het een document dat de burger in staat stelt naar het buitenland te reizen. Het is een document geworden dat de overheid een excuus geeft om biometrische gegevens, bijvoorbeeld de vingerafdrukken, in een centrale database op te slaan. Ik heb niet eens de puf meer om een betoog te beginnen waarom deze zoveelste inbreuk op de privacy onwenselijk is. U heeft nog tot eind september om een paspoort zonder opslag van vingerafdrukken te bemachtigen. Blijft u nog 5 jaar buiten het systeem. Maar daarna bent u ook de klos. Laat ik u alleen nog even melden dat CDA, PvdA, VVD, PVV, Verdonk, SGP en de ChristenUnie voor deze inbreuk zijn. D66, GroenLinks, SP en PvdD zijn tegen. Maar dit zal niemand verder verbazen. De privacy-inbreuken-lijst maar weer bijgewerkt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Zoals Steeph gisteren al meldde, heeft minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin weer een fijn plannetje aangekondigd: wie een Nederlands paspoort ontvangt moet niet alleen verplicht naar een bijeenkomst voor “nieuwe Nederlanders”, als het aan Hirsch Ballin en een flink deel van de Tweede Kamer ligt moeten ze straks ook een Verklaring van Verbondenheid afleggen. Gat-verrrrr!
Die tekst staat ook na de bijdragen van Sargassolezers nog niet vast, maar het moest er volgens Hirsch Ballin over gaan dat de cultuur en waarden van Nederland omarmd worden door de ontvanger van het paspoort. Het is meer een verklaring van zelfbevlekking, als je het mij vraagt.
Voor wie leg je die verklaring immers af? Voor degenen die zo ongelooflijk aardig zijn geweest om je een paspoort te geven en je zogenaamd als een van hen te verwelkomen. Maar meer dan dat geeft het mij het gevoel dat de superioriteit van onze cultuur en waarden nog eens nederig toegegeven moet worden door de nieuwe Nederlander.
Het suggereert bovendien dat de oorspronkelijke cultuur en waarden door de nieuwe Nederlander worden ingeruild voor een beter setje. Met andere woorden: de Nederlandse cultuur is de beste en er is geen enkele reden om er iets aan te veranderen.
Op straat moet je een identiteitsbewijs kunnen tonen. Ook op het werk is het tonen van ID verplicht. En de werkgever moet een kopie van je paspoort voor het dossier.
Bij het willen consumeren van alcohol moet je middels een identiteitsbewijs kunnen aantonen dat je wel oud genoeg bent. Om sigaretten te kopen heb je een identiteitsbewijs nodig.
Voor het openen van een bankrekening is ook al een identiteitsbewijs nodig. Sterker nog, ook als je al 40 jaar een rekening hebt, moet je dezer dagen alsnog je identiteitsbewijs laten zien. Die ze dan vaak ook nog eens opslaan.
Sinds het wegvallen van de paspoortcontroles aan de binnengrenzen van Europa is het binnenlandse gebruik van een identiteitsbewijs explosief gestegen.
Mogen we hieruit opmaken dat Europa meer vertrouwen heeft in haar burgers dan de Nederlandse staat?
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.