De Verenigde Staten blokkeren een uitspraak van de Veiligheidsraad over de gewelddadigheden in de Gazastrook. Dat is een kwalijke zaak. Het Israëlische optreden in de Gazastrook verdient namelijk scherpe afkeuring. Voor dit standpunt is een aantal objectieve criteria aan te wijzen: 1. Zelfverdediging. Israël beroept zich op haar recht op zelfverdediging. Dit militaire optreden zou een reactie zijn op provocaties - willekeurige raketbeschietingen op Israëlisch grondgebied door Hamas vanuit de Gazastrook - en de beëindiging van de wapenstilstand door Hamas. Dat klopt. Ook Israël heeft recht op zelfverdediging, maar niet op de wijze zoals dit nu gebeurt (zie de volgende punten). Bovendien mag niet uit het oog worden verloren dat deze provocaties van Hamas niet het startpunt zijn van dit conflict. Israël houdt de Gazastrook al voor langere duur in een economische wurggreep en ontneemt de Palestijnen een menswaardig bestaan. Door deze wurggreep tracht Israël Hamas 'los te weken' van de Palestijnse bevolking. Punt is dat Israël ook de gematigdere partij van Abbas geen enkel perspectief biedt. Kort gezegd: Israël kan zich slechts in zeer enge zin op zelfverdediging beroepen, en nota bene in hoge mate in een situatie die door Israël zelf is gecreëerd.
“Intifada! Intifada! Palestina vrij!”
SP-kamerlid Harry van Bommel doet een poging zijn geluksonderbroek niet meer het meest controversiële aspect van zijn publieke persoonlijkheid te laten zijn.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
In discussies over het Israëlische optreden in de Gaza-strook is de vraag die gesteld wordt of het Israëlische optreden wel rechtmatig is. Dit is niet de juiste vraag. De werkelijk relevante vraag is of het Israëlische optreden doelmatig is. De Israëli’s geven aan dat ze van zins zijn om de Hamas definitief de nek om te draaien. Israël heeft echter al zeer dikwijls met geweld op geweld geantwoord. Is dit onrechtmatig? In de optiek van deze columnist niet – het probleem blijft echter dat het geweld niets heeft opgelost. Tientallen jaren van gericht terroristen uitschakelen heeft de terreur niet beëindigd. Een vergelijkbare oorlog tegen de Hezbollah in Libanon heeft deze organisatie niet uitgeschakeld. Terroristen zijn moeilijk op te sporen en in te rekenen. De haat en de wanhoop van de Palestijnse bevolking zitten onderhand zo diep, dat Israëlisch geweld geen afschrikkingsfunctie meer heeft.
Maar wat is dan de oplossing? Concessies doen heeft ook niet geholpen. Op momenten dat Israël een grotere bereidheid tot het doen van concessies heeft getoond, zoals bijvoorbeeld in de maanden na de dood van Yitzhak Rabin, of onder het premierschap van Ehud Barak, is het geweld van Palestijnse zijde juist opgelaaid. Israël is niet in staat om de terreur te stoppen. De reactie op zowel meer Israëlisch geweld als op verzoenende gebaren van Israël zal hetzelfde zijn.
Anti-Palestijnse en anti-Israëlische paranoïci hebben iets om hun vingers bij af te likken. Extremisten zijn meestal maar tot op beperkte hoogte in staat om onderscheid te maken tussen hun vijanden en gematigden die gewoon een redelijke, verstandige oplossing zoeken. Nu heeft een organisatie een rapport uitgebracht waarvan hun nekharen overeind zullen gaan staan. Twee jaar geleden heeft de EU (een verdachte organisatie – niet pro-Israëlisch en ook niet pro-Palestijns genoeg) een subsidie van 500.000 euro toegekend aan de Oxford Research Group (een verdachte denktank – allemaal mensen die van die villaineske Britse accenten hebben) om onderzoek te doen naar oplossingen voor het Israëlisch-Palestijnse conflict. Een gedeelte hiervan hebben ze geïnvesteerd in de Palestine Strategy Group, die op de West Bank is opgezet om de Palestijnen te adviseren over hoe ze in het vervolg moeten opereren. Ook zo’n club is voor beide zijden verdacht. Extremistische Israëliërs zullen denken dat de Europese Unie door middel van deze organisatie de Palestijnen direct advies geeft over de vernietiging van hun staat, extremistische Palestijnen zullen veronderstellen dat de EU juist probeert hun strijd te ondermijnen.
Het trieste is dat juist een dergelijke groep een goede kans heeft om met verstandige oplossingen te komen. Recentelijk is er een rapport uitgekomen, Regaining the Initiative: Palestinian Strategic Options to End Israeli Occupation (.pdf). De strekking is dat de Palestijnen er goed aan doen om op te houden een eigen staat te eisen en in plaats daarvan democratische volwaardigheid binnen Israël opeisen. En dit zonder geweld te gebruiken. Een verstandige aanpak, die voor beide zijden gunstig is. De Israëliërs zullen niet meer bang hoeven te zijn voor Palestijns geweld. Anderzijds kunnen ze Palestijns geweld ook niet meer gebruiken als rechtvaardiging voor geweld en onderdrukking van hun kant – en zullen vroeger of later, uit zichzelf of onder internationale druk, aan de Palestijnse eisen moeten toegeven. Geen van beide partijen heeft echter op enig moment in de geschiedenis van het conflict voor een verstandige aanpak gekozen. Dit goedbedoelde initiatief zal waarschijnlijk niet veel uithalen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.