John Stewart is al meer dan dertig jaar actievoerder, met name tegen verkeersoverlast. Hij zag kans een extra landingsbaan voor Heathrow te blokkeren en werd in 2008 door de Independent on Sunday uitgeroepen tot de meest effectieve milieuactivist van het Verenigd Koninkrijk. Wanneer je aan zijn boek ‘Why noise matters’ begint, weet je dus dat zijn doel is een alarmbel te luiden, niet een evenwichtig betoog te houden. Wat het boek niettemin waardevol maakt, is dat het een breed overzicht schetst over een veld dat nauwelijks als een eenheid gezien wordt. Bovendien maakt hij vanuit zijn oogpunt gehakt van twee ontwikkelingen die andere delen van de milieubeweging nou juist sterk propageren, namelijk zeetransport en windenergie.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
[qvdd]
Als je dat niet doet worden het achterstandswijken. Mensen die de keuze hebben, trekken weg. Anderen met minder keuzevrijheid blijven achter.
Deskundigen waarschuwen dat Vinexwijken getto’s dreigen te worden. De vinexwijken zijn ideaal voor ouders met jonge kinderen, maar de oudere kinderen en jongeren vervelen zich er dood, wat resulteert in vandalisme en kleine criminaliteit.
Gemeenten moeten de wijken daarom aantrekkelijk proberen te houden, om ze niet in een neerwaartse spiraal te laten komen.
In het Noordhollands Dagblad stond enkele dagen geleden een bericht dat mij nu pas bereikt heeft, maar dat ik u niet wil onthouden. Het is, in meerdere betekenissen van dat woord, adembenemend.
Onder de kop “Zorg voor kwetsbare luchtwegpatiënten” worden er in dit bericht twee inwoners van Hoorn geïnterviewd, die gezondheidsproblemen hebben gehad door de rook van houtkachels in hun straat. Een van de twee moest ettelijke keren per dag overgeven. De ander kreeg een ademhalingsprobleem. De buren waren niet te vermurwen. Het ene slachtoffer van de misschien knusse, maar in elk geval giftige houtkacheltjes zag zich gedwongen haar huis te verlaten en bij haar ouders te gaan logeren, de ander moest in de badkamer gaan slapen omdat dit in huis nog de enige plek was waar hij kon ademen.
De burgemeester verloste hen uit hun ellende door de buren het stoken te verbieden. Hij kon dit doen omdat het bouwbesluit van de gemeente Hoorn een artikel 7.3.2 bevat, waarin bepaald wordt dat je met de rook die je produceert de omgeving geen hinder mag aandoen.
Nu, enige tijd later, wil de burgemeester deze bepaling schrappen zodat de stookverboden ongedaan kunnen worden gemaakt. Zijn argument is, blijkens een brief aan de raadsleden die ik op het internet vond, dat hij niet weet wat hij onder hinder moet verstaan.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Gisteren, Utrecht, half één ’s nachts. Twee met vuurwapens getooide agenten staan op het pleintje tegenover de kroeg fietsers aan te houden. Geen ID, geen achterlicht. Boete. Een fraai stukje gezag winnen, om de woorden van Ter Horst te gebruiken. Uw barman ging daar gisteravond toch maar even wat van zeggen. Want een café houdt niet van nachtelijke herrie op de stoep. De conversatie, woordelijk.
“Goedenavond heren. De mobiele belastingdienst maakt weer overuren vandaag?”
“Ik ben in gesprek meneer, wilt u zich er niet mee bemoeien.”
“Dat u hier en op dit tijdstip in gesprek bent, daar wil ik het juist met u over hebben. Het is namelijk vrij laat.”
“Nogmaals, bemoeit u zich er niet mee.”
“Ehm, nou. Ik ben barman van deze kroeg. Wij letten er op dat omwonenden niet te veel last hebben van nachtelijke gesprekken hier op onze stoep. Op verzoek van de politie, overigens.”
“Meneer, wij bepalen zelf wel hoe hard wij praten.”
“Zo zo. Maar kunt u dat dan niet elders doen. Bijvoorbeeld niet pal onder het slaapkamerraam van onze buurman. Want wij krijgen natuurlijk weer de klachten.”
“Daar hebben wij niets mee te maken. Wij zijn politie.”
“De regels gelden niet voor u?”
“Inderdaad.”
“Wat moet ik dan doen? De politie bellen?”
“Meneer!”
“Overigens, u staat ook fout geparkeerd. Ik dacht: ik zeg het maar even.”
“Nu weg!”
In het ‘communistische’ Vietnam worden de mensen op straat op gezette tijden via luidsprekers getracteerd op partijboodschappen en eventuele waterstanden. In het Vrije Westen gaat het bespelen van de burger uiteraard een stuk subtieler. In de Verenigde Staten wordt tegenwoordig een bestaande techniek uit musea om geluid via een bundel te richten op een bepaalde plek nu ingezet voor reclame op straat. In de New Yorkse wijk SoHo wordt de niets vermoedende voorbijganger opgeschrikt/verrast (doorstrepen naar gelang uw kwade geweten) door een vrouwenstem die zegt “Who’s there? Who’s there?” . Het blijkt reclame voor een documentaireserie over paranormale verschijnselen.
Opzich een handige techniek die geluidsoverlast op straat tot een minimum beperkt. “If you set up a loudspeaker on the top of a building, everybody’s going to hear that noise. But if you’re only directing that sound to a specific viewer, you’re never going to hear a neighbor complaint from street vendors or pedestrians. The whole idea is to spare other people.” (AdvertisingAge) . Maar het er zitten ook spookachtige aspecten aan. Zo zouden psychisch labiele mensen wel eens totaal kunnen doordraaien bij het horen van de ontraceerbare stemmen en misschien is het wel een geavanceerde manier op ons onbewust te beïnvloeden?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.