GeenCommentaar heeft plek voor gastloggers. Het onderstaande stuk is van Jos van Dijk en verscheen eerder op zijn eigen blog. In de Beurs van Berlage is een tentoonstelling geopend van kunstenaars die zich via hun werken afvragen wat er nu eigenlijk normaal is in deze samenleving. Het affiche met een foto van één van die werken, een beeldhouwwerk van Marc Quin, is al door de NS geweigerd. Men vreest voor negatieve reacties van het publiek. Het station moet een prettige plek zijn om te verblijven, wordt er nog aan toegevoegd. Het beeld op de poster is een afgietsel van een bestaande persoon, de Britse stuntman Stuart Penn, die zijn linkerarm en rechterbeen mist. De NS levert met deze weigering onbedoeld een bijdrage aan de inzet van de kunstenaars die het normale ter discussie stellen. En deze bijdrage is, zoals zo vaak bij bedrijven met een groot publiek, krampachtig en bekrompen. Het niet normale is taboe want het roept vervelende vragen op en het veroorzaakt ongemakkelijke gevoelens. Het normale, het feest der herkenning, is prettig, geruststellend en mag gezien en gehoord worden. Daarmee kan een bedrijf voor de dag komen.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek, volg hem ook op twitter!)
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
De vraag binnen de politiek of je staat voor je principes of dat je concessies doet is er een van alle tijden. De laatste tijd is deze vraag weer volop in het nieuws, zeker door de zwierende en opzwepende tango die de heren Bos en Tichelaar voor ons opvoeren. Ze zijn bijna niet bij te houden, denk je net dat ze de ene kant op zwaaien, dan staan ze alweer 180 graden gedraaid aan de andere kant.
Wat dan? Standvastig aan je idealen en principes vast houden? Dan krijg je, zoals men vaak over de SP zegt, al snel het verwijt dat er niet met je te regeren valt. Dat het wel heel gemakkelijk is om jezelf altijd maar in de oppositie te manoeuvreren. Maar wat wil de kiezer dan?
Misschien is het in deze zaak interessant om te kijken naar een stukje lokale politiek. Binnen de gemeente Leiden is namelijk recent de SP om principiële overwegingen uit de raad gestapt. De SP heeft het vertrouwen in het college opgezegd vanwege de zogenaamde RijnGouweLijn. Misschien zegt u dit niet zoveel, daarom een klein stukje historie.
De SP en de RGL
Ooit was er een D66-wethouder in Leiden die een prestigeproject nodig had voor zijn klim op de politieke ladder. Hij zag het idee van een grote mooie glimmende tram door Leiden wel zitten. Niemand had er om gevraagd en de tram voegde niets toe, maar ja hij glom zo mooi. Erger nog, uit studies bleek dat het tot meer verkeersdoden en een ontregeling van het verkeer zou leiden. De betreffende D66-wethouder promoveerde tot leider van zijn partij en mocht in de Tweede Kamer gaan spelen. De toenmalige gemeenteraad bleef ook na zijn vertrek een groot voorstander. Maar het verzet tegen de lijn groeide, onder andere vanuit de SP.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.