‘Het belangrijkste is dat wat onzichtbaar is’, zei de piloot uit Le Petit Prince in het laatste fragment dat Wanda de Kanter liet zien tijdens de vijfde aflevering van Zomergasten 2019. ‘Wat je ziet is niets meer dan een schil’, zei de piloot ook nog. Eigenlijk verwoordt dat precies waarom ik Zomergasten bijna per definitie interessant vind: door drie uur lang te kijken naar een interview met één gast rondom hem of haar zelf uitgekozen beeldfragmenten, krijg je bijna zonder uitzondering een kijkje onder de schil. En vang je, met een beetje geluk, een glimp van het belangrijkste. Het thema van de schil en de wereld die erachter schuilgaat, kwam vaker terug deze avond. Zie bijvoorbeeld het fragment uit Over de Streep, waarin leerlingen van het IJburg College na het horen van stellingen wel of niet over een streep moeten stappen. Zonder het van elkaar te weten hadden leerlingen te maken met pesterijen, geweld of een onveilige thuissituatie. Het punt van De Kanter: we weten zo weinig van elkaar, we moeten wat beter op elkaar letten. Proberen om onder de schil te komen. Om de schil eraf te pulken en de volledige mens te zien.
Je zal maar een hitsige satyr als Nick Cave aan je deur horen schurken, hinnikend van bronstigheid en huilend van wellust. Daar zou je toch van schrik diep onder de lakens kruipen?
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Father why are all the children weeping?
They are merely crying, son…
Oh, are they merely crying, father?
Yes, their weeping is yet to come.
Een ijzersterke tekst in al z’n onderkoelde eenvoud. Maar is het ook waar?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Het is een prachtige klassieker van Louis Armstrong, (let op het gesproken intro) maar dat betekent niet dat elke cover ervan automatisch ook goed is. Wat de reden is geweest dat Nick Cave en Shane MacGowan besloten dit te gaan zingen, als duet: ze hebben de stemmen er niet voor, nou vooruit, Nick een beetje, en het komt niet echt geloofwaardig over als zij het brengen. De song is een liefdesverklaring, een Lebensbejahung, de song ademt optimisme en positiviteit. Zouden Nick en Shane echt blij worden van rozen, blauwe luchten, baby’s en regenbogen? Of zou je hen, ten tijde van de opname, meer plezier hebben gedaan met iets te drinken en iets te roken?
Het is vandaag niet goed om Nick Cave te zijn. Het is morgen ook niet goed om Nick Cave te zijn. Het is de komende jaren, dag uit, nacht in, niet goed om Nick Cave te zijn.
Nick Cave is behalve popmuzikant en schrijver, ook echtgenoot en vader. In 2015 overleed zijn 15- jarige zoon, Arthur, en vandaag stierf zijn zoon Jethro op 31- jarige leeftijd. Een drama voor elke vader, een drama voor elk gezin. Hoe kom je over die schok heen, hoe doorsta je die rouw? Hoeveel pijn doet dat gemis? Hoe blijf je bij elkaar als gezin na het verliezen van een kind?
Een vriend van mij is fan van Dylan. Diehard fan. Wat betekent dat? Dat betekent dat je in zijn bijzijn eigenlijk geen grapjes over Dylan moet maken, je mag hem (Dylan), niet belachelijk maken. Want dat kan hij, die vriend dus, niet hebben. Alsof het over een heiligheid gaat. Ik heb van dat soort gevoeligheden gelukkig geen last. Ik hou erg van het repertoire van Nick Cave, van het ruige werk maar ook van de gedragen ballads zoals The Ship Song en The Weeping song. Ik kan me een concert van Nick Cave herinneren waarin hij aankondigde om The Weeping Song te gaan spelen. Maar, vroeg hij het publiek, zou het mogelijk zijn om gedurende dat nummer geen aanstekers in de lucht te houden? ‘Do we have a deal’, vroeg Cave. Yeah, joelde het publiek. En terwijl Nick Cave zich achter de piano zette om het gevoelige lied in te zetten, besloot hij met: ‘And if you see anybody with a lighter, you know what to do (kleine pauze) ‘kick the fuck his head in.’
Het zijn dus niet alleen Nick Cave en Kylie Minogue die samen (duh) een duet kunnen zingen, de murderballad: Where the Wild Roses Grow. De Limburger Etan Huijs kan het ook, met Jori van Gemert. Ook Etan’s song kan je gaandeweg het nummer een heel ongemakkelijk gevoel bezorgen. Het verhaal van de song wordt vanuit twee posities verteld, maar er blijven gaten, en vooral vragen. Wat is er gebeurd, wat zou er gebeurd kunnen zijn? Zij is even het huis uit, de hort op. Hij vermoedt een andere man. Er was kennelijk sprake van een verslechterde relatie, jaloezie, vergiftigde harten en van drank, verwijten – en van een jonge zoon. Maar waarom zegt Josephine dan dat hun zoon ‘zal leven als een koning’? En waarom drukt ze hem dan op het hart de deur van babykamer niet te openen? Brrrrrrr. Onheilspellend. Als dit een murderballad is, wie is er dan dood aan het eind van de song? Wie wacht het sinistere noodlot als het ochtend is? Prachtige blazers trouwens.
In Sargasso’s redactielokaal is de zomervakantie merkbaar. Daarom sluiten we in augustus ook doordeweeks om 16 uur. De reactievelden en het SG-café blijven gewoon open.
Nick Cave valt moeilijk te vangen in een vast genre. En in de loop van de tijd maakt hij ook nogal eens wat uitstapjes. Soms een wonderlijke, zoals met dit “Higgs Boson Blues”.
Een wonderlijke tekst ook, waarin de moderne natuurkunde gecombineerd wordt met de duivel en veel donkere zaken. Dat laatste is dan wel weer typisch Nick natuurlijk.
En een mooie verwijzing naar blueslegende, Robert Johnson.
Barry Adamson is een Bad Seed die voor zichzelf begon – en dat deed hij zo verdienstelijk dat hij wat mij betreft z’n leermeester overstegen is – in elk geval voor z’n vroegere werk. Dat vroegere werk kenmerkt zich door een duistere inslag, veel jazzy invloeden en een flinke dosis humor. The dark and murky world of Barry Adamson, zo heet de verzamelaar uit die periode heel terecht.
Zoals op Come Hell or High water van het album As above, so below.
Een kwartier aan muzikale waanzin. Sardonische humor, gecombineerd met aanstekelijke gitaarriffs. Dat moeten wel Nick Cave en de Bad Seeds zijn.
Excuse me, ik ben even door de kamer aan het dansen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.