De staat van de Europese natuur: zorgelijk

Perceptie is iets verwerpelijks, het staat immers objectief oordelen aan de hand van feiten in de weg. Toch maken we ons er allemaal schuldig aan, we kunnen vaak niet beter.

Een gevolg van perceptie is het fenomeen ‘shifting baselines’ dat vrij veel invloed heeft op natuurbescherming. De baseline van wat ongerepte natuur danwel een normaal aantal planten- en diersoorten is verschuift met de generaties en soms zelfs binnen één generatie. In het engels is daar een mooie term voor: Generational and personal amnesia. Wat u als gezonde natuur beschouwt zal uw (over)grootvader wellicht zien als een zwaar aangetast landschap met significant minder soorten. Terwijl later uw kleinkinderen het normaal zullen vinden dat de blauwvintonijn allang is uitgestorven. Maar onderzoek wijst nu uit dat ook mensen binnen dezelfde generatie hun perceptie (lees baseline) aanpassen van wat (ongerepte) natuur is, we vergeten gemakkelijk hoe het was.

Vrijwel iedereen denkt dat het normaal is dat de Noordzee eruit ziet als een troebele bruine soep. Terwijl nog geen tweehonderd jaar geleden uitgestrekte mossel- en oesterbanken het water filterde en de Noordzee veel helderder was? Toen de Pilgrim Fathers met de Mayflower bij Cape Cod aankwamen werden ze omringd door walvissen, in die tijd moest men met een schip laveren tussen de tientallen dieren. Nu zijn er nog steeds walvissen bij Cape Cod maar moet je ze zoeken en toch vinden we dat normaal?