De honger die ons vormde

Er zijn in de Nederlandse politiek mythen die iedere politicus tegen beter in blijft verkondigen. Het idee dat illegalen gemakkelijk uitgezet kunnen worden is er bijvoorbeeld zo een. Maar de allergrootste is toch wel het idee dat het bestand met langdurige werklozen met een klein beetje moeite aan het vacaturebestand gekoppeld kan worden, waarmee de werkloosheid als bij toverslag verdwijnt.

Wie een beetje de cijferstroom van de diverse onderzoeksinstituten volgt over bijvoorbeeld het aantal diplomaloze schoolverlaters, praktische analfabeten, alcoholisten en ADHD’ers in Nederland, weet dat dat niet zo kan zijn.

Een praktijkbezoek aan een CWI-kantoor of uitzendbureau ter bestudering van de kandidaten die zich daar aandienen neemt de laatste daarover aanwezige twijfel wel weg. Als je er ook nog bij bedenkt dat een flink deel van de eenvoudigste banen is geëxporteerd naar Oost-Europa en Azië, dan is het aantal ‘moeilijk bemiddelbare’ steuntrekkers misschien zelfs wel laag.

MKB Nederland is dan ook een simplistisch bezig door het gebrek aan succes te wijten aan die eeuwige favoriete zondebok van het bedrijfsleven, de bureaucratie. Helemaal als ze zelf moeten toegeven dat het ook de marktgedreven uitzendbureaus niet lukt.

Op de lange termijn kunnen onderwijsverbeteringen een deel van het probleem oplossen, op de korte termijn lijkt alleen het gebruik van wel gemotiveerde en overgekwalificeerde Polen, Roemenen en Bulgaren soelaas te kunnen bieden. De arbeidsbemiddeling van CWI en UWV is eigenlijk niet meer dan een gesubsidieerd afkick- en alfabetiseringsproject, zoals staatssecretaris Aboutaleb ooit tussen de regels door al liet doorschemeren in Buitenhof. Ook dat is een loffelijk streven, maar vacatures krijg je er niet mee vervuld.